به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)؛ بدنه ضعیف، سطح سواد پایین در میان مسلمانان، نبود حمایت‌های دولتی، افزایش نرخ بیکاری و ... باعث شده است که مسلمانان شبه قاره هند به عنوان یکی از اقشار تهیدست جامعه شناخته شوند.
علاوه بر این‌ها، برخی علما و اندیشمندان اسلامی به خاطر منافع سیاسی خود، منافع گروه اقلیت جامعه را فراموش کرده‌اند و به جای حفظ منافع مسلمانان به حفظ منافع خود و حزب مورد حمایتشان می‌پردازند.
با توجه به چنین شرایطی «فوزان علوی»، مدیر شرکت «علانا سانس» هند در مطلبی که رایزنی فرهنگی ایران در دهلی نو آن را در اختیار ایکنا قرار داد، وضعیت مسلمانان هند را بررسی کرده و با تبیین مشکلات و کاستی‌های پیش روی این گروه آورده است: از واقعه 11 سپتامبر اجتماع مسلمانان در سراسر دنیا دچار یک طوفان شده است. توجیه ما این بود که ما مسلمانان خوبی هستیم (تروریست نیستیم) اما به واقع (با توجه به سهل‌انگاری مسلمانان هند در حل مشکلات پیش رو) مگر فرقی هم می‌کند؟ من این مطلب را برای مسلمانان هندوستان می‌نویسم.
چندین کمیته و گزارش حاکی از آن است که مسلمانان در بیشتر شاخص‌ها و پارامترهای اجتماعی بدترین هستند. چه کسی را باید مقصر دانست؟ تمام دولت‌ها را از زمان استقلال هند تا به امروز؟ اگر نه، می خواهم بدانم کدام حزب یا دولت به واسطه تأمین معلمان اردو زبان، تخصیص بودجه به مدارس دینی و افطاری‌های نمادین سالانه، ما را به سطح متفاوتی کشاند.
چند بار نشسته‌ایم و بدون ایفا‌کردن نقش قربانی در مورد آینده نسل بعد فکر کرده‌ایم؟
برای هدایت جوانان خود در مدارس دینی و برگرداندن آنها به مسیر اصلی جامعه چه کرده‌ایم؟ خرج تحصیل در این مدارسِ قابل احترام حتی 10 هزار روپیه هم نمی‌شود.
تأکید قرآن بر زندگی شایسته
زمانی که قرآن از دادن زکات سخن می‌گوید باید درکی از معنای واقعی و انگیزه آن داشته باشیم. قرآن از ما می‌خواهد زندگی شایسته‌ای داشته باشیم تا نه تنها از خانواده خود حمایت کنیم بلکه تأمین‌کننده کمک‌های مادی به فقرا و تهیدستان باشیم.
حال دانش‌آموزی را تصور کنید که با پول زکات در مدارس دینی مشغول به تحصیل است و در نهایت از طریق زکات امرار معاش می‌کند. من به شخصه چندین مدرسه دینی را در دهلی دیده‌ام که به خاطر تأخیر در پرداخت‌هاو مشکلات مالی، از انجمن‌های مختلف تقاضای کمک می‌کنند. این اجتماعی است که می‌خواهیم بسازیم؟
در احادیث و قرآن، حافظ قرآن (فردی که آیات قرآن مجید را حفظ می‌کند) از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده و مایه مباهات و احترام است. اما در حال حاضر میانگین حقوق یک حافظ قرآن بیش از 10 هزار روپیه به همراه ناهار نیست.
آیا این درست است؟ ما برای تغییر وضعیت دانش‌آموزان مدارس دینی که قرار است حافظان قرآن باشند چه کرده‌ایم؟
پیامبر اکرم(ص) در خصوص پاکیزگی سفارش بسیاری کرده است؛ اما وضعیت بهداشت مناطق مسلمان‌نشین از دور گویای همه چیز هست. همین قضیه را در تساوی حقوق زنان و احترام به آنها شاهد هستیم. اخیرا در پرونده سه طلاقه کردن(رایج در بین مسلمانان اهل سنت هند) خودمان را مضحکه کردیم. قرآن کریم توصیه‌ای دراین باره نکرده است. بنابراین چرا نمی‌توانیم بگوییم که سه طلاقه اشتباه است و نکاح‌نامه (قرارداد ازدواج) را می‌توان اصلاح کرد.
در عوض، افراد به اصطلاح روشنفکر تحریم اجتماعی مسلمانان را پیشنهاد می‌کنند. اما چگونه می‌توان تحریم اجتماعی را در این روزها و این دوران به مسلمانان تحمیل کرد؟ آیا آنها گذرنامه، کارت ملی، کارت بانکی مالیاتی مسلمانان را لغو خواهند کرد؟ آیا از ورود مسلمانان به مراکز خرید ممانعت به عمل خواهد آمد؟
هم اکنون برای تحصیل و پیوستن به جریان اصلی جامعه، برنامه‌هایی با ارزش بالغ بر صدها کرور(واحدی در سیستم عددنویسی هندی) برای تحصیل اقلیت مهیا است. چند نفر از رهبران ما پیگیری کرده و از وجود چنین بودجه‌ای مطمئن شده‌اند؟ می‌گوییم احزاب حاکم، ما را عقب مانده نگه داشته‌اند. موافقم، اما آیا آنها می‌توانند بدون کمک رهبران و روحانیون با ما چنین کنند؟
بعد از مولانا آزاد، هیچ رهبر مسلمانی را با دستور کار مستقل ندیدم. آقایان به اصطلاح رهبر در احزاب به اصطلاح سکولار معرف حضور همه هستند. واقعیت مشارکت آنها چیزی جز بازی‌های سیاسی و حفظ کرسی‌هایشان نیست.انتخابات سال 2017 ایالت اوتارپرادیش اوضاع را بدتر کرد.
از آموزه‌های قرآن پیروی کنیم
312 کرسی حزب راستگرای «بی جی پی» در انتخابات، به شدت از اهمیت ما کاست. تمام مولاناهایی که از احزاب محبوب خود حمایت می‌کنند باید لحظه‌ای تأمل کنند. به فرض اینکه مسلمانان در ایالت اوتارپرادیش، بنگال غربی و آسام قدرت را در دست دارند، اما آیا در هر حزب سکولار، چند عضو از دولت مرکزی یا معاون استاندار حضور ندارند؟
هنوز هم بسیاری از مسلمانان بی‌آلایش به جای آنکه نقش قربانی را بازی کنند سخت کار می‌کنند. آنها نماز می‌خوانند و در ماه رمضان روزه می‌گیرند. حال زمان آن رسیده است که مسلمانان گرد هم آیند و خویشتن‌نگری کنند تا دریابند کجای راه را اشتباه رفته‌اند و در مسائلی نظیر سیستم آموزشی، سه طلاقه یا مدرن‌کردن سیستم مدارس دینی و بسیاری از موضوعات دیگر بازنگری کنند.
تنها در این صورت است که دولت یا اجتماع بزرگ‌تر چیزی را که به درستی سزاوار آن هستیم به ما خواهند داد. تحصیلات و توانمندسازی اقتصادی تنها راه پیشرفت است.
بهتر است به جای سرزنش نخست‌وزیر مودی یا یوگی(مرتاضان هندی) از آموزه‌های قرآن مجید پیروی کنیم/.