به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «اسدالله حنیف بلخی» وزیر آموزش و پرورش که در مراسمی به مناسبت بزرگداشت هفته‌ سوادآموزی صحبت می‌کرد، گفت هم اکنون بیش از 10 میلیون نفر که حدود 60 تا 61 درصد کل جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند، بی‌سواد هستند.

بلخی روز گذشته گفت: محو این پدیده مسئولیت‌پذیری همه‌ شهروندان به‌ویژه دولت را می‌خواهد.

بلخی تأکید کرد: فقر، بدبختی و جنگ از جمله عوامل بی‌سوادی است و برای ریشه کن ساختن این پدیده افغانستان نیاز به اجماع ملی دارد.

در این راستا مطبوعات افغانستان در یادداشت‌ها و تحلیل‌های خود به علل بیسوادی و خلاهای اجتماعی در این کشور پرداخته‌اند.

روزنامه «جامعه باز» در یادداشتی با عنوان «مثلث بدبختی؛ بی‌سوادی، امنیت، فساد» اکنون با گذشت 18 سال از شروع این روند، آماری را که وزارت آموزش و پرورش در زمینه دسترسی به آموزش‌های اولیه منتشر کرده، چندان خوشایند نیست و تا حدودی دل‌سردکننده است.

با شروع هفته سوادآموزی وزارت آموزش و پرورش می‌گوید، هم‌اکنون 60 درصد کل جمعیت کشور بی‌سوادند و از نعمت خواندن و نوشتن محروم. بگذریم از اینکه در نبود معیار سنجش و تعیین درصدی و در نبود سرشماری واقعی از میزان جمعیت کشور، تعیین درصدی بی‌سوادان، به چه میزانی واقعی و متناسب با کل جمعیت کشور است.

وزارت آموزش و پرورش، به‌عنوان نهاد رهبری‌کننده برنامه‌های آموزشی اولیه/ابتدایی، در 16 سال گذشته، پس از بخش‌های امنیتی، بیشترین بودجه عادی و توسعه‌ای حکومت را در اختیار داشته است. اکنون با گذشت بیش از یک‌دهه‌ونیم، این نهاد به ناکامی‌اش در مبارزه با بی‌سوادی اذعان می‌کند، هرچند برای ناکامی‌شان گریزی هم می‌زنند؛ ناامنی.

روزنامه «8 صبح» در یادداشتی با عنوان «بی‌سوادی هیولای خا‌نمان‌سوز در افغانستان» به قلم «ظفرشاه رویی» نوشت: وزارت آموزش و پرورش در نظر دارد تا در سال آینده خورشیدی 15 تا 18 هزار دوره سواد‌آموزی در سراسر کشور برگزار کند

 این دوره‌ها تحت مدیریت و نظارت جدی قرار خواهد گرفت.  در گذشته صنف‌های سواد‌آموزی در برخی از مناطق ناامن و خارج از منطقه کنترل و نظارت برگزار می‌شدند، اما پس از این کلاس‌ها در مناطقی برگزار خواهند شد که امن‌تر و قابل نظارت باشند و برای صنف‌های سوادآموزی، مواد درسی خاصی تهیه خواهد شد.

روزنامه «اطلاعات روز» در یادداشتی با عنوان «جمعیت انبوه گرسنه» نوشت: مساله‌ فقر و کمبود غذا و همچنین ناامنی با یکدیگر رابطه‌ متقابل دارند. از یک‌طرف ناامنی به مشکلات فقر و کمبود غذا در کشور دامن می‌زند، از سوی دیگر فقر می‌تواند باعث ناامنی در جامعه شده و جبهات جنگ و صفوف نیروهای مخالف مسلح و گروه‌های غیرمسئول و مافیایی را تقویت کند.

انتهای پیام/