آن‌چه پرسپولیس و استقلال را در خطر حذف زودهنگام از لیگ قهرمانان آسیا قرار داده، تنها به «خستگی» و حتی مشکلات فنی دو تیم برنمی‌گردد. آبی‌ها و قرمزها علاقه زیادی دارند تا برنامه فشرده سازمان لیگ را عامل ناکامی آسیایی معرفی کنند و داورها را در جایگاه متهم قرار بدهند اما حقیفت را نمی‌توان تنها در همین مسائل خلاصه کرد. واقعیت این است که هم استقلال و هم پرسپولیس با «ترس» به سراغ دیدارهای‌شان در لیگ قهرمانان 2019 آسیا رفته‌اند. پیش از جدال تیم برانکو با پاختاکور، مهره‌های این تیم مدام تاکید داشتند که حریف‌شان همان «تیم ملی ازبکستان» است. در زمین فوتبال اما ترکیب پاختاکور شباهت چندانی به تیم ملی ازبکستان نداشت. آنها پیش از جدال با السد نیز در همه مصاحبه‌ها اصرار داشتند تا روی قدرت حریف صحه بگذارند و السد را «قوی‌تر از تیم ملی قطر» توصیف کنند اما آیا السد واقعا در زمین فوتبال به اندازه تیم ملی قطر در جام ملت‌ها قدرتمند و آماده به نظر می‌رسید؟ ظاهرا قرمزها علاقه دارند از رقبای‌شان غولی بسازند که در دنیای واقعی وجود ندارد. هدف آنها کمی اغراق و بزرگنمایی در مورد بازی‌های‌شان در آسیاست اما ترس و وحشت در استقبال در رقیب، هیچ کمکی نمی‌کند و تنها به آنها لطمه می‌زند. استقلالی‌ها نیز در شرایط نسبتا مشابهی به سر می‌برند. آنها «احترامی» افراطی برای تیم‌های حریف در آسیا قائل هستند و انگار به این باور رسیده‌اند که شانس زنده ماندن در این جدال‌ها را ندارند. السد، همان تیمی است که سال گذشته با ژاوی و همه ستاره‌های دیگرش در خانه نتیجه را به پرسپولیس واگذار کرد. العین امارات که حریف استقلال بود نیز فصل گذشته در خانه تنها به لطف اشتباه‌های داور توانست از استقلال وینفرد شفر مساوی بگیرد. در این یک سال، چه اتفاقی رخ داده که اعتماد به نفس سرخابی‌ها به این اندازه کاهش پیدا کرده است؟

البته که رقبای آسیایی قرمزها و آبی‌ها، تا دندان مسلح هستند اما اگر آنها همه جای زمین ستاره دارند، پرسپولیس و استقلال نیز تیم‌های کم‌ستاره‌ای به نظر نمی‌رسند. علیرضا بیرانوند و سیدمهدی رحمتی روی خط دروازه‌های این دو تیم، از بهترین‌های قاره آسیا به شمار می‌روند. سیدجلال حسینی و پژمان منتظری سال‌ها در قلب دفاع تیم ملی خوش درخشیده‌اند. کمال کامیابی‌نیا و روزبه چشمی ستاره‌های مستعدی به نظر می‌رسند و مهدی ترابی، پاتوسی، ایسما، علیپور و بشار رسن، همگی ستاره‌هایی در قواره موفقیت‌های بزرگ در آسیا محسوب می‌شوند. اگر استقلال و پرسپولیس ترس را کنار بگذارند و با اعتماد به نفس بیشتری در لیگ قهرمانان حاضر شوند، اوضاع برای آنها تغییر خواهد کرد اما اگر همین روند ادامه داشته باشد و آنها از رقبای‌شان در آسیا، اژدهاهای ذهنی بسازند، در روی همین پاشنه خواهد چرخید و یک حذف قابل پیش‌بینی در انتظار این دو باشگاه خواهد بود. در فوتبال، ترس نزدیک‌ترین رابطه ممکن را با مرگ دارد و سرخابی‌ها برای زنده ماندن، باید قبل از هر چیز دیگری ترس را کنار بگذارند و با روحیه بهتری به مصاف تیم‌های رقیب‌شان بروند. رقبایی که اگرچه قدرتمند به نظر می‌رسند اما شکست ناپذیر نیستند.