حضور در نیمه نهایی دوی ۱۰۰ متر المپیک افتخاری است که پیش از بازی‌های ۲۰۱۶ ریو نصیب هیچ دونده ایرانی نشده بود، اما حسن تفتیان موفق به ثبت یک رکورد تاریخی در ورزش کشورمان شد. حسن تفتیان پس از پیشتازی در کاروان دوومیدانی ایران در المپیک،پاسخگوی یکسری سوالات بود.

از عملکردت در المپیک راضی بودی؟

اسم المپیک که می‌آید، ورزشکاران هر چقدر هم که بزرگ باشند، حالت خاصی پیدا می‌کنند. این تورنمنت یکسری حساسیت‌ها و شرایط خاص دارد که آن را از سایر مسابقات متمایز می‌کند. من در ریو از خودم انتظار بیشتری داشتم. دوست داشتم حداقل به فینال برسم، چون پتانسیلش را داشتم. پیش از این رکورد ۱۰/۰۴ ثانیه را به ثبت رساندم. در المپیک هم اگر ۱۰/۰۱ ثانیه می‌دویدم به فینال می‌رفتم. مرحله مقدماتی رو ۱۰/۱۷ ثانیه دویدم و با کمترین انرژی به نیمه نهایی رفتم، البته در این مرحله خوب نبودم و با رکود نه چندان خوبی آخر شدم.این مساله دلایل مختلفی از جمله شرایط آب و هوایی و زمانی می‌تواند داشته باشد، ولی فکر می‌کنم پس از عدم موفقیت مطرح کردن آنها جالب نیست. کسی که به دنبال موفقیت در المپیک است، باید فکر همه شرایط را بکند. با توجه به امکاناتی که ما داشتیم، کار بیشتر از دستم برنمی‌آمد. می‌شد که حداقل یک ماه یا ۲۰ روز زودتر به برزیل یا کشورهای اطراف آن اعزام می‌شوم که شرایط فراهم نبود. در نهایت اینکه برای المپیک باید خیلی، خیلی تلاش کرد. من خیلی سختی کشیدم و روزهای سختی داشتم. اردوهای بلند مدتی را سپری کردم که کمتر ورزشکاری دوام می‌آورد. همیشه در حال تمرین بودم و شرایط خسته‌کننده بود؛ به ویژه برای رشته‌ای همچون دوومیدانی که شرایط تاکتیکی متنوعی ندارد و یک تکنیک خاص باید تکرار شود.

قبل از المپیک صحبت از فینال المپیک بود. آیا بلندپروازی نمی‌کردی؟

نه، من ورزشکار بلندپروازی نیستم و واقع‌گرا هستم، چون در خودم این پتانسیل را دیدم، این حرف را زدم. هیچ وقت پیش‌بینی نکردم، چون اتفاقات مهمی ممکن است رخ بدهد. پتانسیل این را داشتم که زیر ۱۰ ثانیه رکورد بزنم، چون در تمرینات بارها این رکورد را تکرار کردم.

دوست داشتی با بولت در المپیک هم رقابت کنی؟

امسال یک بار با او مسابقه دادم، البته در المپیک نتیجه برایم مهم بود. خوشحال می‌شدم با بولت در یک گروه قرار می‌گرفتم، اما در نهایت این شرایط فراهم نشد.

آیا با یک سال تلاش قبل از المپیک می‌توان در این بازی‌ها موفق شد؟

برای موفقیت در المپیک ۱۰ سال هم کم است. من ۱۲ سال است که کار می‌کنم و هنوز تکنیکم مشکل دارد. دوومیدانی ورزش زمانبری است. برخی رشته‌ها یک ماه قبل از اعزام تیم جمع شود، شاید به موفق هم برسند، اما دوومیدانی اینگونه نیست. در حال حاضر و پس از پایان المپیک مسابقاتی همچون دایموند لیگ، داخل سالن و ... برگزار خواهد شد. به نظرم یک سال خیلی کم است، باید از حالا برای المپیک ۲۰۲۰ شروع کنیم. اینکه قبل از مسابقات بگوییم ورزشکار چه چیزی نیاز دارد، اینها در حد انگیزه دادن است و کار به جایی نمی‌برد.

