سید محسن فرجادی:  اما برای نوشیدن این اکسیر آنها نباید کاری انجام دهند، حیات آنها وابسته به نزاع در خانه رقیب است.

مدیریت و بازی سازی برای رقیب پیش از آنکه ویژگی رئیس جمهور نهم و دهم باشد ویژگی منحصر به فرد اصلاح طلبان بوده است. مهارتی که احمدی نژاد از روی دست اصلاح طلبان آموخت و به خوبی در هشت سال ریسات جمهوری اش از آن بهره برد. رقابت های ریاست جمهوری دهم اوج نمایش مهارت احمدی نژاد در بازی سازی برای رقیب و پیش بردن شرایط بازی به سمت مطلوب خودش بود.
اما معماران این مهارت نه او بلکه چپ ها بوده اند. حالا چند ماهی است که این تاکتیک دوباره به کار افتاده و اصلاح طلبان با این سلاح میخواهند رقیب را از پای بیاندازند.

پیش بینی ها یا آرزو!
«به وحدت نرسیدن اصولگرایان» یکی از پیش بینی های رسانه های اصلاح طلب است تا با استفاده از آن تلاش کنند آرایش سیاسی گروههای رقیب را سامان دهی کنند. این رسانه ها برای پیش برد این تاکتیک به سراغ چهره های منفعل و کمتر شناخته شده اصولگرا می روند و با مطرح کردن موضوعات حاشیه ای تلاش می کنند به فضا سازی رقابت های انتخاباتی بپردازند. آنها هدف دیگری را نیز دنبال می کنند و آن مطرح کردن چهره هایی هستند که ضرورتا اصولگرا نیستند و می توانند هم پیمانان نمایشی برای گروههای اصلاح طلب به حساب آیند.
هنوز تنور رقابت های انتخابات مجلس دهم روشن نشده، تقسیم بندی گروههای اصولگرا و در مقابل هم قرار دادن آنها راهکاری است که می تواند انشقاق های اولیه را ایجاد کند. بعد از آن هم که افراطیون کار خودشان را بلدند. «هم‌راهی» نانوشته اصلاح طلبانی که به دنبال ایجاد تفرقه و شکل نگرفتن وحدت در میان اصولگرایان هستند با افراطیون مدعی اصول گرایی نتیجه ای جز موفقیت مطلق اصلاح طلبان در رقابت های آتی انتخابات مجلس ندارد.
دلیل واهمه از وحدت اصولگرایان
هنوز شیرینی رقابت ریاست جمهوری یازدهم زیر دندان چهره های اصلاح طلب است. رقابت هایی که آنها با تصمیم گیری عاقلانه در قدرت چهره ای اصولگرا شریک شدند و از میان اصولگرایان به منادی اعتدال و میانه روی رای دادند.
اما آیا آنها برای اسفند 94 هم می توانند با ائتلافی اینگونه به موفقیت برسند؟! پاسخ به این پرسش خیلی سخت نیست وقتی بدانیم جنس رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری با مجلس شورای اسلامی متفاوت است. انتخابات مجلس «محلی» و ریاست جمهوری انتخاباتی «ملی» است. همین مساله دلیل اصلی تفاوت نوع رقابت ها است. بر این اساس اصولگرایان و اصلاح طلبان باید نامزدهای اختصاصی خود را در مناطق مختلف کشور داشته باشند تا بتوانند اکثریت پارلمان دهم را کسب کنند. به همین دلیل ساده نمی توانند به «روحانی» های اصولگرا که منجی آنها شوند امید داشته باشند.
در میان جستجوی یافتن دلایل واهمه اصلاح طلبان برای به وحدت نرسیدن اصولگرایان به شواهدی برمیخوریم که اصلاح طلبان برای علاج آنها راهی جز شکاف انداختن در میان رقیب راهی ندارند.
با نگاهی به وضعیت گروههای اصلاح طلب شاهد آن هستیم که تشتت و تفرقه در میان آنها راه را بر رسیدن به لیست های واحد اصلاح طلبان در استان های مختلف بسته است. اگر اصلاح طلبان بتوانند در پایتخت لیستی واحد ارائه دهند در خوش بینانه ترین شرایط با نیروهای متکثر در عرصه انتخابات حضور می یابند و توان رقابت با چهره های با تجربه اصولگرا را در مناطق مختلف کشور ندارند. بر این اساس اگر اصولگرایان بر روی کاندیداهای واحد در مناطق مختلف کشور به وحدت نظر برسند(که با تجربه های قبلی در بسیاری از حوزه های انتخابیه دور از دسترس نیست) با توجه به حد نصاب 25 درصد آرا می توانند اکثریت کرسی های مجلس دهم را کسب کنند. این همان دلیل ترس و واهمه اصلاح طلبان از وحدت اصولگرایان است. آنها اگر اصولگرایان را متفرق و متشتت کنند اکسیر حیاتشان را نوشیده اند.

/2727