آریا رهنورد

اهمیت برانکو برای پرسپولیس، وقتی بیشتر از همیشه مشخص شد که او دیگر روی نیمکت این تیم حضور نداشت. تیمی که به کمک این مربی قهرمان سه دوره متوالی لیگ برتر شده بود، حالا در دست‌های گابریل کالدرون دچار تزلزل شده و در مسیر تبدیل شدن به یک تیم کاملا معمولی است. برانکو اما قصد دارد دوباره به فوتبال ایران برگردد. او در سال‌های گذشته کارنامه درخشانی در فوتبال ایران داشته و همیشه خواهان حضور دوباره روی نیمکت تیم ملی بوده است. نیمه پر لیوان در مورد او، شناخت کاملش از فوتبال ایران است. مرد کروات هم ستاره‌های فوتبال ایران را به خوبی می‌شناسد، هم با شرایط تیم ملی به خوبی آشناست و هم از وضعیت فدراسیون فوتبال خبر دارد. او سطح امکانات فوتبال ایران را می‌داند و از هیچ اتفاقی در اردوهای تیم، شگفت‌زده نخواهد شد. علاوه بر این، او هرگز یک مربی «پروازی» نیست و دلیلی برای رفتن به مرخصی‌های طولانی ندارد. ایوانکوویچ در سال‌های گذشته همواره در ایران اقامت داشته و از ایران به عنوان کشور دومش یاد کرده است. با حضور او، برخی از ستاره‌هایی که در این سال‌ها از تیم ملی محروم بوده‌اند دوباره می‌توانند پیراهن این تیم را بر تن کنند. در کنار این موارد، باید به این موضوع نیز اشاره کرد که او در یک مقطع روی نیمکت تیم ملی بوده و با تجربه‌ای که به دست آورده، فضای این تیم را به خوبی می‌شناسد. او ذاتا یک مربی سختکوش و پرانگیزه با روحیه برنده است و تیم‌هایش معمولا حتی وقتی خیلی خوب بازی نمی‌کنند، برنده می‌شوند. این مربی در سازماندهی دفاعی نیز خوب عمل می‌کند و معمولا تیم‌هایش گل‌های زیادی از رقبا نمی‌خورند. نقطه قوت اصلی او نیز به موضوع آمادگی بدنی تیم برمی‌گردد که همیشه یکی از ضعف‌های فوتبال ایران بوده است. تا امروز تنها چهار مربی موفق شده‌اند ایران را به جام جهانی برسانند و یکی از آن چهار مربی، برانکو ایوانکوویچ است.

برانکو هیچ‌وقت رابطه خوبی با رامین رضاییان نداشت و در نهایت این بازیکن را از پرسپولیس اخراج کرد. رابطه او و مهدی طارمی نیز همیشه با تنش‌های زیادی همراه بود. انتقاد مرد کروات از سردار آزمون نیز، حتی پای پدر سردار را به ماجرا باز کرد

در مورد برانکو نباید از نیمه خالی لیوان نیز چشم‌پوشی کرد. نیمه‌ای که به هیچ وجه انکارشدنی نیست. در درجه اول حضور او فضای «دوقطبی» در اطراف تیم ملی را تقویت می‌کند. ما برای عبور از این مرحله، به حمایت حداکثری هوادارها از تیم ملی نیاز داریم اما در صورت روی کار آمدن دشمن قدیمی کارلوس کی‌روش، طبیعتا بخشی از هواداران تیم ملی از این تیم حمایت نخواهند کرد. این موضوع ممکن است حتی به بازیکنان تیم نیز سرایت کند. برانکو هیچ‌وقت رابطه خوبی با رامین رضاییان نداشت و در نهایت این بازیکن را از پرسپولیس اخراج کرد. رابطه او و مهدی طارمی نیز همیشه با تنش‌های زیادی همراه بود. انتقاد مرد کروات از سردار آزمون نیز، حتی پای پدر سردار را به ماجرا باز کرد. به نظر می‌رسد گروهی از بازیکنان تیم که نزدیک به کارلوس کی‌روش بودند، اصلا علاقه‌ای به بازی برای دشمن این مربی ندارند و این موضوع می‌تواند اردوی تیم را چندتکه کند. اتفاقی که برای اتحاد تیم ملی به شدت خطرناک به نظر می‌رسد. علاوه بر این نباید فراموش کرد که برانکو در پروژه الاهلی به سختی شکست خورده است. موفقیت در فوتبال باشگاهی ایران، نباید به تنهایی تضمینی برای کار در تیم ملی باشد. چراکه یک دهه قبل امیرقلعه‌نویی با وجود موفقیت بزرگ در لیگ، دوران خوبی را در تیم ملی سپری نکرد. ایوانکوویچ نه به لحاظ تاکتیکی یک مربی پیچیده است و نه تیم‌هایش، فوتبال فوق‌العاده‌ای بازی می‌کنند. مشکلات مالی بزرگ فدراسیون و تدارکات ضعیف تیم نیز، کار را برای این مربی سخت خواهد کرد. شاید او با پذیرفتن این سمت و تجربه یک ناکامی، همه اعتباری که این سال‌ها در فوتبال ایران به دست آورده را به سادگی به حراج بگذارد.

تابستان 2006، برانکو با ناکامی در جام جهانی و از دست دادن کنترل رختکن، از تیم ملی جدا شد. او نسبت به آن روزها، تفاوت‌های چشمگیری پیدا کرده و دیگر یک مربی فاقد کاریزما محسوب نمی‌شود. تیم ملی هم اما عوض شده و دیگر یک تیم سرشار از ستاره‌های بزرگ با شهرت جهانی نیست. تیم ملی جوان شده و به یک معمار برای ادامه دادن راه کی‌روش نیاز دارد. شاید اگر برانکو کمی باهوش‌تر عمل می‌کرد و وارد جنگ لفظی با کی‌روش نمی‌شد، امروز مخالفتی با حضور او در تیم شکل نمی‌گرفت اما به نظر می‌رسد پذیرفتن پیشنهاد فدراسیون، یک قمار بزرگ و خطرناک برای این مربی باشد. او همین حالا از مقبولیت کافی در بین همه هواداران تیم ملی برخوردار نیست و این موضوع، می‌تواند برای سرمربی کروات دردسرهای بزرگی درست کند.