دوندگان کشورمان از امکانات گله دارند. شرایط قبل از اعزام به المپیک چگونه بود؟

قبل از المپیک هر آنچه در حد توان فدراسیون بود، اتفاق افتاد. حتی برای کسانی که هدف‌شان کسب سهمیه بود، شرایط خوبی به وجود آمد. من به شخصه از آبان ماه در اردو بودم و هر جایی که صلاح مسابقه دادن و تمرین کردن بود، رفتم، البته به جز سفر به آمریکا که شرایطش فراهم نشد. به نظرم شرایط خوب بود، ولی باید ببینیم چه انتظاری در قبال این امکانات داریم. باید ببینیم امکانات و کارمان در حد مدال المپیک بوده است یا خیر. فکر می‌کنم بهتر از امکانات نتیجه گرفتم و رسیدن به این مساله چیزی نبوده جز تلاش و زحمت و نظم خودم. من ۴،۵ ماه در کنار خانواده نبودم و اردو بودم. حتی روز «سیزده به در» هم در اردو حضور داشتم. دوست دارم مسئولان هم درک کنند که اگر امکانات در اختیار ورزشکاران گذاشته شود، نتایج خیلی بهتر خواهد شد.

انتظارات حالا از شما بالا رفته، آیا می‌توانی این انتظارات را برآورده کنی؟

از این موضوع خوشحالم. قبل از المپیک گفتند که انتظارات از من بالا رفته است. حالا خوشحالم که دوومیدانی جزو رشته‌هایی است که مردم دنبال می‌کنند، چون این وضعیت قبلاا بدین شکل نبود. البته من ورزشکار استرسی نیستم و کار خودم را می‌کنم. همه چیز برای آینده بستگی به شرایط تا بازی‌های آسیایی دارد. آن چیزی که از دستم می‌آمده، انجام دادم. و کم‌کاری نکردم، ولی یک‌سری چیزها هم هست که باید در اختیار باشد که مهمترین‌ آنها برنامه ریزی دقیق و بلند مدت و همچنین صرف هزینه است.

امکانات ایران با سایر کشورها را می‌توان مقایسه کرد؟

واقعاا قابل قیاس نیست. خیلی از مسابقات تنها بودم ولی رقیبم سه نفر بالای سرش حضور داشتند. درست است که یک نفر روی تخته استارت می‌رود، ولی خیلی‌ها همان یک نفر را پشتیبانی می‌کنند. برای مثال اوسین بولت یک تیم ۵ نفره دارد و خُب باید هم نتیجه بگیرد.

بولت را الگوی خود می‌دانی؟

او را الگوی ورزشی‌ام قرار می‌دهم، اما الگوی زندگی نه.

از نحوه برخورد مردم و مسئولان راضی بودی؟

باید از مردم تشکر کنم که خیلی، خیلی لطف داشتند. آنها با مدال گرفتن اشک شوق می‌ریختند و با شکست ناراحت می‌شدند. مردم ایران مهربان هستند و خیلی لطف دارند و این شرایط به ما ۱۰۰ برابر انگیزه می‌دهد. درخصوص مسئولان هم مراسم‌هایی گرفته شده است. تشکر ویژه هم از اهالی تربت حیدریه دارم. روز مسابقه من ،یک تلویزیون در باغ ملی شهر زده بودند و در آن ۳۰ دقیقه‌ای که حضورم در نیمه نهایی المپیک مشخص شود، نمی‌دانید که چه حالی داشتند. این شرایط را در هر جای دنیا نمی‌توان دید. این موج مثبتی است که تاثیر زیادی در عملکرد ما دارد. باور کنید در سر خط این قدر که خوشحالی مردم برایم مهم است، صعود به فینال مهم نیست.

اخیرا هم به جمع ورزشکارانی پیوسته‌ای و برند خودت را داری.

این بین ورزشکاران مطرح دنیا وجود دارد که یک لوگوی متناسب با رشته و فرهنگ خود را در اختیار دارند. من هم در این برند و لوگو از نماد
یوز پلنگ ایرانی، دو ستاره به نشانه دو طلای آسیا، عدد ۱۰۰، نام خودم و حسی از سرعت استفاده کرده‌ام، البته کارهای زیادی مد نظرم است. از جمله پوشیدن لباس مخصوص خودم و غیره.

آینده دوومیدانی ایران را چطور می‌بینی؟ آیا شرایط برای گروه‌های سنی پایه راضی‌کننده است؟

متاسفانه قبلا روی بحث پایه کار نشده و الان پشت المپیکی‌ها خالی است و نفرات اول با بقیه فاصله زیادی دارند که پر کردن این فاصله زمان‌بر و سخت است، البته اخیرا در جریان قرار گرفتم که کارهایی انجام شده و تست‌هایی در قالب طرح ملی استعدادیابی گرفته شده است.