احمد ابوالفتحی- روزنامه بهار: «قهر طبیعت» از اصطلاحاتی است که به هنگام مواجهه با حوادث طبیعی، بسیار از آن استفاده می‌شود و چه اصطلاح بامسمائی هم هست. اصطلاحی یادآور این نکته که با طبیعت نمی‌توان به هر شیوه و منشی برخورد کرد. طبیعت در رویکردهای سنتگرایانه «روح» دارد. باید با آن به دیده احترام روبه‌رو شد و اگر جز این باشد، ناگزیر، طبیعت با بشر قهر خواهد کرد و قهر طبیعت از مسیر آسیب‌رساندن طبیعت به خود و در نتیجه به مائی که روزی‌خوران طبیعت محسوب می‌شویم بروز پیدا می‌کند.  روزی نیست که خبری از یک اتفاق مهیب در عرصه طبیعت ما را دچار خود نکند. در پر دودترین روزهای تهران (دودی که دستاورد شیوه برخورد ما طبیعت است) باید آرزو به دل باد بمانیم و در عین حال از ترس زلزله شب را در سرمای انتهای پائیز به صبح برسانیم. همزمان با تهران، خوزستان و کرمان هم دچار زمین‌لرزه می‌شوند در اتفاقی بی‌‎سابقه، ایران در زمینه زلزله‌خیزی با کشورهایی نظیر ژاپن به رقابت برمی‌خیزد. یکی دو روز از این ماجرا نگذشته است که خبر از آتش‌سوزی مهیب تالاب میقان به گوش می‌رسد و همزمان خبر احتمال ناپدید شدن دریاچه نمک قم هم به گوش می‌رسد. درچنین شرایطی آیا معنادار نیست که ما از قهر طبیعت سخن بگوئیم؟ آیا غیر از این است که طبیعت روی بی‌رحم خود را دارد به ما نشان می‌دهد؟ اما چرا این‌گونه شده است؟ چه کرده‌ایم؟ چه بلائی به سر طبیعت آورده‌ایم که اینگونه به مجزات ما می‌اندیشد؟ شیره‌اش را کشیده‌ایم و خودمان و باقی موجودات زنده را دچار بحران آب کرده‌ایم؛ با استفاده بی‌رویه از آلاینده‌های محیطی، دود و سم را به جان خودمان و طبیعت انداخته‌ایم و در عین حال بی‌هیچ‌گونه هراسی از آینده، آتش به دامان طبیعت می‌گشائیم و عرصه‌های گیاهی را با اره برقی و حریق، به نابودی می‌کشانیم. در چنین شرایطی چه انتظاری از طبیعت می‌توان داشت؟ چه انتظاری جز ناله برآوردن؟ چه انتظاری جز دومینوی حوادث طبیعی. طبیعت مادر ماست و ما به مادرکشی روی آورده‌ایم و این مادرکشی پیش از همه موجودات زنده، دامان خودمان را می‌گیرد. دامان ما انسان‌ها که بیش از هر موجود زنده دیگری به طبیعت وابسته‌ایم. مایی که آمادگی زیستن در شرایط سخت را نداریم. مایی که از مدیریت بحران‌ها عاجزیم.