ایران آنلاین / گروه اندیشه:
ست استیفنز داویدویتس، نویسنده کتاب «همه دروغ می‌گویند»، در تاریخ ۶ می ۲۰۱۷ یادداشتی با عنوان «به‌جای اینستاگرام، در جست‌وجوهای گوگل ول بچرخید» در وب‌سایت نیویورک تایمز منتشر کرده که علیرضا شفیعی‌نسب آن را به فارسی برگردانده است که ترجمه او در سایت ترجمان قابل دسترسی است.
این اقتصاددان یادداشت خود را با این جملات آغاز می‌کند که وقتی در شبکه‌های اجتماعی، بویژه اینستاگرام یا فیس‌بوک، پرسه می‌زنیم، اغلب افسرده می‌شویم چرا که همه را در حال خوش‌گذراندن و تفریح و خرید وسایل جدید می‌بینیم. این در حالی است که ما خود را درگیر بیماری، خستگی و کار بی‌پایان هستیم و حال خسته و گرفتار خود را با خوشگذرانی دیگران مقایسه می‌کنیم؛ افسوس می‌خوریم و ناامید می‌شویم.
داویدُویتس اما برای رهایی از این احساس در این شرایط راه‌حلی پیشنهاد می‌کند؛ او معتقد است یکی از راه‌ها برای بهترشدن حالمان، توجه به جست‌وجوهای افراد در فضای گوگل است؛ جایی که اگر احتمالا تایپ کنیم «من همیشه...»، گوگل پیشنهاد می‌دهد: «... احساس خستگی می‌کنم» یا «....احساس تنهایی می‌کنم»، و...
او معتقد است که همه ما کم‌وبیش آگاهیم که امکان ندارد دیگران آنقدر موفق، ثروتمند، جذاب، خونسرد، روشنفکر و سرخوش باشند که در فیس‌بوک نشان می‌دهند. اما با اینحال انگار دست خودمان نیست و زندگی درونی‌مان را با زندگی تزیین‌شده دوستانمان مقایسه می‌کنیم.
او در این راستا، این پرسش را مطرح می‌کند که «دنیای واقعی چقدر با دنیای رسانه‌های اجتماعی تفاوت دارد؟» داویدویتس برای پاسخ به این پرسش به پژوهشی که طی پنج سال اخیر در لایه‌های درونی زندگی مردم صورت داده است، ارجاع می‌دهد و می‌نویسد: «در این پنج سال اخیر که مشغول مطالعه داده‌های جست‌وجوهای گوگل بوده‌ام به این نکته رسیدم که مردم وقتی بی‌نام و تنها کنار یک صفحه نمایش هستند چیزهایی را به گوگل می‌گویند که در رسانه‌های اجتماعی فاش نمی‌کنند، حتی چیزهایی را به گوگل می‌گویند که به افراد دیگر هم نمی‌گویند. گوگل نوعی سِرُم حقیقت‌یاب دیجیتال است. کلماتی که در گوگل تایپ می‌کنیم بسیار صادقانه‌تر از عکس‌هایی هستند که در فیس‌بوک یا اینستاگرام به اشتراک می‌گذاریم».
او در این راستا، به مقایسه حرف‌هایی که زنان درباره همسرانشان در این فضا می‌زنند، اشاره می‌کند؛ به این صورت که در رسانه‌های اجتماعی، در تکمیل جمله «شوهرم...»، بیشترین پاسخ‌های ارسال‌شده چنین مواردی بودند «بهترین است»، «بهترین دوستم است»، «فوق‌العاده است»، «عالی‌ترین است» و... اما در گوگل با پاسخ‌هایی همچون «کثافت است»، «آزاردهنده است»، « «بد ذات است» و ... مواجه می‌شویم.
به زعم او، اگر با تأمل به داده‌های جست‌وجوی گوگل نگاه کنیم، آنگاه خویشتن‌های تزیین‌شده در رسانه‌های اجتماعی را سخت می‌توانیم جدی بگیریم.
داویدویتس در پایان تأکید می‌کند که هر بار که پس از کاوش در فیس‌بوک در مورد زندگی‌تان حس بدی داشتید سری به گوگل بزنید و چیزهایی را در جعبه جست‌وجو تایپ نمایید، تکمیل خودکار گوگل جست‌وجوهای دیگر افراد را به شما می‌گوید. این تفاوتی آشکار با رسانه‌های اجتماعی است که در آنها ظاهرا همه «همیشه» در حال گذران تعطیلات هستند.
او با مجازی‌تر شدن زندگی‌هایمان، شعار جدیدی برای خودیاری در قرن بیست‌ویکم پیشنهاد می‌کند و آن این است که: «پست‌های فیس‌بوکی دیگران را با جست‌وجوهای گوگل‌تان مقایسه نکنید».
