برای اولین بار تمامی قطعات ماندگار سال‌های اخیر همایون شجریان اجرا شد تا یکی از خاطره‌انگیزترین کنسرت‌های این خواننده رقم بخورد.
به گزارش هنرآنلاین، یک‌شنبه 12 آذرماه کنسرت «ایرانِ من» با هنرنمایی همایون شجریان و سهراب و تهمورس پورناظری طی دو سانس در سالن وزارت کشور برگزار شد و بسیاری از قطعات خاطره‌انگیز سال‌های اخیر شجریان که در همکاری با برادران پورناظری خلق شده، به سمع و نظر طرفداران موسیقی ایرانی و موسیقی پاپ رسید.
تماشاگران کنسرت یک‌شنبه شب، رأس ساعت تعیین‌شده از طبقه همکف و طبقه بالای تالار وزارت کشور انتظار به روی صحنه آمدن شجریان و پورناظری‌ها را می‌کشیدند. آن‌ها می‌دانستند که این کنسرت با تمامی اجراهای چند سال اخیر همایون شجریان متفاوت است چون برای اولین بار است که همایون قصد دارد تمامی قطعات پرطرفدار خودش را به صورت یک‌جا اجرا کند. همه بروشور کنسرت را می‌خواندند و از دیدن نام قطعات خوشحال می‌شدند. چشم و نظر‌شان به استیج تالار وزارت کشور بود که هر لحظه امکان داشت همایون شجریان به همراه نوازندگان ارکستر ایرانی و ارکستر کلاسیک روی صحنه حاضر شوند.
با خاموش شدن چراغ‌های تالار وزارت کشور و حضور همایون شجریان و تهمورس پورناظری بر روی صحنه، کنسرت «ایرانِ من» آغاز شد. تماشاگران همه به احترام شجریان و پورناظری ایستادند و آن‌ها را تشویق کردند و سپس سکوت سالن را فرا گرفت تا این‌که تهمورس پورناظری نوای ‌تار را بر تالار وزارت کشور طنین‌انداز کرد و مخاطبانی که با نوای تار متوجه اجرای قطعه «کولی» شدند را سر ذوق آورد. همایون و تهمورس به اجرای ساز و آواز «کولی» پرداختند که شاید این اثر قربانی اپنینگ کنسرت شد و باعث شد مخاطبان آن شور دلنشینی که از اجرای استودیویی این قطعه می‌گیرند را در اجرای زنده آن دریافت نکنند.
پس از اجرای قطعه «کولی»، سهراب پورناظری به همراه نوازندگان سازهای ایرانی نیز روی صحنه حاضر حضور یافتند و در جایگاه خود مستقر شدند. هر یک از نوازندگان، سازهای خود را کوک کردند و پس از وقفه‌ کوتاهی که ایجاد شد، آرشاک زهاکیان شروع به نواختن دودوک کرد و زمینه‌ را برای اجرای یک گروه‌نوازی توسط ارکسترهای سازهای ایرانی فراهم آورد. این گروه‌نوازی که نسبتاً طولانی هم بود به قطعه «او می‌کشد قلاب را» از ساخته‌های سهراب پورناظری بر روی یکی از اشعار سعدی ختم شد و اجرای با شکوه آن به فضای سالن ذوق و انرژی بخشید.
سهراب پورناظری در طول کنسرت بارها نقش رهبری خود بر روی صحنه را نشان داد و در تعامل با خواننده و نوازندگان روی صحنه به هماهنگی و سامان بخشیدن به ارکستر کمک ‌کرد، در حالی‌که تهمورس کار خودش را انجام می‌داد و چندان جنب و جوش خاصی نداشت. علیرغم این‌که بسیاری از قطعات کنسرت از ساخته‌های تهمورس پورناظری بود اما گویا وظیفه هماهنگی و رهبری ارکستر به عهده سهراب پورناظری گذاشته شده بود.
همایون شجریان هیچگاه در طول کنسرت سعی نکرد از همراهی مخاطبان استفاده کند و تمامی قطعات را خودش به طور کامل اجرا کرد. چنین برخوردی بخشی از فرهنگ اجراهای همایون شجریان است و احتمالاً آن را از سال‌ها تجربه پدرش بر روی صحنه به ارث برده است. همایون در طول این کنسرت حتی یک کلام هم با مخاطبانش سخن نگفت و فقط چند بار در واکنش به تشویق‌های مخاطبانش به تکرار واژه «ممنونم» بسنده کرد.
طبق برنامه‌ریزی‌هایی که صورت گرفته بود، قطعات محبوب پروژه‌های «نه فرشته‌ام نه شیطان»، «رگ خواب» و «آرایش غلیظ» به عنوان سه قطعه پایانی کنسرت انتخاب شده بودند تا سالن وزارت کشور در دقایق پایانی این کنسرت شور وصف‌ناپذیری پیدا کند. شجریان پس از اجرای قطعه «رگ خواب»، اثر «آهای خبردار» و در ادامه قطعه «با من صنما» را خواند. اجرای بی‌نظیر قطعه «با من صنما» باعث شد که تمامی تماشاگران از جای خود برخیزند و به صورت ایستاده همایون را تشویق کنند.
کنسرت همایون شجریان و سهراب و تهمورس پورناظری به همت شرکت فرهنگی هنری «دل آواز» و با حمایت مؤسسه «آفرینش هنر بارانا» با مدیریت سهراب و تهمورس پورناظری برگزار شد و در روزهای 15، 18، 19، 27 و 28 آذر نیز در سالن وزارت کشور تکرار می‌شود.