صاحب‌خبر - قیمت نفت طی هفته گذشته نوسان‌های شدیدی را تجربه کرد، اما بالاخره در پایان هفته اندکی افزایش یافت تا فعلا خیال بازرگانان نفتی راحت باشد. در پایان هفته گذشته قیمت نفت برنت به 46 و قیمت نفت WTI به 44 دلار برای هر بشکه رسید. هفته گذشته محمد بن سلمان، شاهزاده عربستان با شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن دیدار کرد و در مورد توسعه همکاری‌های دوجانبه مذاکراتی را انجام دادند. عربستان سال‌هاست که از ژاپن تاسیسات ذخیره نفت اجاره می‌کند، به‌طوری که هم‌اکنون نزدیک به 6 میلیون 290 هزار بشکه ظرفیت ذخیره‌سازی در ژاپن در اختیار عربستان است. در این دیدار موافقت شده است که عربستان دو میلیون بشکه دیگر بر ظرفیت تاسیسات خود در خاک ژاپن بیفزاید. همچنین از طرف دیگر ذکر این نکته ضروری است که عربستان بزرگ‌ترین تامین‌کننده نفت وارداتی ژاپن است. از سوی دیگر در بازار آسیا، بر اساس تازه‌ترین اطلاعات اداره ملی آمار آمریکا سطح ذخیره‌سازی نفتی در چین با 5/22 درصد افزایش به 233 میلیون بشکه رسیده است. چین از ابتدای سال 2016 واردات خود را با هدف ذخیره‌سازی نفت افزایش داده بود. اما در آفریقا، پیش از این اعلام شده بود که صادرات نفت نیجریه به دلیل درگیری‌های داخلی به‌شدت کاهش یافته است. اکنون این خبر می‌رسد که پس از تعمیر خط لوله‌ای که 6 ماه پیش منفجر شده بود، از ماه جاری صادرات از طریق این خط لوله به جریان خواهد افتاد. باید دید صادرات نفت نیجریه چه مقدار به قیمت نفت فشار وارد می‌کند. مقام‌های کشورهای تولید‌کننده نفت گفت‌وگوهای خود را برای تثبیت سطح تولید آغاز کرده‌اند، خبری که در ابتدا موجب افزایش قیمت نفت شد. اما بسیاری معتقدند که حتی اگر اعضای سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) بر سر طرح فریز نفتی به توافق برسند قیمت نفت در ادامه سال جاری پرنوسان باقی خواهد ماند. نگرانی از مازاد عرضه نفت همچنان بر بازار سایه افکنده است، چراکه سطح ذخیره‌سازی نفت و بنزین در ماه آگوست امسال همچنان بالا باقی ماند. در کنار بالا بودن سطح ذخیره نفت و بنزین، باید این نکته را نیز به خاطر سپرد که برخی اعضای اوپک تولید نفت خود را به سطح بی‌سابقه‌ای رسانده‌اند. بنابراین هرگونه توافقی برای فریز نفتی هم‌اکنون کمک بسیار کمی به افزایش قیمت نفت خواهد کرد. یوگن وینبرگ، تحلیلگر Commerzbank معتقد است که بازار به واقعیت نزدیک شده است. وی می‌گوید: «سرمایه‌گذاران بالاخره با این واقعیت روبه‌رو شدند که افزایش قیمت نفت در ماه آگوست به وسیله حدس و گمان اتفاق افتاد و عوامل پایه‌ای بر آن تاثیری نداشت، اما چیزی که اکنون شاهد آن هستیم خود اصلاحی بازار است.» کامرز بانک پیش‌بینی کرده است که قیمت نفت تا سطح 40 دلار برای هر بشکه کاهش یابد. اما اتفاق مهم هفته زمانی افتاد که ولادمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، موافقت خود را با طرح فریز نفتی اوپک اعلام کرد. وی بیان کرد که برای نرمال‌سازی قیمت‌های نفتی، متوازن‌سازی عرضه و تقاضای نفت و ایجاد ثبات برای کشورهایی که از نظر اقتصادی به نفت وابسته هستند باید فریز نفتی را اجرا کرد. این اظهارات در حالی مطرح شد که پوتین در حاشیه اجلاس G20 با شاهزاده عربستان در چین ملاقات می‌کند. در حالی که پوتین حمایت خود از طرح فریز نفتی را بیان کرد، الکساندر نوواک، وزیر انرژی روسیه، اعلام کرد امیدی به تثبیت تولید نفت نیست. از سوی دیگر، وزیر خارجه عربستان اظهار امیدواری کرد که در نشست نفتی الجزایر تولید‌کنندگان نفت بر سر فریز نفتی به توافق برسند. اوپک و روسیه در کنار یکدیگر نیمی از نفت مورد نیاز جهان را تولید می‌کنند. گزارش‌های جدید از شرکت‌های نفت و گاز روسیه نشان می‌دهد که علی‌رغم کاهش قیمت‌های جهانی نفت، این شرکت‌ها در نیمه اول سال 2016 توانسته‌اند به‌خوبی جریان نقدی خود را مدیریت کنند و انتظار می‌رود که بتوانند همین روند را تا پایان سال ادامه دهند. با این حساب روسیه هنوز توان رقابت در بازار نفت را دارد و می‌تواند قیمت‌های پایین نفت را تاب بیاورد. با احتساب موارد فوق نمی‌توان انتظار داشت بهای نفت روی آرامش ببیند. این مسائل باعث شده که ترس سرمایه‌گذاران برای تضمین تولید در آینده بیشتر شود و سرمایه‌گذاری برای اکتشافات جدید کاهش یابد. در یک مقیاس بلندمدت تحلیلگران معتقدند که با روندی که پروژه‌ها به سوی اکتشاف دارند، باید در آینده میان‌مدت منتظر افزایش چشمگیر بهای نفت باشیم. هم‌اکنون در ازای هر 20 بشکه نفتی که از ذخایر مصرف می‌شود، تنها یک بشکه به نفت درجا افزوده می‌شود که این فاجعه‌ای برای ذخایر نفت و گاز به شمار می‌رود. عربستان در مذاکرات اخیر خود با عربستان به دنبال فروش نفت سنگین بیشتر به پالایشگران ژاپن بوده است و این تنها یک پیام دارد: «مخازن عربستان ته کشیده‌اند.» نفت سبک جایش را به نفت سنگین داده است و هر تلمبه‌ای که به چاه‌های نفت این کشور ضربه می‌زند به سنگ بستر مخزن نزدیک‌تر می‌شود. تمرکز دارندگان ذخایر بزرگ دنیا روی پروژه‌های ازدیاد برداشت این حقیقت را آشکار می‌سازد که همه نگران مخازن درجای نفت و گاز خود هستند؛ اما این تولید‌کنندگان اکتشاف را مد نظر ندارند. همه به فکر مخازن قدیمی هستند و قیمت پایین قدرت ریسک برای مخازن جدید را از آنها گرفته است. اگر این روند تغییر پیدا نکند، آنها که در بازار اکتشاف سرمایه خود را خوابانده‌اند، تا چند سال آینده برد می‌کنند. این فرصتی است که هر کسی نمی‌تواند ریسک طولانی بودنش را بپذیرد؛ که البته این طبیعت کار در بالادست است. آن کس که کارکشته بازار باشد می‌داند که در حوزه بالادست موفق کسی است که ریسک بپذیرد؛ ریسک سرمایه‌گذاری در پروژه‌هایی که اکنون مردود است و در آینده طلای خالص.∎​