خبرگزاری فارس ـ گروه موسیقی ـ علیرضا سپهوند: بیست و دوم بهمن‌ماه سال ۹۷ است و از پنجره از بین فریادهای مرگ بر آمریکا هر از گاهی سرودی چند دقیقه‌ای به گوش می‌رسد که به نظر همخوانان آن میانسال به بالا هستند. آنچنان هماهنگی و حسی در خوانش سرود به گوش می‌رسد که منِ شنونده را تشنه شنیدن سرود بعدی این گروه می‌کند و تا آنجا پیش می‌رود که صندلی کار خبری‌ام را رها کرده، پایین می‌روم تا از نزدیک این گروه را ببینم. همانطور که فکر می‌کردم گروهی میانسال و پنجاه به بالا که بدون استثنا همه سر و صورتشان بنای سفیدی نهاده است. همه لباس متحد‌الشکل زرد رنگ به تن داشتن. نزدیک‌تر که شدم دیدم بخاطر اینکه آزاده هستند لباس زرد موسوم به «زندانیان جنگ» یا «PW» بر تن داشتند که یادآور سال‌ها مشقت و انتظار رهایی بود. سرود بعدی را می‌شونم و لذتش را می‌برم. اجرا تمام می‌شود و جویای سرپرست گروه می‌شوم که آقایی‌ست به نام «سید رسول عمادی». ماحصل این دیدار گفتگویی شنیدنی ازآب درآمد که در ادامه می‌خوانید:
سلام ضمن تشکر و خسته‌نباشی خدمت شما و همکارانتان، مختصری در مورد خودتان و این گروه و چگونگی تشکیل آن توضیح بفرمایید.
من «سید رسول عمادی» آزاده ۹ سال اسارت هستم. متولد سال ۱۳۴۴ هستم و در عملیات محرم در محاصره عراقی‌ها افتادیم. زخمی هم شده بودم که آنجا به اسارت درآمدم. از آنجا ما را به موصل بردند، خاطرم هست که دقیق در تاریخ ۱۵ آبان سال ۶۱ اسیر شدم. از همان ابتدا در اردوگاه موصل دو در ورودی از ما استقبال کردند؛ آن هم چه استقبالی که شاید شنیده باشید با کتک‌کاری شدید با کابل و چوب از ما پذیرایی کردند. بعد همه ما را تشنه و گرسنه وسط اردوگاه جمع کردند و به قسمت‌ها و بندهای مختلف تقسیم کردند.
عراقی‌ها می‌گفتند شما کاری کرده‌اید که ما اسیر شماییم نه شما اسیر ما
آیا آنجا می‌توانستید کارها و فعالیت‌های فرهنگی انجام دهید؟
با وجود محدودیت‌های بسیار شدید، به حدی برنامه‌ها و فعالیت‌های فرهنگی ما در آنجا زیاد و گسترده بود که عراقی‌ها به ستوه آمده بودند. عراقی‌ها می‌گفتند شما کاری کرده‌اید که ما اسیر شماییم نه شما اسیر ما. یعنی هرکاری می‌کردند که ما فعالیت فرهنگی نکنیم، فایده‌ای نداشت. هر روز ما تمرین سرود می‌کردیم و عده‌ای تمرین تواشیح و عده‌ای هم تمرین تئاتر می‌کردند. چندین نفر را به صورت به اصطلاح «بپا» و مراقب گذاشته بودیم که از اولین ورودی‌های اردوگاه گرفته تا جایی که گروه تمرین می‌کرد به ردیف اگر خطری احساس می‌شد یا نیروهای عراقی می‌آمدند به صورت رمزی از مراقب اول به بعدی اطلاع داده می‌شد و ما سریع همه بساطمان را جمع می‌کردیم و باز همه کار و بار را از سر می‌گرفتیم. آن قدر به کارمان ایمان و علاقه داشتیم که بارها در طول روز همه چیز به هم می ریخت و ما نه خسته می‌شدیم نه ناامید.
برای چه سرود و تئاتر تمرین می‌کردید؟ مگر برنامه‌ای برای اجرا در یک رویداد رسمی داشتید؟
ما تمام برنامه‌هایمان که به مناسبت‌های مختلف انجام می‌شد مخفیانه اما باشکوه برگزار می‌شد. مثلا برای جشن پیروزی انقلاب برنامه سرود و تئاتر و سخنرانی و خیلی برنامه‌های دیدنی دیگری داشتیم و برنامه و مراسمی را تمام و کمال به اجرا می‌گذاشتیم و آنجا ایرانی کوچک برای خودمان خلق کرده بودیم. منتها در این حین بارها و بارها کتک می‌خوردیم و شکنجه می‌شدیم و برخی اوقات هرکاری هم می‌کردیم نمی‌شد و عراقی‌ها می‌فهمیدند و همه را به شدت کتک می زدند. ما کوچک‌ترین عقب‌نشینی‌ای نمی‌کردیم چون هدفمان خون شهدا و راه امام و اسلام بود و از هیچ چیز نمی‌هراسیدیم.
برنامه‌ریزی‌تان برای این کارها چگونه بود؟
ما برای هر کاری کارگروه تخصصی داشتیم؛ مثلا برای یک سرود یک روند رسمی شکل می‌گرفت و به شاعران حرفه‌ای که بین اسرا داشتیم سفارش خلق شعر می‌دادیم. آنها هم می‌سرودند و بعد شعر را آهنگ‌سازی کرده و با گروه تمرین می‌کردیم و برای هر برنامه فرهنگی هنری به همین منوال و خیلی جدی کار می‌کردیم و واقعا فضایی به وجود آمده بود که همه با عشق و ایمان کار می‌کردند.
کجا تمرین می‌کردید؟
بخاطر شرایط باید در جاهای مخفی تمرین می‌کردیم. از این رو بهترین جایی که تمرین می‌کردیم، حمام بود و بعضی مواقع هم گوشه کنارهایی بود که در شرایط خاصی امن بود و در آن جاها تمرین می‌کردیم، ولی با این وجود باز هم بارها به یک باره عراقی‌ها می‌ریختند و ما را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند.
بخش اخبار و رادیو داشتیم که به اندازه یک تانک جرم داشت
ما بخش اخبار هم داشتیم که بخشی بود که درست مثل اخبار تلویزیون زمانی را به اخبار اختصاص داده بودیم و برای داشتن اطلاعات و خبر یک رادیو تهیه کرده بودیم که داشتن آن بسیار جرم بود. انگار یک تانک داشتیم. بعضی مواقع که چنین چیزی می‌گرفتند طرف را می‌بردند استخبارات بغداد و در برخی موارد آنچنان شکنجه می‌کردند تا آن رزمنده به شهادت می‌رسید.
از گروه سرود بیشتر برای ما بگویید که دقیقا از چه سالی فعالیت‌تان آغاز شد؟
ما از سال ۶۱ و در اسارت گروه سرود را راه‌اندازی کردیم و از آن زمان به حمدلله همیشه به صورت مرتب اجرا داشته‌ایم و در تمام مراسم انقلاب به اجرای برنامه می‌پردازیم؛ بدون کوچک‌ترین چشمداشت مادی.
یعنی پس از دوران اسارت هم با همین گروه سرود و همین اعضا دارید کار می‌کنید؟
بله. سال ۶۹ که از قید اسارت آزاد شدیم و به وطن بازگشتیم باز فعالیت‌مان را ادامه دادیم. بچه‌های این گروه که در زمان اسارت همه در سنینی حدود ۱۵ تا ۱۷ سال سن داشتند با هم کار کردیم تا الان که همه بالای ۵۰ سال سن دارند و همچنان با هم هستیم. ما عاشق نظاممان و عاشق ولایت هستیم و تا زمانی که این پرچم به دست صاحبش امام زمان برسد، همچنان فعالیت خواهیم کرد.
اسم گروه سرود شما چیست و آیا زیر نظر و حمایت سازمان خاصی فعالیت می‌کنید؟
ما زیر نظر هیچ سازمانی نیستیم و از جانب هیچ‌جا هم حمایت خاصی نمی‌شویم. بلکه خودجوش هستیم. صاحب و منشا اصلی گروه شهید حاج‌آقا ابوترابی بودند که به گردن همه بچه‌های آزاده حق دارد. یعنی واقعا اگر حاج‌آقا در دوران اسارت نبود نمی‌توانستیم خیلی خوب کارها را پیش ببریم. او به نوعی فرشته نجات ما بود. گروهمان ۱۵ نفر عضو دارد که همه آزاده هستیم و از همان دوران با هم بوده‌ایم.
برای همین اجرای امروز که مراسم یوم‌الله ۲۲ بهمن‌ماه است، چقدر تمرین کرده‌اید؟
ما برای این برنامه حدود ۷ سرود آماده کردیم و یک ماه هم تمرین کردیم. این سرودها هم همه مربوط به دوران اسارت است و در آن دوران خلق شده‌اند.
