وی با اشاره به محتوای فیلم سینمایی یک بار برای همیشه ادامه داد: آن موج مسافرتها به ژاپن. وضعیت بسیاری از جنگ زدگان که عدهای اسکان و سرپرستی داشتند اما برخی نداشتند و گیر آدمی افتاده بودند که صرفا منافع خودش را میدید و چون کسی و کار نداشت به او زور میگفتند و این دختر (زهرا با بازی فاطمه معتمدآریا) که به تنهایی پای آرمان هایش ایستاده بود و اینجا بحث ماندن و رفتن مطرح بود و این دغدغه و مضمون بعدها بسیار تکرار شد؛ چنان که در فیلم جدایی نادر از سیمین (اصغر فرهادی 1389) هم بود که تم ماندن و رفتن داشت؛ موضوعی که در یک بار برای همیشه بود که مرد میخواست برود اما دختر میخواست بماند و حتی برود و شهرش آبادان را بسازد. این نویسنده و کارگردان اظهار داشت: فیلمها باید این خاصیت را داشته باشند که سندی از زمانه تولیدشان باشند. این که سالها بعد بدانیم که در دهه 90 در این مملکت چه میگذشته است. یا در دهه 80 چه میگذشت و... الوند گفت: جزئیات کوچکی چون شکل خرید نان، نشانهای از زمان میشود. مثلا در دهه 70 نشان میدادیم که در خانهای یک نفر با دیپلم شاغل است و حتی یک نفر بدون دیپلم هم شاغل است اما نمیتوانستیم این را نشان دهیم که یک نفر با لیسانس بیکار است چرا که نبود اما امروز است و تمام اینها نشانهها سینما هستند. نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «دستهای آلوده» با اشاره به اهمیت پرداختن به نکات ریز در تولید یک فیلم، بیان کرد: جزئیات در سینما بسیار اهمیت دارد یعنی کنار هم قرار گرفتن چیزهای کوچک؛ چیزهای کوچکی که در کنار هم یک تصویر و روایت بزرگ را میسازند. وی افزود: از همین منظر سینما در درجه اول یعنی اجرا و این که شما چه چیزی را میگویید مرحله بعد است. این که چگونه میگویید مهم است. این کارگردان پیشکسوت با اشاره به خلاقیت یک فیلمساز در تولید اثر اضافه کرد: آنچه حافظ گفته است را بسیاری از شعرای قرن هفتم و هشتم هجری قمری گفتهاند ولی حافظ به شکلی گفته است که وقتی هنوز میخوانیم و به نظرمان تازه میآید و سینما هم همین است. الوند یادآور شد: وقتی قرار است یک ملاقات، یک خداحافظی، یک اعتراض و یک تفاهم را به تصویر بکشیم جزئیات در این تصویر بسیار مهم است؛ البته بخشی هم نگاه فیلمساز است که در واقعیت دست میبرد؛ در حقیقت سانسور از خود فیلمساز شروع میشود که چیزهایی را نشان میدهد و چیزهایی که نشان نمیدهد. الوند تاکید کرد: این هم شکلی از ممیزی است وقتی که فیلمساز فکر میکند که حق نبوده است که آنها را نشان دهد، ممکن است ممیز هم چنین فکری کند اما تفاوت در این است که تصمیم فیلمساز مصلحت فیلم را توجیه میکند و تصمیم ممیزی مصلحت اجتماعی را. وی افزود: البته که خود این موضوع گنگ است چرا که شما میتوانید هرچیزی را به عنوان مصالح اجتماعی بکوبید. مثلا مصلحت این جامعه این است که این تابلو اینجا نباشد. چطور است که مصلحت جامعه را این همه فیلمساز نمیشناسند؟ در حالی که ما (ممیزی) میشناسیم؟ کارگردان فیلم سینمایی «مزاحم» با اشاره به ارتباط مسئولان با سینماگران پس از انقلاب تصریح کرد: بعد انقلاب دوستان سینماگر در بسیاری از موارد رابطه نزدیکی با مسئولان داشتهاند از زمان سیف الله داد روابط ما نزدیک بوده است. کارگردان فیلم سینمایی «زن دوم» خاطرنشان کرد: اساسا قبل از انقلاب ما خیلی به وزارت فرهنگ و هنر نمیرفتیم و بسیاری از مسئولان را نمیشناختیم و در موارد خاص که فیلم گرفتاری داشت تهیهکننده میرفت و با آنها دیدار میکرد. بعد از انقلاب رابطه فیلمسازان و مسئولان از همان دهه 60 بسیار زیاد بود و از نجفی، بهشتی، انوار تا امروز این ارتباطات به ما خیلی چیزها را فهمانده است و نیازی نیست که به من مصالح اجتماعی گوشزد شود. ما از ممیزی لطمه میخوریم. وی گفت: ممیزی همیشه از سوی سیاست نیست بلکه در بسیاری از موارد از سوی اقتصاد هم هست. الوند تاکید کرد: گاهی اوقات سرمایهگذار در تولید فیلم اعمال ممیزی میکند یعنی چون در کار پول میگذارد میخواهد چیزها آن گونه که میگوید باشد و این هم جنسی از ممیزی است. به این نگاه نمیکنیم که این اعمال سلیقه سرمایهگذار ممیزی است و میگوییم او حق دارد نظر بدهد در صورتی که چه حقی دارد؟ به گزارش ایرنا، این کارگردان پیشکسوت سینما گفت: وقتی سرمایهگذار تو را به عنوان خالق اثر انتخاب کرده است، باید انتخابها و تصمیمات تو را قبول داشته باشد ضمن این که پیشتر هم در مورد شکل کار توافقاتی صورت گرفته است. بر این اساس ما در این مورد هم در بسیاری موارد لطمه خورده ایم.
سیروس الوند:
ممیزی همیشه سیاسی نیست
سیروس الوند کارگردان سینما در توضیح ماهیت آثار سینمایی بیان کرد: مضمون مورد نیاز یک فیلم سینمایی آن چیزی است که در جامعه میگذرد؛ بر این اساس فیلم باید سندی از زمانه خودش باشد. دوستان مطبوعاتی میگفتند که فیلم سینمایی «یک بار برای همیشه» سندی از اوایل دهه 70 تهران است.
صاحبخبر -
∎