‌منصور نعیمی در گفت‌وگو با ایسنا،‌ افزود: در زمان‌های قدیم در بندرعباس دو چهره شاخص بودند که خطبه عقد را جاری می‌کردند که شاخص‌ترین آن‌ها "عبدالرحیم خطیب" بود که اتفاقاً خطبه عقد پدر و مادر بنده را نیز خوانده و دیگری"سید کنارو" مشهور بود.

این پژوهشگر ادامه داد: اولین دفتر ثبت ازدواج نیز در بندرعباس دفتر ازدواج مربوط به عبدالرحیم خطیب بود که در حوالی خیابان برق امروزی واقع می‌شد.

وی از ابتدایی‌ترین مراسم برای ازدواج انتخاب دختری که خانواده داماد طبق شرایط خانوادگی خود انتخاب می‌کردند، برشمرد و تصریح کرد: در مراسم خواستگاری نیز خانواده داماد پیش کشی را به‌عنوان نشان می‌آوردند که به آن دست کولی (دست قولی) می‌گفتند و عروس نیز از زمانی که نامزد می‌شد، برقع خاصی را به‌صورت می‌زد به این معنا که نامزد دارد و دیگرکسی حق انتخاب وی را برای پسر خود نداشت.

نعیمی بیان کرد: برای عروس شیربهایی نیز در نظر گرفته می‌شد که نقد پرداخت می‌کردند و هزینه جهیزیه تأمین می‌شد و پس از جاری شدن خطبه عقد، بسته به تمکن مالی خانواده داماد مراسمات عروسی طی 3 الی 7 روز برگزار می‌شد.

وی افزود: مراسم عروسی نیز با منسک حنا دزدی که فقط خانواده نزدیک عروس و داماد در آن حضور داشتند شروع می‌شد و برای دعوت اقوام و فامیل افرادی که خُندِق نامیده می‌شدند که خود را آراسته می‌کردند با حضور در محله اقوام با اصطلاحی خاص اقوام را به عروسی دعوت می‌کردند.

این پژوهشگر از ویژگی‌های جالب خُندِق را در دست داشتن چتر در تابستان برای جلوگیری از آفتاب اشاره کرد و تصریح کرد: این امر عکس مناطق سردسیر که در هوای بارانی چتر به دست می‌گیرند، بود.

نعیمی خاطرنشان کرد: مراسم عروسی هم در خانه عروس و هم در خانه داماد برگزار می‌شد که مراسم اصلی مرسوم در خانه داماد بود و در طی برگزاری مراسم هرروز حنابندان برگزار می‌شد.

وی از دیگر رسوم سوار بودن داماد بر شتر و بردنش به کنار حوضی برای شست‌وشو بدن وی بود که در خود شهر بندرعباس معمولاً به محله سید کامل می‌رفتند که در آنجا حوضی واقع بود و بدن داماد را می‌شستند و لباس کهنه وی را یا پاره می‌کردند و یا به کسی که بدن داماد را می‌شست، اهدا می‌کردند.

این محقق و پژوهشگر تاریخ هرمزگان ادامه داد: در شب آخر برگزاری مراسم فردی به‌عنوان پدر خرج انتخاب می‌شد که معمولاً ولی داماد بود و پول‌هایی را که مدعوین به‌عنوان شادباش تقدیم می‌کردند، جمع‌آوری می‌کرد.

نعیمی در پایان بیان کرد: بعد از مغرب شب آخر، عروسی با همراهی ساز و دهل داماد را به خانه عروس می‌بردند و عروس تمام این روزها را در اتاقی که حجله نام داشت، مانده بود که در طی این روزها فردی به امور عروس رسیدگی می‌کرد که به وی مشاطه می‌گفتند و پس از عروسی اقوام عروس و داماد آن‌ها را به خانه‌های خود دعوت می‌کردند که اصطلاحاً به آن سراخانی می‌گفتند.

انتهاي پیام