نام سرودها چیست؟
بله سرودهای ما که به مناسبت چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب انتخاب کرده و خواندیم شامل «قسم به راه هر شهید» «بهمن خون‌فشان» «عاشقان مجاهدان» «من اسیرم» «از بهار بهمن ما» «آه قلبم ای امامم» بودند. ما سرودهای خوب زیادی داریم که در حال آماده‌سازی آنها برای برنامه‌های بعدی از جمله برنامه مهم سالروز ورود اولین آزادگان به میهن اسلامی، در تاریخ ۲۶ مردادماه هستیم.
مهم‌ترین اجرا و جایی که اجرا کرده‌اید کدام و کجا بوده است؟
مهم‌ترین و بهترین اجرا از نظر بنده اجرایی بود که در جماران داشتیم. البته شانس اجرا در جماران زمان حیات امام را نداشتیم و این اجرا پس از رحلت امام صورت گرفت. ما در بسیاری شهرها از جمله کرمانشاه، همدان، شیراز و اصفهان و بسیاری شهرهای دیگر برنامه اجرا کرده‌ایم.
الان در این شرایط اقتصادی همین که بدون چشمداشت مالی برنامه اجرا می‌کنید چه انگیزه‌ای باعث این دیدگاه شده است؟
ما به کارمان عشق داریم و برای انقلاب، هر کاری می‌کنیم و خیلی هم از لحاظ مالی و اقتصادی حریص نیستیم. همین که حداقل بخور و نمیری هست و مهم‌تر از همه نعمت سلامتی، همین برایمان کافی است و خدا را شاکریم.
رابطه شما و اعضای این گروه سرود قدیمی با هم چطور است؟
با هم خیلی صمیمی هستیم؛ زیرا سخت‌ترین دوران زندگی را در کنار هم بوده‌ایم و به نوعی واقعا از برادر خونی به هم نزدیک‌تریم. خیلی با هم صمیمی هستیم و حتی بسیاری از فرزندانمان با هم ازدواج کرده‌اند و ارتباطمان بسیار جدی‌تر شده است. با هم مسافرت می‌رویم؛ چه برای تفریح و چه برای زیارت اکثرا با هم و با خانواده‌هایمان می‌رویم و خیلی خوش می‌گذرد.
این جایگاه و سکو و سیستم صوتی حرفه‌ای را چه ارگانی برای شما مهیا کرده است؟
این را موسسه «پیام آزادگان» که داخل همین کوچه نزدیک میدان فردوسی است، برایمان تامین و تدارک دیده است. «پیام آزادگان» موسسه‌ای فرهنگی است که توسط خود آزادگان اداره می‌شود. نکته مهم اینکه بنیان‌گذار موسسه «پیام آزادگان» هم مرحوم حاج‌آقا ابوترابی بود که در ابتدا به عنوان یک هیات راه‌اندازی شد و به تدریج کارهای فرهنگی و نیز انتشارات که بیشتر شامل ثبت خاطرات عزیزان آزاده است به صورت کتاب در این موسسه چاپ و منتشر می‌شود.
این موسسه به چه صورت اداره می‌شود و هزینه‌های آن چگونه تامین می‌شود؟
هزینه‌های آن بیشتر از طریق چاپ و نشر و در نهایت فروش کتاب‌ها تامین می‌شود. گویا از جانب ارشاد هم به این موسسه کمکی جزیی می‌شود. مکان آن را نیز مرحوم حاج‌آقا ابوترابی از یکی از ارگان‌های انقلابی گرفت؛ اما بعدها مجوز و سند آن به نام همین «موسسه فرهنگی هنری پیام آزادگان» ثبت شد.
در آخر چنانچه با مخاطبین ما یا مردم حرفی دارید، بفرمایید.
تنها پیام و سخن من این است که همه گوش به فرمان رهبر عزیزمان باشیم و آن چیزی را که ولایت به ما می‌گوید، آویزه گوشمان کنیم و دنباله‌رو رهبرمان باشیم و ادامه دهنده خون شهدا باشیم که ان‌شالله به این انقلاب و این نظام ضربه‌ای وارد نشود و بتوانیم با رهبری حضرت آقا این انقلاب را به دست آقا امام زمان (عج) برسانیم.
در ادامه ویدیوی یکی از سرودهای این گروه را که امروز در مراسم ۲۲ بهمن در خیابان انقلاب تهران اجرا شد، بشنوید:
انتهای پیام/
نظر شما