به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در شرایطی که اصلاحطلبان در 5 سال گذشته همواره به دفاع از اعتدال بلند شده و حتی کاندیدای آنها به نفع کاندیدای اعتدال کنار رفت، یکباره مسیر اصلاح طلبان از اعتدال جدا شده و دیگر حاضر نیستند زیر بار کم کاری های دولت بروند.

با اتفاقاتی که در سال 88 رخ داد و بعد از جبهه گیری برخی از اصلاح طلبان مقابل نظام و مردم، بدنه اجتماعی این جبهه سیاسی به شدت ریزش پیدا کرده و جایگاه خود را تا حد زیادی میان مردم از دست دادند؛ ادعای تقلب از سوی سران جبهه اصلاح طلب باعث منزوی شدن آنها شد تا جایی که فعالان اصلاح طلب از اطراف وی پراکنده شده و به سمت عارف گرایش پیدا کردند.

سیاست اصلاح طلبان در ابتدا نزدیک شدن به یک جناح دیگر و سهم خواهی از آنها بود تا بتوانند در مدتی کوتاه بدنه اجتماعی از دست رفته خود را باز یابند. این تلاش تا جایی پیش رفت که حتی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، عارف به نفع روحانی کنار رفته و با اختلاف آرای اندک روحانی توانست رئیس جمهور شود.

ورود اصلاحات به عرصه سیاست در سایه اعتدال

معرفی وزرا به مجلس پرده از این سهم خواهی ها برداشت و برخی از وزرای اصلاح طلب روی با معرفی جریان اعتدال روی کرسی های وزارت نشستند؛ در همین راستا جهانگیری هم که یکی از اصلاح طلبان مطرح بود به سمت معاونت ریاست جمهوری دست پیدا کرد تا اصلاح طلبان از امورات اجرایی دولت دور نشوند.

انتظار می رفت عارف به عنوان یکی از وزرای مطرح وارد کابینه یازدهم شود اما روحانی حتی نخواست از وی در سطح یک وزیر استفاده کند هرچند عارف بارها اعلام کرد که اگر کنار نمی رفت روحانی به ریاست جمهوری نمی رسید. اصلاح طلبان بارها از تریبون های مختلف منت خود را بر سر جریان اعتدال گذاشته و اعلام کردند که اگر حمایت اصلاح‌طلبان نبود به احتمال زیاد روحانی رای نمی‌آورد.

سهم خواهی های اصلاح طلبان که به نتیجه نرسید

با برگزاری انتخابات مجلس دهم و بالا آمدن لیست امید از تهران، انتظارها از جریان اعتدال بالا رفت هرچند جریان اعتدال بارها و بارها از لیست های منتسب به اصلاح طلبان در سراسر کشور حمایت کرده و از این جهت تاثیر زیادی در جمع شدن آرا برای این جریان داشت.

اصلاح‌طلبان با توجه به این موفقیت نسبی خود که در سایه جریان اعتدال به دست آورده بودند، بر همین اساس در این سهم خواهی اعتقاد داشتند حداقل سهم آنها نشستن بر کرسی ریاست مجلس دهم خواهد بود.

اصلاح‌طلبان در لفافه از دولت می خواستند که از ریاست عارف حمایت کند حتی هجمه‌ی تبلیغاتی سنگینی برای این موضوع شروع کردند که دولت مجبور به این اقدام شود. اخباری همچون اعلام حمایت محمد خاتمی از ریاست عارف بر مجلس و همچنین خبر سازی حمایت هاشمی از عارف و سپس تکذیب آن نشان از جدی‌تر شدن تنشها میان دو جریان اعتدال و اصلاحات برای تصاحب کرسی‌های قدرت بود.

یکی از مصادیق درگیری میان این دو جریان سیاسی بعد از انتخابات مجلس ریاست لاریجانی بر مجلس بود؛ در شرایطی که عارف می توانست با حمایت دولت بر صندلی ریاست مجلس بنشیند، لاریجانی عهده دار ریاست مجلس شده و حتی عارف به عنوان عضوی از هیات رئیسه هم نتوانست در مجلس فعالیت کند.

عارف بدون حمایت دولت اعتدال حتی نتوانست رئیس کمیسیون آموزش شود و در نهایت به عنوان یک عضو عادی و رئیس فراکسیون امید در مجلس به فعالیت خود ادامه داد.

مسیر جدایی اعتدال از اصلاحات دوباره شکل گرفت

آنچه که مشخص است امروز دولت نمی‌خواهد دیگر زیر سایه‌ی اصلاحات باشد چرا که جریان اعتدال به رشدی نسبی برای ادامه فعالیت های سیاسی خود رسیده است از طرف دیگر بعد از فوت آیت الله هاشمی جریان اعتدال زیر بار تعیین تکلیف از سوی عارف و خاتمی برای خود نخواهد رفت.

از طرف دیگر عملکرد دولت یازدهم موج نارضایتی جامعه از دولت را بشتر از قبل به وحود آورده است و در چنین شرایطی اصلاح طلبانی که با زحمت زیاد بر موج مطالبات مردم سوار شده بودند، اگر بیشتر از این از دولت و عملکرد  اعتدال در کشور حمایت کنند، ممکن است بدنه اجتماعی خود را برای چندمین بار از دست بدهند و ترس از این اتفاق بار دیگر اصلاح طلبان را به چهره ای منتقد تبدیل کرد.

بازی انتقاد از دولت اخیراً روی صفحه اول رسانه های زنجیره‌ای بیشتر از قبل به چشم می خورد هرچند پیش از این با حضور یکی در میان رسانه های اصلاح طلب در نمایشگاه مطبوعات موج نارضایتی خود را اندکی علنی تر کرده بودند.

