سه شنبه گذشته (هشتم بهمن ماه 1398) ترامپ محورهای اصلی طرح معامله قرن را در دیدار با نتانیاهو رونمایی کرد. شناسایی قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی, شناسایی حاکمیت این رژیم برمناطق راهبردی دره اردن و کرانه باختری و جولان اشغالی, خلع سلاح گروههای مقاومت فلسطینی, حل مسئله آوارگان فلسطینی خارج از سرزمین فلسطین و وعده تشکیل کشور فلسطین در محدوده مرزهایی که یک کمیته مشترک اسراییلی / امریکایی در طول چهار سال آینده مشخص خواهد کرد از مهمترین محورهای این طرح است.
البته این طرح یک وجه اقتصادی نیز داشت و آن اینکه عربستان و امارات به عنوان دلالان اجرای این طرح , با دادن 50 میلیارد دلار رشوه به فلسطینی ها, آنها را  به اجرای این طرح راضی کنند.
در مقابل هم محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین اعلام کرد قدس فروشی نیست و در تماس با اسماعیل هنیه رئیس دفتر سیاسی حماس همکاری برای به شکست کشاندن طرح معامله قرن  را خواستار شد و در مناطقی از کرانه باختری و نوار غزه هم تظاهراتی علیه طرح معامله قرن برگزار شد.
روز شنبه 12 بهمن ماه هم قرار است نشست فوق العاده اتحادیه عرب برای بررسی پیامد های طرح معامله قرن در سطح وزیران امور خارجه به ریاست عراق برگزار شود.
یکی از پیامدهای رونمایی از طرح معامله قرن محکومیت این اقدام از سوی بیشترکشورهای اسلامی و هم چنین تاکید بر این نکته بود که این طرح با شکست روبرو خواهد شد. کارشناسان و تحلیلگران سیاسی نیز در رسانه های مختالف حتی رسانه هایی که همسویی با رژیم صهیونیستی داشتند از شکست این طرح سخن گفتند تا جاییکه حتی برخی مطبوعات این رژیم مانند هاآرتص نیز نوشتند که این طرح محکوم به شکست است.
اما آیا به راستی طرح معامله قرن با شکست روبرو خواهد شد آن هم در حالیکه رژیم صهیونیستی کمیته ای را برای اجرای این طرح تشکیل داده است؟
اگر واقعیت های میدانی را بررسی کنیم می بینیم که طرف امریکایی و اسراییلی در طول دوسال گذشته محورهای اصلی این طرح را در سایه انفعال گروههای فلسطینی به ویژه تشکیلات خودگردان فلسطین به ریاست محمود عباس اجرا کرده است که در این میان می توان به انتقال سفارت امریکا به تل آویو و ساخت شهرک های صهیونیست نشین بیشتر در کرانه باختری وتصمیم نتانیاهو به الحاق دره اردن به سرزمین های اشغالی و دردست تهیه واجرا داشتن طرح های بیشتر شهرک سازی در کرانه باختری و حفظ شهرک های از پیش ساخته شده در این منطقه اشاره کرد. آن هم در حالیکه بر اساس قطعنامه های سازمان ملل باید این شهرک ها برچیده می شد و کشور فلسطین در مرزهای 1967 تشکیل می شد.
شرایط و واقعیت های میدانی ما را رهنمون به این نکته می کند که رژیم صهیونیستی همچنان با خریدن وقت, بدون توجه به محکومیت های بین المللی و در میان انفعال گروههای فلسطینی وخیانت برخی کشورهای عربی مانند عربستان وامارات  در حال گسترش حوزه حاکمیت  خود در سرزمین های فلسطینی است و همچنانکه تا کنون بدون توجه به موارد گفته شده راهکار تشکیل کشور فلسطینی در مرهای 1967 را در عمل غیر ممکن کرده است باز هم به همین روش به اشغال بیشتر مبادرت خواهد کرد و نه تنها از راهکارهای سیاسی به خود هراسی راه نخواهد داد بلکه این راهکارها را برای خود فرصتی خواهدساخت تا به توسعه طلبی خود ادامه دهد.
تاکتیک خریدن وقت و دعوت به مذاکره وسپس توسعه جغرافیایی مناطق تحت اشغال رژیم صهیونیستی الگویی است که در طول دههای گذشته پس از آغاز مذاکرات اسلو تا کنون ادامه داشته است و اکنون هم تحت عنوان طرح معامله قرن و بسنده کردن گروههای فلسطینی به محکومیت وتظاهرات یا اعلامیه های سیاسی سازمان های ومجامع بین المللی ادامه خواهدیافت.
به ویژه اینکه محمود عباس حتی هنوز به همکاری امنیتی با رژیم صهیونیستی پایان نداده  و با کشیدن ترمز مقاومت یکپارچه فلسطینی ها همچنان امیدوار است که راهکار سیاسی ازطریق فشار مجامع بین المللی تل آویو را به عقب نشینی وادار نماید؟ در چنین شرایطی به نظر می رسد رژیم صهیونیستی به سرعت دیگر بخش های طرح معامله قرن را هم اجرایی خواهد کرد و دست آخر کمیته امریکایی و اسراییلی که قرار است طی 4 سال مرزهای دولت فلسطین را تعیین کند نه تنها سرزمینی برای فلسطینی ها باقی نخواهد گذاشت بلکه با فلسطینی ها به عنوان شهروندان خارجی برخورد خواهد کرد که یا باید حاکمیت اسراییل را بپذیرند یا اینکه به جای دیگری مهاجرت نمایند. اینکه دیوید فریدمن سفیر آمریکا در فلسطین اشغالی در جمع رهبران مسیحیان پروتستان و یهودیان آمریکا اعلام کرد بر اساس معامله قرن ترامپ برای خاورمیانه، تشکیل کشور فلسطینی خیلی زمان می برد در واقع اشاره به این است که قرار نیست کشور فلسطینی تشکیل شود.