احمد بختیاری فعال اجتماعی

«ان‌جی‌او» یک سازمان غیردولتی و غیرانتفاعی است، نه وابسته به دولت است، نه اثری از حاکمیت درون آن پیدا می‏شود و نه بودجه‏ای از دولت به صورت رسمی می‏گیرد ولی دارای اساسنامه مدون و تشکیلاتش از قبل ثبت شده است. یکی از مهم‌ترین خصوصیات «ان‌جی‌او» داوطلبانه‌بودن آن است که با توجه به نیاز جامعه ایجاد می‏شود. چند نفر دور هم جمع می‏شوند و به این نتیجه می‏رسند که به‌طور مثال با مصرف یا پخش موادمخدر به‌صورت داوطلبانه و خودجوش مبارزه کنند. البته یک «ان‌جی‌او» مجاز است فعالیت‌های خودش را سامان دهد و اگر کارش به نتیجه برسد، درآمد هم کسب کند که این فقط در راه توسعه و اهداف تشکیلات خودش است. سود در «ان‌جی‌او» معنا ندارد. درواقع سازمان‏های غیردولتی، گروه‌های شهروندی داوطلب، گروه‌های نفع عامه یا خیریه است.
از كاركردهاي موثر و رايج در سازمان‌هاي مردم‌نهاد، فعالیت‌های حمايتي به اشكال مختلف و ارایه خدمات به  نیازمندان و افراد جامعه است. پس فعالیتی که با اهداف بشردوستانه  شروع به کار می‌کند، جزو نهادهاي حمايتي یک جامعه شناخته می‌شود.
اگر بخواهیم به صورت کلی وارد این بحث شویم باید گفت تاکنون هیچ کمپین یا نهاد مردمی به صورت تخصصی به بحث فروش لباس‌های دست دوم برای صرف امور خیریه نپرداخته است. اما گاهی در برنامه‌ها و همایش‌های مختلف پیش آمده پیراهن‌های ورزشی بازیکنان فوتبال به مزایده گذاشته شده است. قطعا پیراهن ورزشی تنها از حیث ارزش و اعتبار یک بازیکن ارزشمند است و قابل استفاده نخواهد بود اما این‌که موسسه‌ای طراحی شود که به‌صورت تخصصی لباس‌های باارزش و گرانقیمت را در انواع و مدل‌های متفاوت که تاکنون وجود نداشته است، گردآوری کند، لازمه‌اش داشتن «ان‌جی‌او» یا کمپینی به صورت ویژه و با موضوع خرید و فروش لباس‌های دست دوم افراد متخصص و در زمینه‌ای متفاوت است. این «ان‌جی‌او» برخلاف «ان‌جی‌او»‌های دیگر که مثلا در رابطه با بحران فعالیت می‌کنند، نیازی به کارشناس در زمینه اقتصادی یا بازاریاب ندارند اما «ان‌جی‌او»هایی که به صورت همه‌جانبه و کلی وارد یک بحث می‌شوند باید از افرادی استفاده کنند که در زمینه‌های مختلف برنامه‌ریزی، ارتباطات، بازاریابی و غیره سررشته دارند. در کنار همه اینها نگاه افرادی که وارد این حوزه می‌شوند باید نگاهی خیرخواهانه باشد تا اعتماد مردم به‌خصوص سلبریتی‌ها را جلب کنند، چراکه هنرمندان هم مثل مردم عادی درگیر زندگی شخصی‌شان هستند و قطعا آنها نیز دغدغه مردم عادی را در زندگی‌های‌شان دارند. همین هم است که خیلی از آنها نمی‌توانند به بیشتر از یک یا دو «ان‌جی‌او» کمک کنند و گاهی از سیل هجوم خیریه‌ها به سمت‌شان فراری هستند. اما اگر با یک فکر درست بتوان آنها را متقاعد کرد که به جای پول، لباسی را که در فلان برنامه پوشیده است به نفع یک کار خیر به فروش برسانیم، قطعا استقبال خوبی از این طرح خواهد شد.