به گزارش آناج، اول صدای جیرجیری از در و دیوار و پنجره می‌آید، بعد نگاه‌ها از لوستر آویخته می‌شوند که رقص نامنظمی دارند، بعد فرار به بیرون و در مواردی اندک، گرفتن پناه. ما تبریزی‌های امروزی، زلزله را در این حد می‌شناسیم.
اما تاریخ، زلزله‌هایی از تبریز را به یاد دارد که خشن‌تر از این‌حرف‌ها بوده‌اند. زلزله‌هایی که آمده‌اند، کنده‌اند، زده‌اند، برده‌اند و ویرانی را به‌عنوان بدترین هدیه‌های تاریخی به مردم این شهر، واگذار کرده‌اند. زلزله‌هایی که در چندثانیه، زندگی چندین صدساله شهر و شهرنشینان را مثل طوفانی که گذرش به باغ بیفتد، نابود ساخته‌اند.
«تبریز در سنهٔ اربع و اربعین و مأتین به‌عهد متوکل خلیفهٔ عباسی به زلزله خراب شد. خلیفه آن را به حال عمارت آورد.» این را حمدالله مستوفی در سال ۷۴۰ در کتاب نرهه‌القلوب نوشته است. ما آن را به عنوان نخستین زمین‌لرزه تاریخی تبریز می‌شناسیم؛ زلزله‌ای هولناک که شهر را نابود کرده بود.
انتهای پیام/