صاحب‌خبر - «جان مک کین» مهم‌ترین منتقد دونالد ترامپ در میان جمهوری‌خواهان، در سن ۸۱ سالگی درگذشت. این سناتور سابق ایالت «آریزونا» که حدود یک سال پیش اعلام کرد «تومور مغزی» دارد، روز جمعه روند درمانی خود را متوقف کرده بود. مراسم خاک سپاری وی درحالی برگزار می‌شود که او پیشتر گفته بود تمایل ندارد دونالد ترامپ، رئیس جمهورآمریکا در آن حضور داشته باشد. ترامپ هم در پیام کوتاهی بدون گفتن یک حرف درباره حرفه و زندگی او گفت: «تسلیت من و احترام قاطعانه من برای خانواده سناتور جان مک کین. قلب و دعای ما با شماست!».جان مک کین سال ۱۹۳۶ در یک بیمارستان کوچک در پایگاه نیروی دریایی آمریکا مستقر در کانال پاناما متولد شد. «جان اس. مک‌کین جونیور» پدر او از نظامیان سرشناس بود و در سه دهه از ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰ در جنگ‌های مختلف حضور داشت و تا درجه دریاسالاری هم پیش رفت. از جمله سمت‌های او فرمانده «فرماندهی اقیانوس آرام» آمریکا بود. شهرت سناتور مک کین در آمریکا در جریان جنگ ویتنام و اسارت پنج ساله اش در جریان بمباران مواضع ویتنامی‌ها آغاز شد. او که خلبان یک جنگنده بود ۲۶ اکتبر ۱۹۶۷ در حال بمباران ویتنام شمالی، هواپیمایش هدف موشک قرار گرفت و سقوط کرد.گرچه آمریکایی‌ها او را «قهرمان» می‌دانند اما، دونالد ترامپ در جریان مبارزات انتخاباتی‌اش در سال ۲۰۱۵ گفته بود که وی «قهرمان جنگی» نیست چرا که در جنگ ویتنام اسیر شده است. ترامپ در طعنه‌ای که ریشه در حمایت نکردن مک کین از وی در انتخابات و مخالفت وی با حذف بیمه اوباما داشت گفته بود: «من کسانی را دوست دارم که اسیر نشده باشند.» این سرآغازی بر سردی روابط سناتور مک کین با رئیس جمهور آمریکا بود.جان مک کین بعد از مدت کوتاهی از آزاد شدنش برای حضور در رقابت‌های کنگره آمریکا نامزد شد و توانست در سال ۱۹۸۳ برای اولین بار به عنوان عضو مجلس نمایندگان آمریکا از ایالت «آریزونا» وارد کنگره این کشور شود. او پس از سال ۱۹۸۷ به عنوان نماینده آریزونا در سنای آمریکا کار خود را ادامه داد و به تدریج و با بالا رفتن سابقه‌اش، «رئیس کمیته نیروهای مسلح آمریکا» نیز شد.او شانس خود را برای ریاست جمهوری هم امتحان کرد و پس از یک ناکامی در دوره مقدماتی مبارزات سال ۲۰۰۰ سرانجام در ۲۰۰۸ توانست نامزد جمهوری‌خواهان در این انتخابات شود، اما در رقابت نهایی از «باراک اوباما» نامزد دموکرات‌ها شکست خورد. مواضع تند مک کین درباره بسیاری از مسائل سیاست خارجی، چهره‌ای خاص از او در میان سیاستمداران آمریکایی درست کرده بود. او که همواره خواستار فشارهای اقتصادی و نظامی علیه ایران بود، در ضدیت با مردم ایران با سرکرده گروهک تروریستی «منافقین» دیدار و در برخی نشست‌های این گروهک حضور داشت. این سیاستمدار سال ۲۰۰۷ در جریان جلسه پرسش و پاسخ در ایالت کارولینای جنوبی، آوازی با محتوای جنگ علیه ایران سر داد و با خنده گفت: «بر روی ایران بمب، بمب، بمب، بمب بریزیم». او همچنین از مخالفان سرسخت «برجام» نیز بود.مک کین ضمن حمایت از تشدید تحریم‌ها علیه روسیه، بارها «ولادیمیر پوتین» را با الفاظی از قبیل «قاتل، مردی اهریمنی و آشوبگر» خطاب کرده و حتی مدعی شده بود: «معتقدم که او (پوتین) تهدیدی اصلی است، حتی بیشتر از داعش».به دنبال جنجال‌ها درباره دخالت روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ ریاست جمهوری آمریکا، مک کین اقدام ادعایی مسکو علیه واشنگتن را «اقدام جنگی» خوانده بود.مواضع جنجالی او درباره کره شمالی هم بسیاری از رسانه‌های بین‌المللی را واداشت که به «جنگ طلب» بودن او اذعان کنند.مک کین در انتقاد از آن چه که مواضع «ضعیف» دولت‌های آمریکا درباره کره شمالی خوانده بود، از «دونالد ترامپ» خواسته بود برای پایان دادن به برنامه اتمی این کشور به زور متوسل شود.جان مک کین، حامی سرسخت جنگ‌های آمریکا علیه افغانستان و عراق بود و بارها از این جنگ‌ها و اشغال این کشورها حمایت کرده بود.او که همواره مخالف سرسخت دولت سوریه بود، چند ماه بعد از آغاز بحران سال ۲۰۱۱ و اعلام حمایت دولت آمریکا از به اصطلاح «معترضان سوری»، در سفری مخفیانه به سوریه رفت و با گروه‌های مسلح مخالف دمشق عکس‌های یادگاری گرفت. مک کین بارها بر لزوم کمک‌های نظامی و ارسال تسلیحات به گروه‌های معارض در سوریه تاکید کرد و حتی خواستار ایجاد منطقه پرواز ممنوع در سوریه شده بود.او در قضیه تجاوز نظامی ناتو به لیبی در سال ۲۰۱۱ که منجر به ساقط شدن رژیم «معمر قذافی» شد، حامی سرسخت مداخله آمریکا در این جنگ بود.جان مک کین یکی از پشتیبانان اصلی مداخله نظامی آمریکا در برخی کشورهای آفریقایی به بهانه «جنگ علیه تروریسم» از قبیل مالی، نیجریه و سومالی بود و از دولت‌های دموکرات و جمهوری‌خواه آمریکایی به دلیل کم توجهی به مداخله در قاره آفریقا انتقاد می‌کرد.فهرست حمایت مک‌کین، این جمهوری‌خواه سنتی، از جنگ و مداخله خارجی به مراتب طولانی‌تر از موارد فوق‌الذکر است، اما به طور خلاصه می‌توان گفت وی در طول عمر سیاسی‌اش همواره از سیاست خارجی مداخله‌جویانه حمایت کرد؛ از غرب و شرق آسیا گرفته تا شاخ آفریقا.∎​