شرق: رئيس هيئت‌مديره جمعيت حمايت از بيماران سوختگي در نشست خبري جمعيت حمايت از بيماران سوخته، گفت: وضعيت سوختگي در کشور ما بسيار اسفناک است. در حال حاضر هشت برابر متوسط جهاني در ايران سوختگي اتفاق مي‌افتد. ما حتي نسبت به کشورهاي هم‌تراز خودمان از نظر اقتصادي و اجتماعي، وضعيت بدتري داريم. سالانه ۳۰ هزار نفر با سوختگي شديد در بيمارستان‌ها بستري مي‌شوند و سه‌ هزار نفر از آنها فوت مي‌کنند. هزينه درمان سوختگي از پنج تا ۲۵۰ ميليون تومان متفاوت است. به طور متوسط هر بيمار در مرحله حاد درمان خود ۲۰ ميليون تومان هزينه مي‌پردازد. در مجموع سالانه ۶۰۰ ميليارد تومان هزينه درمان سوختگي فقط در مرحله حاد مي‌شود.
دكتر محمدجواد فاطمي همچنين اضافه کرد: بيماران سوخته در طولاني‌مدت پنج‌برابر هزينه دوران حاد بيماري خود بايد صرف اعمال جراحي ترميمي، لباس، کمد و... کنند. در مجموع سالانه سه‌ هزار ميليارد تومان در درازمدت براي درمان‌هاي ترميمي اين بيماران در کشور هزينه مي‌شود. البته اين تنها هزينه آشکار سوختگي است. هزينه‌ پنهاني نيز وجود دارد که شامل ازدست‌رفتن روزهاي کار، ازدست‌دادن شغل، گرفتاري اعضاي خانواده و معلوليت اين بيماران است.
فاطمي با تأکيد بر اينکه سوختگي قابل پيشگيري است، افزود: ما از نظر فرهنگي قانون و استانداردسازي در ساختمان‌ها و... دچار مشکلات جدي هستيم. سوختگي سيزدهمين عامل بيماري و شانزدهمين عامل معلوليت مادام‌العمر است. ما روز ملي پيشگيري از سوختگي نداريم و کسي نيز به فکر آن نيست. در حال حاضر بيمارستان و تخت سوختگي استاندارد نيز در کشور نداريم. ميزان مرگ‌ومير ناشي از سوختگي در ايران بسيار بالاتر از آمارهاي جهاني است. در مجموع از نظر نتيجه درمان اين بيماران حدود ۴۰ سال از کشورهاي توسعه‌يافته عقب‌تر هستيم و گاهي بيماران با ۶۰ درصد سوختگي را هم نمي‌توانيم زنده نگه داريم.
فاطمي تصريح کرد: جمعيت حمايت از بيماران سوخته مدت‌هاست که به دنبال تصويب روزي براي پيشگيري از سوختگي است. پيشگيري از اين اتفاق نياز به تغيير رفتار دارد. با توجه به بررسي‌هايي که اين جمعيت انجام داده است، به اين نتيجه رسيديم که روز اول دي‌ماه زمان خوبي است براي روز پيشگيري از سوختگي؛ چراکه اين روز شروع فصل زمستان است که اغلب سوختگي‌ها به دليل استفاده از سيستم‌هاي گرمايشي، چهارشنبه‌سوري و حوادثي از اين دست در اين فصل اتفاق مي‌افتد. اين اولين‌بار است که يک سازمان مردم‌نهاد از مردم و رسانه‌ها مي‌خواهد اين روز را به همه اطلاع‌رساني کنند. وي تأکيد کرد: راه‌حل مشکل سوختگي در کشور از بيمارستان و تخت بيمارستاني نيست. طبق برآوردهاي وزارت بهداشت بايد تا انتهاي سال ۹۴، دوهزارو 400 تخت سوختگي و ۴۵۰ تخت ويژه سوختگي در کشور راه‌اندازي مي‌شد، اما امروز که اواخر سال ۹۶ است، هزارو 350 تخت سوختگي و ۱۵۰ تخت ICU ويژه سوختگي داريم. تخت‌هاي موجود نيز تقريبا به تعداد انگشتان دست استاندارد هستند. بيمارستان سوختگي مطهري تهران که به عنوان مرجع درمان اين بيماري به شمار مي‌آيد، اتاق‌هاي بستري پنج يا شش تخته دارد. درحالي‌که براي هر بيمار يک اتاق جداگانه نياز است. فاطمي با اشاره به وجود ۳۵ هزار کلاس درس غيراستاندارد در ايران، ادامه داد: اين تعداد کلاس غيراستاندارد يعني اينكه ۳۵ هزار شين‌آباد بالقوه در کشور وجود دارد. در هيچ کتاب درسي‌اي حتي به اندازه دو خط هم درباره آموزش‌هاي پيشگيري از سوختگي نوشته نشده است. براي مثال در حادثه شين‌آباد کافي بود معلم بداند اولين اقدام در زمان سوختگي تخليه کلاس از دانش‌آموزان است، اما معلم و سرايدار ابتدا بخاري را بلند کردند که در نهايت جلوي در کلاس اين بخاري به زمين افتاد، در کلاس سوخت و ۲۴ دانش‌آموز دچار سوختگي شدند. رئيس هيئت‌مديره جمعيت حمايت از بيماران سوخته درباره آخرين وضعيت درمان دانش‌آموزان شين‌آبادي توضيح داد و گفت: درمان اين دانش‌آموزان ادامه دارد، اما به غير از سال اول اين حادثه تاکنون بودجه‌اي در اختيار بيمارستان حضرت فاطمه(س) که درمان اين دانش‌آموزان در آن انجام مي‌شود، قرار نگرفته است. تاکنون براي اين ۱۲ دانش‌آموز ۱۷۲ عمل جراحي انجام شده و پيش‌بيني مي‌شود که درمان آنها تا ۱۵ سال ديگر ادامه داشته باشد. وضعيت آنها خوب است اما وزارت بهداشت و رياست‌جمهوري بايد براي تأمين تجهيزات مورد نياز و هزينه درمان آنها کمک کنند. فاطمي همچنين اضافه کرد: وزارت بهداشت وارد حوزه سوختگي نمي‌شود؛ چون بايد بسياري از اقدامات درماني را بيمه کند و براي پيشگيري بودجه اختصاص دهد. هر بيمار سوخته به طور متوسط بايد براي عمل‌هاي جراحي ترميمي خود صد ميليون تومان بپردازد. بيشتر جراحان پلاستيک و ترميمي نيز اين بيماران را قبول نمي‌کنند. از طرفي هم بيشتر بيماران سوخته درآمد چنداني ندارند. جراحي‌هاي آنها نيز بسيار سخت و طولاني‌مدت است و بيمار و پزشک خسته مي‌شوند. بيشتر بيماران نيز شغلشان را از دست مي‌دهند و با حضور در اجتماع دچار مشکل مي‌شوند. اين بيماران پس از سوختن دچار چهار معلوليت جسمي، رواني، اجتماعي و اقتصادي مي‌شوند. افسردگي و خودکشي در ميان آنها بسيار شايع است.