بینامین نتانیاهو روز دوشنبه به بروکسل مقر اتحادیه اروپا رفت و در گفتگو با وزیران امور خارجه 28 کشور اروپایی تلاش کرد آنها را متقاعد کند که همچون رئیس جمهور امریکا سفارتخانه های خود را به قدس منتقل نمایند که با مخالفت این اتحادیه روبرو شد.
در بروکسل، فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، به نتانیاهو گفت که موضع آمریکا در مورد بیتالمقدس میتواند صلح خاورمیانه را بهکلی به خطر بیاندازد و تنها راه حل واقعی صلح پایدار دو کشور اسرائیل و فلسطین در کنار یکدیگر و بیتالمقدس بهعنوان پایتخت مشترک آنها خواهد بود.
نتانیاهو پیش از بروکسل به پاریس رفته و در دیدار با امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه سعی کرده بود توجه جامعه جهانی از موضوع فلسطین را با کارت ایران هراسی به سمت تهران منحرف کند.
نتانياهو در ديدار با مکرون گفته بود که به جاي اعتراض به تصميم ترامپ بايد هدف اين اعتراضات را متوجه ايران کرد. نخست وزیر رژیم صهیونیستی با تاکتیک ایران هراسی پس از دیدار با ماکرون نیز ایران را «منبع تهاجم در خاورمیانه» خواند و گفت، «ایران درهر جا حضور دارد؛ در عراق، در سوریه، در لبنان و نیز در یمن و غزه».
با این حال مخالفت کشورهای اروپایی با انتقال سفارتخانه های خود به قدس سبب نشد تا نتانیاهو به طرح های سازش پایبند باشد، او در بازگشت از اروپا درپاسخ به سئوالی در باره اینکه آیا هنوز به راه حل دو دولتی پایبند است یاخیر؟ گفت: شاید این دولت در یمن یا کاستاریکا باشد.
این در حالی است که بر اساس قطعنامه های شورای امنیت از جمله قطعنامه 242 و 338 شورای امنیت سازمان ملل متحد کشور فلسطینی باید در مرزهای پیش از جنگ سال 1967 به پایتختی قدس شرقی تشکیل شود و اساس طرح صلح عربی که عبدالله پادشاه سابق عربستان ارائه کرده بود نیز مبتنی بر این قطعنامه ها بود.
یکسال قبل از اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی در فلسطین، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه 181، فلسطین را به سه قسمت تقسیم کرد که طبق آن 56 درصد به صهیونیست های مهاجر، 43 درصد به فلسطینی ها ویک درصد نیز به بیت المقدس اختصاص یافت و قرار شد این شهر به صورت بین المللی اداره شود.
طی جنگ سال 1967 ، رژیم صهیونیستی 22 درصد بقیه خاک فلسطین را نیز به اشغال خود در آورد و از همان روزهای نخست استراتژی اشغال خزنده را با ساخت شهرک های صهیونیست نشین برای تغییر بافت جغرافیایی و جمعیتی این اراضی از جمله شرق بیت المقدس به مرحله اجرا گذاشت. در همان سال قطعنامه 242 درشورای امنیت به تصویب رسید که بر بازگشت رژیم صهیونیستی به مرزهای پیش از جنگ 1967 تاکید داشت.
در سال 1987 پس از اینکه چند فلسطینی توسط یک راننده صهوینست زیر گرفته وکشته شدند انتفاضه اول شروع شد و گسترش انتفاضه سبب شد تا در سال 1991 در کنفرانس مادرید اولین تلاش های بین المللی به منظور خاموش کردن آتش انتفاضه و پیدا کردن راه حلی برای حل مسئله فلسطین کلید بخورد.
پس از نشست مادرید هم نشست های متعددی برگزار شد تا اینکه پس از نشست های محرمانه رو دروی مقام های رژیم صهیونیستی و سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف) به رهبری یاسر عرفات در اسلو، دو طرف به پیمان موسوم به اسلو دست یافتند و این پیمان به طور رسمی در ۱۳ سپتامبر ۹۳ در واشنگتن دیسی با حضور یاسر عرفات رئیس ساف، اسحاق رابین نخست وزیر رژیم صهیونیستی و بیل کلینتون رئیس جمهور وقت امریکا به امضا رسید.
