عضو اتاق بازرگانی اظهار داشت: وجود بازارهای افغانستان و عراق در نزدیکی، سهولت تجارت با آنها و نبود استانداردهای سخت گیرانه مانند سایر کشورها باعث شده است تولیدکنندگان و صادرکنندگان ما در پیدا کردن بازارهای جدید تنبل باشند.
مجیدرضا حریری در گفت‌وگو با ایلنا در مورد اهمیت پیوستن به پیمانهای بین‌المللی گفت: اساساً پیوستن به هر نوع پیمان دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی باعث می‌شود که شرایط اقتصادی ما بهتر از وضعیت کنونی باشد. اگر ما اقتصاد را از شرایط محلی خارج و به اقتصاد بین‌المللی پیوند بزنیم، کشور در مقابل آسیب‌های تحریم مصون خواهد بود چون کشوری که عضو پیمانهای چندجانبه و بین‌المللی است را نمی‌توان به راحتی از مبادلات اقتصادی حذف کرد.
وی ادامه داد: البته در چند سال اخیر شاهد مقاومت در برابر پیوستن به این پیمان‌ها بودیم که نمونه بارز آن پیوستن به سازمان تجارت جهانی (WTO) است که مخالفان جدی هم در سطح سیاست‌گذاری و هم در سطح فعالین اقتصادی دارد و ما نباید فراموش کنیم که نگاه محلی به اقتصاد باعث محصور شدن اقتصاد در مرزها شده و محدود کردن آن آسان خواهد بود.
این فعال اقتصادی در مورد پیوستن ایران به سازمان شانگهای گفت: این سازمان در اواخر قرن بیستم و با تمرکز بر موضوعات امنیتی تشکیل شد، زمانی که گروه‌های تندروی مذهبی در آسیای میانه و شمال افغانستان فعال بودند این سازمان ایجاد و بعدا برای همکاری‌های اقتصادی توسعه یافت. متأسفانه ما اقدام به موقع برای پیوستن به آن نداشتیم و پس از سر و شکل گرفتن این سازمان، پیوستن عضو جدید به آن، مستلزم اجماع تمام اعضا شد و قاعدتا با وجود تنش‌ها و درگیری‌هایی سیاسی که کشور ما دارد پیوستن به آن دشوار شده است چون اعضا از انتقال این تنش‌ها به داخل سازمان ممانعت می‌کنند.
نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین با اشاره به رابطه اقتصادی ایران و چین در ماه‌های اخیر گفت: در ۶ و ۷ ماه اخیر مبادلات اقتصادی ما با کشور چین شاهد فراز و فرودهایی بوده است بحث تحریم نفت باعث ایجاد مشکل در مبادلات نفتی با کشور چین شده است. چون بخش اعظم مبادلات ما به چین شامل نفت، گاز و میعانات است، قطعا این شرایط می‌تواند در حجم مبادلات تأثیرگذار باشد. وی ادامه داد: باید توجه داشت که مجموعه آمار تجارت خارجی ما در دو سال اخیر با افت همراه بوده است که چین نیز شامل آن است. با این وجود کشور چین تا پایان سال ۲۰۱۸ برای ششمین سال کماکان اولین شریک تجاری ما هم در صادرات و هم در واردات بوده است.
این فعال اقتصادی با اشاره به پتانسیل بالای بازار چین برای محصولات ایرانی گفت: اساساً امکان صادرات هر گروه کالایی که در کشور ما تولید می‌شود به کشور چین وجود دارد. البته شمایل صادرات غیرنفتی ما ۷۵ تا ۸۰ درصد شامل میعانات، گاز، پتروشیمی و مواد معدنی مانند کبالت و فولاد خام است. وقتی مجموع صادرات غیرنفتی ما این است قطعا همین ترکیب در صادرات به چین نیز وجود دارد.
وی افزود: بازار چین، بازار خوبی برای فرش، صنایع دستی، خشکبار، شیرینی و شکلات، آبمیوه بوده و امکان صادرات برای بقیه کالاها نیز وجود دارد. اما وجود بازارهای افغانستان و عراق در نزدیکی، سهولت تجارت با آنها و نبود استانداردهای سخت گیرانه مانند سایر کشورها باعث شده است تولیدکنندگان و صادرکنندگان ما در پیدا کردن بازارهای جدید تنبل باشند.