خبرگزاری شبستان- کرمان

از مجموع کاربردهای اربعین در روایات و گزارش های تاریخی چنین بر می آید که بکارگیری این کلید واژه به دو هدف عمده صورت می گیرد؛ نخست به این قصد که این عدد دارای جایگاهی است و ارزش خاصی دارد و از این رو تکیه و تأکید بر این عدد به خاطر آن است که عدد چهل موضوعیت دارد و منظور از اربعین در این موارد، دقیقاً چهل است نه کم و نه زیاد.

دومین کاربرد نیز برای بیان نخستین درجه از کثرت است. در نوع دوم عدد چهل موضوعیت ندارد و بکار برنده آن فقط می خواهد شمارگان زیاد را بیان کند. در این گونه موارد وقتی گفته می شود چهل مرد جنگی فلانی را همراهی کردند منظور تعداد چهل نفر دقیق نیست بلکه منظور آن است که همراهان کم نبودند بلکه زیاد بودند.

کاربرد اول که برای این عدد ارزش و جایگاهی قائل است در اذهان مسلمانان اثر گذار بوده و در فرهنگ اسلامی، نوعی نگاه ارزشی به آن را پدید آورده است به خصوص روایاتی که بر چهل به عنوان یک دوره تکاملی در امور مقدس اشاره داشتند مثل راز ونیاز خالصانه چهل روزه انبیاء و اولیاء یا عبادت های چهل ساله عابدان و یا بعثت برخی انبیاء در سن چهل سالگی. این دست متون دینی باعث شدند تا مخاطب به «چهل» به عنوان یک دوره تکاملی توأم با تقدس، نگاه کند.

بدیهی است در چنین بستر فرهنگی پدید آمده، چنانچه مخاطبان با روایت نبوی «سوگواری زمین بر مرگ مومن تا چهل روز » روبرو شوند بدین نتیجه می رسند که دوره کامل سوگواری بر مؤمن، چهل روز است و تا روز چهلم شایسته سوگواری است.

بنابراین حضور جابر بر سر مزار امام حسین (علیه السلام) در چهلمین روز شهادتش، می تواند ناشی از این ذهنیت باشد که تا روز چهلم، برای سوگواری فرصت دارد و از این رو تلاش کرده تا روز چهلم، خود را بر سر مزار برساند. سوگواری چهل روزه تنها به حدیث نبوی یادشده منحصر نماند بلکه در روایات فراوان دیگری که از ائمه (علیهم السلام) رسیده به صراحت از گریه چهل روزه زمین و آسمان برای شهادت امام حسین (علیه السلام) سخن رفته است.

چنانکه از امام رضا (علیه السلام) نیز نقل شده که دستور داده اند تا چهل روز بر قبر یکی از اصحابش، آب بپاشند (وسائل الشيعة، ج ۳، ص ۱۹۷ ح ۳۳۹۳- ۶). بدین ترتیب روشن می گردد در منظومه معارفی ایجاد شده توسط روایات، دوره کامل سوگواری بر مؤمن، چهل روز است. سنت چهلم گرفتن برای درگذشتگان در میان شیعیان، ریشه در این برداشت و باور دارد.

دریافت و باور پدید آمده در پی صدور این گونه احادیث، نقش بسیار مهمی در پی ریزی آیین بزرگداشت اربعین حسینی داشته است چرا که این باور در کنار پایبندی شیعه به یاد کرد حوادث مرتبط با قیام عاشورا، باعث شد تا وقتی شیعیان از زیارت جابر در روز اربعین آگاه شوند با تأثیر پذیری از این انگاره ها، سالروز نخستین زیارت امام حسین (علیه السلام) را گرامی بدارند و تلاش کنند در چنین روزی خود را بر سر مزار آن امام شهید برسانند.

بزرگداشت اربعین حسینی از طریق زیارت مزار و سوگواری حرکتی است در جهت یادمان نخستین زیارت مزار و پایان دوره سوگواری حسینی. بر اساس روایت صفوان، حرکت زائران برای زیارت حرم حسینی در اربعین هر سال، سنتی بوده که در دوره امام صادق (علیه السلام) نیز رواج داشته به گونه ای که ایشان شیوه زیارت در این روز را به صفوان تعلیم می دهند.

روایت نقل شده از امام عسکری (علیه السلام) که زیارت اربعین را از نشانه های مؤمن می داند نیز بدین معناست که این زیارت به حدی رواج داشته که در دوره آن امام (نیمه قرن سوم ) از نشانه های شیعیان به شمار می آمده است. بنابر این بزرگداشت اربعین، به ویژه زیارت مزار در این روز، ریشه در فرهنگ یادمانی شیعه دارد که از امور ذیل تاثیر پذیرفته است:

روایات مربوط به ارزشمندی عدد چهل و این که دوره کامل خیلی از امور تربیتی و معنوی به صورت چهل روز یا چهل سال است.

روایاتی که دوره کامل سوگواری بر مؤمن را چهل روز می دانند.

روایاتی که بر یادکرد و یادمان حادثه عاشورا در فرصت های مختلف دلالت دارند.

رسیدن جابر در روز اربعین بر سر مزار امام به عنوان نخستین زائر سرشناس که به قصد زیارت آمده بود.

دو روایات ویژه از امام صادق و امام عسکری (علیهماالسلام) که در خصوص زیارت اربعین نقل شده اند.

فرهنگ یادمانی شیعه که برای حوادث مهم مرتبط با حادثه عاشورا، شأن و منزلتی قائل است و از این رو با الهام گیری از توصیه های ائمه (علیهم السلام) بر یادمان حادثه عاشورا در فرصتهای مختلف، سالروز نخستین زیارت مزار امام حسین (علیه السلام) را گرامی می دارد و گروهی تلاش دارند تا همانند جابر خود را بر سر مزار برسانند.

نتیجه آنکه سنت بزرگداشت اربعین با توجه به عوامل یاد شده شکل گرفت و به مرور بر شکوه آن افزوده شد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه