خبر توافق پنج عضو کابینه دولت بر افزایش تعرفه‌های واردات خودرو از 50 به 150 درصد باعث حیرت  کارشناسان و فعالان این صنعت گردید.تعرفه‌های گمرکی ابزاری کاملا مناسب برای رشد و ترقی یک کشور در صنعتی خاص و همچنین عامل درآمدزایی برای دولت‌‌ها مي‌باشد. اما استفاده از این حربه مانند تیغ شمشیر، دو لبه برنده دارد که در صورت عدم توجه به آن مي‌تواند هم باعث پست رفت صنعت و هم باعث فشار بیش از حد به آحاد مردم گردد.دولت‌های پیشرفته جهان به منظور پیشرفت صنعت خاصی نظیر خودروسازی چندین سال و براساس برنامه‌ای مدون اقدام به افزایش تعرفه نموده و حتی برخی هم برای چند سال از ورود خودرو به کشورشان جلوگیری کردند اما در مقابل با حمایت در مسیر صحیح و دادن اولتیماتوم به خودروسازها‌های داخلی در خصوص کاهش تعرفه بعد از مدت از پیش تعیین شده، به آماده‌سازی کشور به منظور پیوستن به سازمان تجارت جهانی اقدام نمودند. دولت‌مردان ایران هم با پیروی از این مقوله در سال‌های ابتدا، از ورود خودرو به کشور جلوگیری کردند و  پس از آن مقرر گردید با تعرفه بالا واردات انجام پذیرد و در نهایت مقرر شد سالانه با پیشرفت صنعت خودرو تولیدی کشور، تعرفه واردات خودرو سالانه 5 درصد کاهش یابد. اما از همان ابتدا قانون کاهش 5 درصدی توسط هیچ دولتی اجرایی نگردید و خودروسازهای داخلی هم هیچگونه تغییری در رویکرد خود به سمت پیشرفت را سرلوحه خود قرار نداده و صنعت خودروی کشور به جای پیشرفت و استقلال در مسیر حمایت‌طلبی بی‌حد و مرز قرار گرفت و به جای استفاده از فرصتها ناشی از حمایت‌های ایجاد شده توسط دولت‌های گوناگون به بقا در شرایط آزمایشگاهی عادت کرده است و حتی امکان صادرات به بازارهای بکر را هم از دست داد و برای جلوگیری از این امر دست به دامن چینی‌هایی شدند که از تحریم‌های موجود و خلا بوجود آمده مترصد حضور گسترده در بازار ایران بودند. اما در طول این سالها تنها مردم بودند که بدلیل بالا بودن تعرفه و عدم دسترسی به محصولات بروز دنیا مجبور بودند که با محصولات بی کیفیت داخلی کنار آمده تا روزی برسد که خودروسازان وطنی قدر این همه از خودگذشتگی را درک نمایند و در مسیر پیشرفت گام بردارند.اما هیچگاه این امر میسر نشده و مردمي‌که دیگر از دست خودروسازان به ستوه آمده بوند و دیگر امیدی به پیشرفت خودروسازان بدون کمک‌های خارجی نداشتند ،منتظر شدن که برجام به نتیجه برسد و خودروسازان برتر جهان با سرمایه گذاری مشترک  اقدام به نوسازی صنعت خودرو و تولید محصولات بروز نمایند تا شاید برای همیشه از خودروهایی نظیر پژو 405 و پراید راحت شوند.
برجام به نتیجه رسید و هیاهویی عجیب از ورود انواع و اقسام برندهای معتبر توسط دولتمردان و خودروسازان به گوش رسید و بارقه‌ای از امید در بین مردم پدیدار شد. اما این موج زودگذربود و به جز فرانسوی‌ها که زیر ساختشان در کشورمان از پیشتر مهیا بوده است، هیچ کسی بدلیل قوانین دست و پا گیر حاضر به همکاری با خودروسازان ایرانی نشد. البته فرانسوی‌ها هم در شرایط کنونی نیز در اقدامات متقابل خود بسیار نا عهدی کرده‌اند به طوریکه طبق آمار دفتر صنایع محرکه تا آبان ماه سال جاری هیچ خودروی جدید پژو مدل 2008 علیرغم پیش فرودهای انجام شده، از خط تولید خارج نشده است.همچنین محصولاتی که قرار است توسط فرانسوی‌ها در بازار ایران تولید شوند از نظر قیمیتی بسیار فراتر از آن است که قشر وسیعی از جامعه به آن دسترسی داشته باشد . در حقیقت مردم ایران منتظر حضور محصولات با کیفیت با قیمت زیر 50 میلیون تومان بودند تا بتوانند تاثیر مثبت برجام را در صنعت خودرو کشور احساس کند. اما در نهایت نه حمایت‌های یک جانبه دولت‌های مختلف ،نه از خود گذشتگی مردم و نه برجام باعث نشد که خودروسازان وطنی بتوانند آنگونه که انتظار می‌رفت پس از تحمل سختیهای طولانی مدت حاصل شود،   در مسیر پیشرفت قرار گیرند و در مقابل دولتمردان هم هنوز در پی تکرار مکرارت هستند و دوباره به این نتیجه رسیده‌اند که وضعیت تعرفه‌های خودرو را به 20 سال پیش بازگردانند تا هم خودروسازان در این شرایط انحصار قانونی بتوانند به حیات خود ادامه دهند،هم فرانسوی‌ها بتوانند بدون دغدغه در بازار ایران خودروی‌هایشان را بفروشند و در عمل ضرب المثل «آزموده را آزمودن خطاست» را به چالش بکشانند! .نتیجه این امر این است که امروز در نمایشگاه خودرو تهران شاهد آن باشیم خودروهای کشورهای بی‌نام در عرصه صنعت جهانی خودرو با ارج و قرب فراوان و در حضور مقامات مجلس رونمایی شوند و اگر این روند را ادامه دهیم روزی فراخواهد رسید که خودروهای کشورهای همسایه‌ای که امروز هیچ دستی در خودروسازی ندارند را نیز در آینده در بازار ایران با نام تولید داخل اما با خوانش صحیح مونتاژ داخل خواهیم دید.