به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از کانی پرس، جاده های کمربندی در تمام شهر ها به منظور روان سازی ترافیک و حذف ورد ماشین های سنگین به داخل شهرها احداث می شود تا هم سبب کاهش بار ترافیکی درون شهری شوند و هم از خطرات احتمالی حضور ماشین های باری و سنگین در خیابان های شهری جلوگیری کنند.
هر چند هنوز شهرهای هستند که از وجود یک کمربندی استاندارد بی بهره هستند و مردم مناطقی از شهر هر روز و شب زندگی خود با زلزله های ناشی از عبور خودرهای سنگین سپری می کنند.
یکی از این شهر ها، بوکان در جنوب استان اذربایجان غربی است که به خاطر قرار گرفتن بر روی کریدور شمال غرب کشور به غرب و جنوب کشور از موقعیت بی نظیر جغرافیایی برخوردار بوده ولی هنوز به علت اماده نبودن کمربندیش هر روزه بیش از هزار خودروی سنگین مجبور به عبور از داخل شهر به سمت سقز و میاندواب هستند.
با اینکه بوکان در مهم ترین شاه راه ترانزیتی کشور قرار گرفته ولی متاسفانه از راه های استانداری برخوردار نیست و همین موضوع نیز سبب شد تا دولت وقت در سال ۸۳ و بعد از یک سال کار کارشناسی پروژه ملی بزرگراه میاندواب به کرمانشاه که حدود ۶۶ کیلومتر آن در حوزه استحفاظی بوکان بود برای را جهت تسهیل در ترافیک عبوری، دسترسی سریع به مراکز مهم تجارت منطقه، صرفه جویی در مصرف سوخت و سامان بخشیدن به یکی از مهمترین محورهای ارتباطی کشور به پیمانکار واگذار کند.
در همین راستا و بعد از اجرای شدن بزرگراه میاندواب به بوکان در سال ۱۳۸۹ طرح کنارگذر بوکان نیز که در راستای ادامه بزرگراه بود با حضور معاون وزیر راه کلنگ زنی شد.
طول مسیر ۱۶ کیلومتر، برآورد اولیه ۱۳۰ میلیارد ریال و مهلت اتمام طرح ۳۰ ماه در نظر گرفته شده بود که با این حساب می بایست اواخر سال ۹۱ شاهد افتتاح طرح می بودیم، که حالا و با گذشت ۵ سال از وعده افتتاح آن تنها شاهد پایان یک چهارم طرح ان هم به صورت نیمه تمام هستیم.
این مهم در حالی است که هر باره مسئولان کشوری وزارت راه در هنگام حضور در بوکان و دیدار با مسئولان این شهر وعده های سر خرمنی را تحویل می دهند ولی تا کنون هیچ کدام از این وعده ها عملی نشده است.
از منطقه علی اباد و خانه های اطراف مسجد خلفای راشدین گرفته تا قسمتی از اسلام اباد، نساجی و همه منازل همجوار با کمربندی داخل شهر به صورت ۲۴ ساعته با خطر های جدی از قبیل الودگی صوتی، خطر تصادف، ترافیک و غیره … رو به رو هستند که باید زلزله ناشی از عبور کامیون ها و ماشین های سنگین وزن را نیز تحمل کنند.
یکی از شهروندان منطقه نساجی در باره وضع موجود محله خود که همجوار با کمربندی درون شهری بوکان است می گوید: شهرک نساجی بوکان بعد از تلاشی چند سالە توسط شورای ترافیک شهرستان به منطقه کامیون ممنوع تبدیل شد و بعد از آن هم مدت دو سال طول کشید که شهرداری با حضور مکرر مردم نسبت به نصب تابلوها اقدام کنند.
وی ادامه داد: اما بعد از چند ماه از بی توجهی بعضی از ارگانهای مرتبط به وجود کامیون در زیر این تابلوها و معابر این شهرک خود رانندگان شبانه برخی از این تابلوها را برچیدند و تعداد زیادی کامیون سنگین و تریلر در این شهرک با روشن نمودن و گرم کردن آنها در ساعت های مختلف شب علاوه بر ایجاد سر وصدای زیاد پس از زلزله های اخیر با ایجاد لرزش های فراوان خواب را از چشمان مردم به ویژه کودکان ربوده است.
این شهروند مطالبه گر ادامه داد: آسیب به زیر ساخت های اساسی و شکستن لوله ها و فاضلاب منطقه یکی دیگر از مشکلات وجود این همه کامیون می باشد.
وی تصریح کرد: خطری دیگری که این کامیون ها برای منطقه ایجاد نموده اند وجود چند دستگاه ماشین دقیقا جلو درب مدرسه کوثر است به طوری که کودکان خردسال ابتدایی باید از میان انها بدون دید عرض خیابان را طی کنند.
یکی دیگر از شهروندان بوکانی ساکن منطقه علی اباد نیز به کانی پرس گفت: وجود کمربندی در وسط شهر شلوغی و ترافیک بیش از حدی به وجود آورده است.
یونس شیخه ادامه داد: عبور ماشین های سنگین از داخل شهر علاوه بر آلودگی صوتی و آلودگی های دیگر موجب ایجاد مخاطرات جانی و مالی برای راننده ها و عابرین پیاده به ویژه دانش آموزان در منطقه علی اباد و میدان ازادگان شده است.
وی با یادآوری اینکه محل زندگی اش در وردی شهر از طرف میدان علی اباد قرار دارد عنوان کرد: با توجه به نزدیکی محل زندگی ما به خیابان وردی شهر هر روزه شاهد لرزش خانه های خود هستیم که بعد از زلزله های اخیر سبب ایجاد تپش قلب در میان اعزای خانواده نیز شده است.
هر چند تا کنون و بعد از گذشت ۷ سال از اغاز پروژه تنها یک چهارم ان یعنی یک باند هشت کیلومتری آن بعد از چندین بار وعده وعید به صورت ناقص به اتمام رسیده و با احتصاب این روند باید ساکنین همجوار کمربندی فعلی درون شهری بوکان ۲۱ سال دیگر نیز این لرزه ها را و پس لرزه ها را تحمل کنند.
در پایان باید گفت سوالی که ذهن بوکانیان را به خود مشغول کرده این است که چگونه شهرهای مجاور بوکان به راحتی می توانند خود را صاحب پروژه هایی عظیمی همچون پتروشیمی، راه آهن و کنار گذر ببینند اما در بوکان احداث یک کنارگذر که از نیازهای اولیه هر شهری با موقعیت ترانزیتی بسیار مهمی است به آرزویی دست نیافتنی بدل می شود؟
انتهای پیام/