گروه اجتماعی آناج/طاهر خیری: شب یلدا یا شب چلّه یکی از کهن‌ترین جشن‌های ما ایرانیان است. در این جشن ملی، بلندترین شب سال با برگزاری آئین‌‌ها و مراسم‌‌‌های متنوع گرامی داشته می‌شود. خانواده‌های ایرانی در شب یلدا تا پاسی از شب بیدار می‌‌مانند و پس از صرف شام، انواع میوه‌ها به خصوص هندوانه را مهیا و دور هم با شادمانی می‌‌خورند و با سرو تنقلات، بزرگان خانواده برای دیگر اعضای فامیل قصه می‌‌گویند، شاهنامه می‌‌خوانند و یا تفالی به دیوان حافظ می‌‌زنند.

یلدا فقط خوردن و شاد بودن نیست، بهانه‌‌ای است برای باهم بودن خانواده‌‌های ایرانی. دورهمی‌‌هایی که به لطف زندگی ماشینی اثری از آن نیست و یا خیلی کمرنگ شده است. مشغله و مشکلات زندگی فرصت همنشینی را از ما گرفته و باهم بودن خیلی کم اتفاق می‌‌افتد. در کنار هم زندگی می‌‌کنیم اما دل‌های ما به هم نزدیک نیست چون از حال هم به ندرت باخبریم.

یلدا می‌‌تواند تلنگری باشد برای نزدیکی دل‌ها و ترویج سنت حسنه صله ارحام. در شب یلدا می‌‌توان تمام کدورت‌‌ها را به کنار گذاشت و به مهر و همدلی رسید تا چشم به هم زدنی برگ‌‌های تقویم زندگی تمام می‌‌شود و عمر ما کوتاه‌‌تر از آن است که به فکر هم نباشیم و قدر باهم بودن را ندانیم.

یلدا می‌‌تواند بهانه‌‌ای برای گره زدن دل‌های ما به یکدیگر باشد به شرطی که منیت و خودخواهی به دیگر خواهی تبدیل شود. دیگرانی که منتظر نگاه‌های مهربان ما هستند و دستانی سخاوتمند تا آنها هم در شب یلدا در محفل خانوادگی شان شرمنده فرزندان نباشند. بی‌‌بهانه به یاد ایتام، فقرا و بیماران باشیم و چه خوش که شب یلدایی‌‌مان را با تنهایی آنان سپری کنیم و نگذاریم خالی‌‌های زندگی شان به چشم بیاید.

شب یلدا برای بسیاری می‌‌تواند شب رسیدن به آرزوها باشد، آرزوهایی از جنس خواستن. پدری که در خانه سالمندان چشم به راه فرزندانش است، بیماری که در بیمارستان منتظر عزیزانش است، یتیمی که برای آمدن خیر نیکوکاری لحظه شماری می‌‌‌کند تا برای او میوه شب یلدا بیاورد و...

یلدا می‌‌تواند بهانه‌ای برای باهم بودن باشد، اگر بخواهیم می‌شود.

انتهای پیام/