محمد حقیقت، ونیز: هفتادوسومین دوره جشنواره ونیز، روز دوشنبه به نیمه راه رسید؛ اما هنوز هیچ فیلم شاهکار و تکان‌دهنده‌ای دیده نشده است. با‌این‌حال در جدول منتقدان ایتالیایی که در 10 نشریه به فیلم‌های مسابقه ستاره می‌دهند، فیلم آمریکایی «لالا‌لند» در صدر جدول قرار دارد و فیلم فرانسوی «فرانز» ساخته بسیار خوب «فرانسوا اوزون» نیز جای شایسته‌ای در میان فیلم‌ها به دست آورده است. امسال از ایران هیچ فیلمی در مسابقه پذیرفته نشد با اينکه حدود 50 فیلم به جشنواره پیشنهاد شده بود. در بخش افق‌ها، «مالاریا»، فیلم «پرویز شهبازی»، هنوز به نمایش درنیامده است و فیلم «صبل» اولین فیلم داستانی «کیوان کریمی» در بخش هفته منتقدان با استقبال مواجه نشد.
روز گذشته دو فیلم از کارگردان‌های ایرانی دیدیم؛ فیلم «طبل» را در بخش هفته بین‌المللی منتقدان نشان دادند؛ اين فيلم اولین ساخته داستانی کیوان کریمی است که به شکل سیاه و سفید و با زمان ۹۵ دقیقه ساخته شده. مردی افلیج با دشواري خود را به طبقه چهارم یک ساختمان قدیمی که گویا دفتر وکالت او هم هست، می‌رساند و بسته‌ای به او می‌دهند و می‌خواهند مأموریتی انجام دهد؛ استیل فیلم بسیار کند، کش‌دار و خسته‌کننده است، شخصیت‌های فیلم مانند مرده‌های متحرک هستند، همه آدم‌ها بی‌احساس هستند و فضای فیلم بسیار خفه است. سازنده مي‌كوشد بگوید فیلم سیاسی ساخته؛ اما در مجموع در ارتباط‌برقراركردن با تماشاگران و منتقدان ناموفق است و بسیاری از تماشاگران وسط نمایش آن را ترک کردند، البته فیلم‌بردای زیبایی دارد. ساعت ۱۲ شب از نمایش فیلم امیر نادری بیرون آمدیم. این اثر نادری، «کوه»، در بخش خارج از مسابقه انتخاب شده بود و شب گذشته ساعت 22 در سالن بزرگ دارسنا برای منتقدان و حرفه‌ای‌های سینما برای اولین‌بار به نمایش درآمد؛ جمعیت بسیار محدودی به دیدن آن آمده بودند، داستان فیلم در سال‌های ۱۳۵۰ میلادی در منطقه‌اي کوهستانی می‌گذرد. در اثر کوه بلندی که در حاشیه روستا قرار دارد، آفتاب به آنجا نمی‌تابد و کشاورزان مجبور می‌شوند محل زندگي‌شان را ترک كنند، تنها یک خانواده سه نفری، مرد با همسر و فرزندش در آنجا با سرسختی می‌مانند و پدر تصمیم می‌گیرد کوه را از میان بردارد.
ایده فیلم جالب است؛ اما سناریو بسیار لاغر و کم‌محتواست و ضعف‌هایی دارد، از سوی دیگر صحنه‌های طولانی و کش‌دار نیز کمکی نمی‌کند كه اثر خوبی ساخته شود. چه حیف که امیر نادری این همه انرژی و وقت صرف فیلمی کرده که شانسی برای نمایش عمومی در کشورهای گوناگون نخواهد داشت.  بعد از پایان فیلم با دو پخش‌کننده حرفه‌ای و یک منتقد فرانسوی درباره فیلم صحبت می‌کردیم که آنها نیز همین باور را دارند. امیر نادری قبلا فیلم‌های فوق‌العاده‌اي ساخته بود و از بزرگان سینمای ایران است؛ امیدواريم در کارهای آینده با دیگران برای ساخت فیلم بیشتر مشورت کند؛ او استعداد بسیار خوبی است.