نقشه جریان اصلاح طلب برای جدایی بدون هزینه

جریان اصلاح طلب در اولین مرحله جدا شدن از اعتدال به صورت نمادین نسبت به برخی از عملکردهای دولت انتقاداتی را روا داشت؛ به عنوان مثال بازیگران و سلبریتی هایی که در جریان انتخابات در فضای مجازی با شعار «با روحانی تا 1400» توانسته بودند حمایت خود را از جریان اعتدال علنی کنند امروز با توبه نمایشی از این جریان انتقاداتی را نسبت به عملکرد دولت روا می دارند.

در این میان اظهار نظرهایی هم از سوی افراد سیاسی صورت می گیرد؛ اختلافات درون فراکسیون امید هم شاید ناشی از روند این انتقادات است؛ به عنوان مثال نمایندگانی که تاکنون با شانتاژ به دنبال پیشبرد اهداف سیاسی خود بودند، مانند محمود صادقی، یکباره پرونده اختلاس از صندوق ذخیره فرهنگیان را از دست سایر نمایندگان بیرون کشیده و با انتشار برخی اسامی به دنبال جذب فرهنگیان است.
هرچند این اقدام نمایشی وی از دید سایر نمایندگان و مردم پنهان نماند ؛ چرا که وی تا چندی پیش حتی حاضر نبود نام اختلاس را برای این پرونده به کار ببرد و همواره به دنبال توجیه فانی به عنوان وزیر آموزش و پرورش در جریان این پرونده بود.

انتقاد نمایشی دولت از دولت

انتقادات تند جهانگیری در بحث اقتصاد و اشتغال را می توان نمونه ای دیگر از سیاست توبه اصلاح طلبان از اعتدال دانست. توبه ای که حتی در حد نمایش هم نمی توان گفت عادی به نظر می رسد.

جهانگیری در دومین همایش اقتصاد ایران به شدت نسبت به دولت انتقاد کرده و گفته بود: قدرت خرید و درآمد آحاد جامعه کاهش پیدا کرده است، رشد اقتصادی، بودجه دولت و بهره وری وضعیت مناسبی ندارد. استنباط من این است که در سیاستگذاری ضعف اصلی را داشتیم. با تغییر دولت ها سیاست های ما عوض می شود و رئیس جمهور جدید فکر کرده هرچه رئیس جمهور قبلی کرده همه را باید تغییر دهد یا با تغییر یک وزیر یا یک مدیر خیلی از سیاست ها تغییر یافته است.

وی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح می کند: یک بازنشسته را نمی بینید که از حقوق خود راضی باشد، این در حالی است که قبلا فرض بر این بود که با بازنشستگی یک کارمند دولت سبک می شود، اما امروز با بازنشسته شدن یک فرد ردیف بودجه این کارمند از یک ردیف به ردیف دیگر منتقل می شود و اتفاقی در بودجه دولت نمی افتد.

مسئولان دولتی با گرایش اصلاح طلبی به گونه ای از دولت انتقاد می کنند که گویا این سالها مسئولیتی نداشته و خاج از گود بوده اند؛ جهانگیری و دیگر همقطاران پیش از آنکه سخنان انتقادی خود را نسبت به دولت نشانه گیری کنند بیاد بیاورند که کمتر از یک سال گذشته چگونه به دفاع تمام قد از عملکرد دولت یازدهم پرداختند تا این دولت دوباره تمدید شود.

جهانگیری امروز در حالی زبان انتقاد از دولت را گشوده است که در 5 سال گذشته به عنوان معاون اول مسئولیت های زیادی در بدنه دولت بر عهده داشته و حتی در مناظره های انتخاباتی به جای ارائه برنامه های خود، به دفاع از روحانی می پرداخت!

انتقاد نمایشی بازیگران از دولت بازی بسیار مبتدیانه تری است؛ سلبریتی ها که حتی کوچکترین اطلاعی از مشکلات اصلی قشر ضعیف و بدنه جامعه ندارند در انتقاد از دولت هم نمی توانند حقوق اصلی مردم را بشناسند تا از آنها دفاع کنند.

به عنوان مثال بعد از سه برابری شدن عوارض خروج از کشور در کنار افزایش قیمت حامل های انرژی در لایحه بودجه سال 97، سلبریتی ها دغدغه اصلی مردم که افزایش قیمت هاست را نادیده گرفته و تنها به انتقاد از سه برابر شدن عوارض خروج از کشور پرداختند.

دوگانه ای که امروز تحت عنوان اعتدال- اصلاحات و یا روحانی- جهانگیری مطرح می شود، دوگانه هایی از جنس رقابت های سال 76 است و ماجرای دوستی و جدایی اصلاحات و اعتدال از سال های مربوط به خاتمی و هاشمی وجود داشته است اما نکته اصلی سرنوشت و حقوق طبیعی ملت ایران است که با طرح این دوگانه ها و بازی های سیاسی نادیده می گیرد.

تاریخ همواره برای ملت ایران تکرار شده است؛ اصلاح طلبان دیگر نمی خواهند هزینه انتقادات جامعه به روحانی را بر عهده بگیرند و از این رو با گذشت 5 سال از ریاست جمهوری روحانی انتقادات امروزشان رنگ و بوی قدرت خواهی برای سه سال آینده را به خود گرفته است.

مردم همواره برای بهتر شدن وضعیت زندگی خود به جریان های سیاسی در کشور دل داده و آنها را روی کار آورده اند اما جریان های سیاسی با بی رحمی مصلحت مردم را فدای خواسته های خود کرده‌اند؛ نمونه این مصلحت طلبی را در موضع های منفعلانه وکیل الدوله ها در مجلس می‌توان مشاهده کرد.

انتهای پیام/ سیده راضیه طاهریان