این پیمان تشکیل حکومت خودگردان فلسطین را به عنوان یک نهاد اداری موقت مقرر کرد. قرار بر این بود که پیمان اسلو فقط برای یک دوره پنج ساله اعتبار داشته باشد و سپس جای خود را به یک توافق دائمی بدهد. مسائلی چون وضعیت بیتالمقدس، آوارگان فلسطینی، شهرک های صهیونیست نشین، مسائل امنیتی و تعیین مرزها بایستی در توافق دائمی حلوفصل میشدند.
ساف در پیمان اسلو دولت اسرائیل را به رسمیت شناخته و کاربرد خشونت را محکوم کرد. اسرائیل نیز ساف را به عنوان نماینده قانونی مردم فلسطینی به رسمیت شناخت و یاسر عرفات اجازه یافت تا به فلسطین بازگردد.
از آن تاریخ بارها نشست های دیگری میان مقامهای رژیم صهیونیستی ویاسر عرفات و سپس محمودعباس رئیس فعلی تشکیلات خودگردان فلسطین با حضور مقام های برخی کشورهای عربی چون مصر، عربستان و اردن در شرم الشیخ، کمپ دیوید، آناپولیس و ... برگزارشده که تاکنون هیچ نتیجه ای نداشته است.
در طول 26 سال گذشته نه تنها این مذاکران نتیجه نداشته بلکه این مذاکرات این فرصت را برای رژیم صهیونیستی فراهم کرده است تا با گسترش شهرک سازی در کرانه باختری وقدس، بخش های بیشتری از سرزمین های فلسطینی را اشغال نماید.
اکنون هم با موضع گیری دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا در باره قدس و در سایه خیانت برخی کشورهای عربی، این رژیم پس از تلاشهای مستمر و بی وقفه برای تسلط بر بیت المقدس، فرصت را برای شلیک تیرخلاص به مسئله فلسطین مناسب دیده است و علی رغم اعتراضات جهانی علیه موضع ترامپ، نتانیاهو به روشنی راه حل دو دولتی را رد می کند.
بی تردید اینکه ننانیاهو به روشنی راه حل دو کشور و دو دولت را رد می کند بیانگر این نکته است که دیگر مسایل حیاتی مانند سرنوشت آوارگان فلسطینی، مرزها ، آب ها و شهرک های صهیونیست نشین نیز به خودی خود دیگر محلی برای مذاکره ندارد.
حالا با موضع گیری جدید ترامپ و موضع روشن نتانیاهو در رد راه حل دو کشور و دو دولت، برای رژیم صهیونیستی این فرصت فراهم شده است تا گام های بعدی را در جهت امحاء کامل هویت اسلامی بیت المقدس، اخراج حدود 400 هزار فلسطینی از قدس، و احتمالا اخراج دو میلون فلسطینی ساکن اراضی اشغالی سال 1948 موسوم به اسرائیل بردارد و برای فلسطینی ها راهی جز وطن جایگزین در صحرای سینا یا اردن باقی نگذارد.
در چنین شرایطی قرار است اجلاس فوق العاده سران کشورهای اسلامی در استانبول برگزار شود تا در باره مسئله فلسطین تصمیم گیری نمایند اما سوال اینجاست که آیا در حالی که تا کنون مذاکرات سازش هیچ نتیجه ای نداشته و رژیم صهیونیستی از مذاکرات به عنوان حربه ای برای وقت کشی و توسعه اشغالگری اش استفاده کرده است و نتانیاهو هم به روشنی از تشکیل دولت وحد نژادی سخن می گوید این سازمان چه تصمیمی می خواهد بگیرد که بتواند بازی را تغییر دهد؟ آیا بازهم بر تشکیل دو کشور و دودولت تاکید می کند که مورد قبول تل آویو نیست یا اقدامات عملی را در دستور کار قرار خواهد داد.
-------------------------
در بروکسل، فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، به نتانیاهو گفت که موضع آمریکا در مورد بیتالمقدس میتواند صلح خاورمیانه را بهکلی به خطر بیاندازد و تنها راه حل واقعی صلح پایدار دو کشور اسرائیل و فلسطین در کنار یکدیگر و بیتالمقدس بهعنوان پایتخت مشترک آنها خواهد بود.
نتانیاهو پیش از بروکسل به پاریس رفته و در دیدار با امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه سعی کرده بود توجه جامعه جهانی از موضوع فلسطین را با کارت ایران هراسی به سمت تهران منحرف کند.
نتانياهو در ديدار با مکرون گفته بود که به جاي اعتراض به تصميم ترامپ بايد هدف اين اعتراضات را متوجه ايران کرد. نخست وزیر رژیم صهیونیستی با تاکتیک ایران هراسی پس از دیدار با ماکرون نیز ایران را «منبع تهاجم در خاورمیانه» خواند و گفت، «ایران درهر جا حضور دارد؛ در عراق، در سوریه، در لبنان و نیز در یمن و غزه».
با این حال مخالفت کشورهای اروپایی با انتقال سفارتخانه های خود به قدس سبب نشد تا نتانیاهو به طرح های سازش پایبند باشد، او در بازگشت از اروپا درپاسخ به سئوالی در باره اینکه آیا هنوز به راه حل دو دولتی پایبند است یاخیر؟ گفت: شاید این دولت در یمن یا کاستاریکا باشد.
این در حالی است که بر اساس قطعنامه های شورای امنیت از جمله قطعنامه 242 و 338 شورای امنیت سازمان ملل متحد کشور فلسطینی باید در مرزهای پیش از جنگ سال 1967 به پایتختی قدس شرقی تشکیل شود و اساس طرح صلح عربی که عبدالله پادشاه سابق عربستان ارائه کرده بود نیز مبتنی بر این قطعنامه ها بود.
یکسال قبل از اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی در فلسطین، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه 181، فلسطین را به سه قسمت تقسیم کرد که طبق آن 56 درصد به صهیونیست های مهاجر، 43 درصد به فلسطینی ها ویک درصد نیز به بیت المقدس اختصاص یافت و قرار شد این شهر به صورت بین المللی اداره شود.
طی جنگ سال 1967 ، رژیم صهیونیستی 22 درصد بقیه خاک فلسطین را نیز به اشغال خود در آورد و از همان روزهای نخست استراتژی اشغال خزنده را با ساخت شهرک های صهیونیست نشین برای تغییر بافت جغرافیایی و جمعیتی این اراضی از جمله شرق بیت المقدس به مرحله اجرا گذاشت. در همان سال قطعنامه 242 درشورای امنیت به تصویب رسید که بر بازگشت رژیم صهیونیستی به مرزهای پیش از جنگ 1967 تاکید داشت.
در سال 1987 پس از اینکه چند فلسطینی توسط یک راننده صهوینست زیر گرفته وکشته شدند انتفاضه اول شروع شد و گسترش انتفاضه سبب شد تا در سال 1991 در کنفرانس مادرید اولین تلاش های بین المللی به منظور خاموش کردن آتش انتفاضه و پیدا کردن راه حلی برای حل مسئله فلسطین کلید بخورد.
پس از نشست مادرید هم نشست های متعددی برگزار شد تا اینکه پس از نشست های محرمانه رو دروی مقام های رژیم صهیونیستی و سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف) به رهبری یاسر عرفات در اسلو، دو طرف به پیمان موسوم به اسلو دست یافتند و این پیمان به طور رسمی در ۱۳ سپتامبر ۹۳ در واشنگتن دیسی با حضور یاسر عرفات رئیس ساف، اسحاق رابین نخست وزیر رژیم صهیونیستی و بیل کلینتون رئیس جمهور وقت امریکا به امضا رسید.
