فریبرز ناطقی الهی
گفتنش خیلی سخت است؟ در ماه‌های اخیر شاهد زلزله‌های گوناگونی در سراسر کشور عزیزمان بوده ایم. الحمد‌لله که خسارات و تلفات علی رغم اینکه حتی یک فوتی یا خرابی دیواری هم بسیار ناگوار است، این ضایعات کم بوده!
نگاهی به تعداد و بزرگای زلزله‌ها داشته باشید حتما به این نتیجه خواهید رسید. البته برای آن هموطنانی که جان عزیزان یا منازل و یا ... را از دست داده‌اند این هم زیاد تلقی شده و خواهد شد.ما هم در غمتان شریکیم. اما نکته‌ای که در این اوضاع گفتنش بسیار سخت است، مربوط به ساختمان‌هایی می‌شود که تکان‌های شدید را حس نموده‌اند ولی در ظاهر چیزی بروز نداده‌اند. یاد‌آوری این مطلب در این زمان که مردم درگیر خود زلزله‌ها و پس لرزه‌ها هستند خیلی آسان نیست چون بر نگرانی مردم افزوده می‌شود ولی بعنوان یک معلم ساختمان نگفتنش هم ممکن است منجر به شرایط آتی نامطلوب شود؟ لذا سخت است.
ساختمانها بسته به نزدیکی به کانون زلزله و مصالح و ... تکان‌های شدید را هریک بصورت خاصی دفع و یا تحمل می‌کنند. ساختمانی با مصالح بنایی ممکن است ترک‌های درونی ببیند و در ظاهر نشان ندهد! ساختمانهای فلزی ممکن است جوشهایش ترک بردارد ولی دیده نشود و ساختمانهای بتنی ممکن است آرماتور‌ها لق زده و چسپندگی خود را از دست دهند. پی‌ها هم با توجه به شرایط خاک اطراف ممکن است دچار نشست و... شوند که در یک زلزله بعدی موجبات فروریزش را فراهم کنند.
البته نباید نگران بود ولی عقل حکم می‌کند یک ارزیابی دقیق توسط افراد خبره صورت بگیرد. توصیه من این است که دانشگاه‌های استان‌ها طی دوره ای با استانداری‌ها نکات ارزیابی بعد از زلزله را به دانشجویان عمران تدریس و طی یک برنامه فراگیر یک غربال اولیه صورت بگیرد اگر در مرحله اول نمره قبولی نگرفتند دقت بیشتری سپس روی آن معدود ساختمانها انجام بگیرد.
یک نکته مهم، این هم یک آموزش برای دانشجویان است و هم اطمینان مسوولین استان از شرایط موجود لذا امیدوارم بصورت رایگان صورت گیرد که همه به اهداف خود از مالک، دانشجو و مقامات استانی برسند.