آریا رهنورد

انتخاب دنیزلی برای نیمکت تراکتورسازی، تصمیمی «حسادت‌برانگیز» برای هواداران بسیاری از تیم‌های دیگر لیگ برتر بود. همه این مربی را با فوتبال هجومی و جذابش می‎شناختند و طرفداران تراکتور نیز برای چند سال، در انتظار انتخاب مصطفی پاشا برای نیمکت تیم‌شان بودند. همه چیز مهیا به نظر می‌رسید تا قرمزهای تبریز، یک فصل درخشان را پشت سر بگذارند اما پایان هفته سیزدهم لیگ برتر، پایان دوران همکاری باشگاه با دنیزلی بود. خبر برکناری این مربی، هنوز هم شوکه‌کننده به نظر می‌رسد. چراکه تراکتور اساسا در جایگاه چندان بدی در جدول لیگ قرار نداشت و هنوز فاصله زیادی با صدر جدول پیدا نکرده بود. تیم تبریزی، لیگ را با شرایطی فوق‌العاده شروع کرد. آنها در هفت هفته ابتدایی لیگ برتر، نه شکستی را پشت سر گذاشتند و نه حتی گلی دریافت کردند. با‌ پنج پیروزی و دو تساوی در هفت هفته ابتدایی، تراکتوری‌ها بهترین شروع‌شان در همه ادوار لیگ برتر را پشت سر گذاشتند اما همه چیز بعد از شکست دو بر یک در زمین نفت آبادان به هم ریخت. تراکتور بالاخره گل خورد و بالاخره یک مسابقه را بدون امتیاز ترک کرد. جدال با استقلال، می‌توانست فرصت خوبی برای عبور از این بحران باشد اما دفاع سه‌نفره جدید که ناگهان مورد استفاده افندی قرار گرفته بود، اصلا جواب نداد و تیم شکست سنگینی را در یادگار امام تجربه کرد. تراکتورسازی در چهار بازی گذشته‌اش در لیگ برتر، تنها یک امتیاز به دست آورده اما هنوز نمی‌توان این تیم را یک تیم بحران‌زده دانست. اتفاق دیگری که به ضرر این تیم تمام شد نیز، لغو دو دیدار متوالی تراکتور در لیگ برتر بود. موضوعی که این تیم را از آمادگی ایده‌آل و فرم مطلوب دور نگه داشت. تراکتورسازی تبریز در 11 بازی این فصل لیگ برتر، 18 امتیاز تصاحب کرده است. اگر آنها در دو دیدار به تعویق افتاده لیگ برتری‌شان به پیروزی دست پیدا کنند، عملا تنها یک امتیاز کم‌تر از صدرنشین فعلی جدول دارند. علاوه بر این تراکتور با دنیزلی به یک‌چهارم نهایی جام حذفی نیز رسیده است. در واقع هنوز همه درها برای این تیم باز بودند و در چنین شرایطی، مالکان باشگاه با یک تصمیم حیرت‌انگیز دیگر، حکم برکناری سرمربی‌شان را صادر کردند. گزینه جانشینی دنیزلی، احتمالا یک مربی خارجی دیگر خواهد بود. تا وقتی که او به شرایط جدید تیمش عادت کند، فرصت طلایی تراکتور برای رسیدن به موفقیت از دست رفته است.

این اولین بار نیست که یک سرمربی خارجی در تراکتور، قربانی سیاست‌های عجیب کادر مدیریتی باشگاه می‌شود. آنها هر سال در بازار ستاره‌های زیادی را به خدمت می‌گیرند اما ریخت و پاش‌ها در باشگاه تبریزی به مدیریت درست متصل نمی‌شود تا همچنان دست این تیم از جام‌های قهرمانی کوتاه بماند. آنها فصل گذشته، با چهره نام‎آشنایی مثل «جان توشاک» استارت زدند اما خیلی زود محمد تقوی را جانشین او کردند. باشگاه حتی پای تقوی نیز نماند و جرج لیکنز را به جای او روی نیمکت نشاند اما در نهایت حکم برکناری لیکنز نیز در پایان فصل امضا شد و باشگاه به سراغ مصطفی دنیزلی رفت. یک فصل قبل از آن نیز درست همین اتفاق برای باشگاه رخ داده بود. در لیگ برتر هفدهم، آنها کار را با یحیی گل‌محمدی و گروهی از بازیکنان جوان شروع کردند اما همین که آن تیم در مسیر اوج‌گیری قرار گرفت، یحیی برکنار شد و در نهایت ارطغرول ساغلام به جای او روی نیمکت نشست. خود ساغلام هم اما نتوانست زمان زیادی در فوتبال ایران دوام بیاورد. در واقع تراکتورسازی از شروع لیگ هفدهم تا امروز، 6 سرمربی مختلف را امتحان کرده و به زودی نفر هفتم را نیز مورد آزمایش قرار خواهد داد. مشکل اصلی باشگاه اما «سرمربی»‌ها نیستند و برای موفق بودن، چیزهای دیگری در تراکتور باید تغییر کنند.

تراکتورسازی تبریز در 11 بازی این فصل لیگ برتر، 18 امتیاز تصاحب کرده است. اگر آنها در دو دیدار به تعویق افتاده لیگ برتری‌شان به پیروزی دست پیدا کنند، عملا تنها یک امتیاز کم‌تر از صدرنشین فعلی جدول دارند. علاوه بر این تراکتور با دنیزلی به یک‌چهارم نهایی جام حذفی نیز رسیده است

پول زیاد و قدرت مدیریت ناچیز؛ هم‌نشینی این دو کنار هم، تراکتور را آزار داده و خواهد داد. «سیاست حذفی» مدیران باشگاه تا امروز نه‌تنها به سود قرمزهای تبریز نشده، بلکه حتی امیدهای قهرمانی این تیم را از همیشه کمرنگ‌تر کرده است. مربی‌ها حذف می‌شوند، ستاره‌ها حذف می‌شوند، گلرها کنار می‌روند و باشگاه هر روز چهره تازه‌ای پیدا می‌کند. لابه‌لای این تغییرها، «ثبات» در تراکتور گم شده و همین اتفاق، تیم را به بن‌بست کشانده است. سپری کردن یک فصل نقل و انتقالات شلوغ، تضمین موفقیت هیچ باشگاهی نیست. به ویژه باشگاه‌هایی که به محض روبه‌رو شدن با اولین نتایج بد، پشت سرمربی‌شان را خالی می‌کنند و چاره‌ای به جز شروع کردن همه چیز از نو، پیش روی خودشان نمی‌بینند.