«آمریکایی‌ها اول می‌گفتند ما مذاکره بکنیم که چگونه تبادل کنیم. در حالی که ما دستورالعمل‌مان به عنوان وزارت امور خارجه مذاکره مستقیم با طرف آمریکایی نبود. درست یا غلط ما بر اساس فکت و چیزی که می‌بینیم عمل می‌کنیم لذا معتقد بودیم که این جزو کارهایی است که می‌شود بدون مذاکره انجام داد و لزومی ندارد در این مورد مذاکره کنیم. می‌توانیم یک نفر را بدهیم و یک نفر را بگیریم و موضوع آن قدر پیچیده نیست که بخواهیم درباره آن مذاکره و بحث کنیم.»

 محسن بهاروند، دستیار وزیر و مدیرکل آمریکای وزارت امور خارجه در گفتگویی با «ایرناپلاس» درباره جزئیات تبادل دو زندانی ایرانی و آمریکایی، با بیان مطلب فوق، افزود: آمریکایی‌ها در این مورد مقاومت می‌کردند. بعد موضوع را تبدیل کردند به اینکه ما مذاکره مستقیم بکنیم و تکلیف این زندانی و کسی که زمانی به ایران آمده و بعد ناپدید شده و خیلی از دستگاه‌های ایران دنبال او گشتند و نتوانستند ردی از او پیدا کنند هم روشن بکنیم. ما جواب رد دادیم و گفتیم که نه می‌توانیم مذاکره مستقیم بکنیم و نه واقعا توانسته‌ایم ردی از آن فرد پیدا کنیم. لذا ما قولی نمی‌توانیم بدهیم که انجام شدنی نیست و اگر قولی می‌دهیم باید انجام دهیم.

وی ادامه داد: نهایتاً دوباره بعد از تبادل چندین پیام، آمریکایی‌ها گفتند اگر مذاکره مستقیم نمی‌خواهید، ما تبادل می‌کنیم به شرط اینکه تکلیف آن فرد را روشن کنید. ما گفتیم که قبلا هم گفته‌ایم واقعاً اطلاعاتی در این مورد نداریم، نه اینکه چیزی را بخواهیم پنهان کنیم، این نشدنی است. آنها گفتند پس ما تبادل می‌کنیم به شرط اینکه شما قول بدهید که اتوماتیک مذاکرات را برای بقیه همین‌طور ادامه دهیم.

بهاروند ادامه داد: در این مورد هم گفتیم ما قولی نمی‌توانیم بدهیم. ما فقط قولی می‌دهیم که می‌توانیم انجام دهیم. نهایتاً توافق کردند که ما تبادل می‌کنیم ولی بعضی از پرونده‌های ما هنوز باز است و اینجا تقریباً به توافق رسیدیم. ما هم گفتیم که توافق می‌کنیم ولی خیلی از پرونده‌های ما باز است و اگر قرار باشد به پرونده‌ها رسیدگی شود پرونده‌هایی هم ایران دارد که باز است و خیلی پرونده‌های بزرگ است.

دستیار وزیر امور خارجه درباره مدت زمان تبادل پیام میان ایران و آمریکا گفت: این فاز پیام بردن و پیام آوردن درباره تبادل افراد، سه، چهار ماه طول کشید. یعنی فاز جدی این بوده است وگرنه اینکه کسی بگوید من فلان جا صحبت کردم، آنها حرف‌های پراکنده‌ای بود که تأثیری نداشته است.