این پیمان تشکیل حکومت خودگردان فلسطین را به عنوان یک نهاد اداری موقت مقرر کرد. قرار بر این بود که پیمان اسلو فقط برای یک دوره پنج ساله اعتبار داشته باشد و سپس جای خود را به یک توافق دائمی بدهد. مسائلی چون وضعیت بیتالمقدس، آوارگان فلسطینی، شهرک های صهیونیست نشین، مسائل امنیتی و تعیین مرزها بایستی در توافق دائمی حلوفصل میشدند.
ساف در پیمان اسلو دولت اسرائیل را به رسمیت شناخته و کاربرد خشونت را محکوم کرد. اسرائیل نیز ساف را به عنوان نماینده قانونی مردم فلسطینی به رسمیت شناخت و یاسر عرفات اجازه یافت تا به فلسطین بازگردد.
از آن تاریخ بارها نشست های دیگری میان مقامهای رژیم صهیونیستی ویاسر عرفات و سپس محمودعباس رئیس فعلی تشکیلات خودگردان فلسطین با حضور مقام های برخی کشورهای عربی چون مصر، عربستان و اردن در شرم الشیخ، کمپ دیوید، آناپولیس و ... برگزارشده که تاکنون هیچ نتیجه ای نداشته است.
در طول 26 سال گذشته نه تنها این مذاکران نتیجه نداشته بلکه این مذاکرات این فرصت را برای رژیم صهیونیستی فراهم کرده است تا با گسترش شهرک سازی در کرانه باختری وقدس، بخش های بیشتری از سرزمین های فلسطینی را اشغال نماید.
اکنون هم با موضع گیری دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا در باره قدس و در سایه خیانت برخی کشورهای عربی، این رژیم پس از تلاشهای مستمر و بی وقفه برای تسلط بر بیت المقدس، فرصت را برای شلیک تیرخلاص به مسئله فلسطین مناسب دیده است و علی رغم اعتراضات جهانی علیه موضع ترامپ، نتانیاهو به روشنی راه حل دو دولتی را رد می کند.
بی تردید اینکه ننانیاهو به روشنی راه حل دو کشور و دو دولت را رد می کند بیانگر این نکته است که دیگر مسایل حیاتی مانند سرنوشت آوارگان فلسطینی، مرزها ، آب ها و شهرک های صهیونیست نشین نیز به خودی خود دیگر محلی برای مذاکره ندارد.
حالا با موضع گیری جدید ترامپ و موضع روشن نتانیاهو در رد راه حل دو کشور و دو دولت، برای رژیم صهیونیستی این فرصت فراهم شده است تا گام های بعدی را در جهت امحاء کامل هویت اسلامی بیت المقدس، اخراج حدود 400 هزار فلسطینی از قدس، و احتمالا اخراج دو میلون فلسطینی ساکن اراضی اشغالی سال 1948 موسوم به اسرائیل بردارد و برای فلسطینی ها راهی جز وطن جایگزین در صحرای سینا یا اردن باقی نگذارد.
در چنین شرایطی قرار است اجلاس فوق العاده سران کشورهای اسلامی در استانبول برگزار شود تا در باره مسئله فلسطین تصمیم گیری نمایند اما سوال اینجاست که آیا در حالی که تا کنون مذاکرات سازش هیچ نتیجه ای نداشته و رژیم صهیونیستی از مذاکرات به عنوان حربه ای برای وقت کشی و توسعه اشغالگری اش استفاده کرده است و نتانیاهو هم به روشنی از تشکیل دولت وحد نژادی سخن می گوید این سازمان چه تصمیمی می خواهد بگیرد که بتواند بازی را تغییر دهد؟ آیا بازهم بر تشکیل دو کشور و دودولت تاکید می کند که مورد قبول تل آویو نیست یا اقدامات عملی را در دستور کار قرار خواهد داد.
-------------------------
رضا محمدمراد