تب انتخابات كم‌كم قوم سياستمدار را مي‌رود كه در بر بگيرد. چه آنكه روزي نيست كه از چپ و راست ميدان سياست ايران خبري از حرف و حديث‌هاي مربوط به انتخابات 96 نباشد. همين است كه جناحين سياسي كشور بر اساس اهداف و مطالبات‌شان به دنبال نقش‌آفريني در بازي بزرگ انتخابات رياست‌جمهوري‌اند. در اين ميان اما حكايت چپ و راست متفاوت است. چپ‌هاي قديم و اصلاح‌طلبان امروز كه عصر عسرتشان با راهبرد اتحاد و انسجام در خرداد 92 به ثمر نشست و در تير 94 ميوه داد بنا دارند با همان دست فرمان از حسن روحاني حمايت كنند. حمايت رفرميست‌هاي سياسي ايران از روحاني و دولت اعتدال در شرايطي است كه راستگرايان سياسي رويكرد واحد و مشتركي در قبال دولت روحاني و شخص وي ندارند. چه آنكه از گوشه گوشه اردوگاه اصولگرايان صداهاي متفاوت و متضادي شنيده مي‌شود. عده‌اي از آنان مي‌دانند كه راه نجات اصولگرايي از شاهراه روحاني و حمايت از او مي‌گذرد اما جماعتي ديگر، معتقدند استمرار رياست‌جمهوري روحاني در شرايط حساس كنوني هرگز با استانداردهاي سياسي اصولگرايي همخواني ندارد. از همين رو است كه با همان مدل 92 و انجام اصلاحاتي در فرمول ائتلافي بازهم مي‌خواهند بخت ژنرال‌هاي‌شان براي رقابت با روحاني را بيازمايند. هرچند به گواه نتايج انتخابات 92و نتيجه انتخابات هفتم اسفند اصولگرايان راه سختي براي عبور از روحاني پيش رو دارند. اين اما همه مشكل اصولگرايان نيست. چرا كه هرچقدر اصولگرايان از فقرهمگرايي رنج مي‌برند، اصلاح‌طلبان متفق‌القول درصدد ادامه راهي هستند كه با حسن روحاني از 24خرداد 92 شروع كرده‌اند. اين حمايت البته به معناي نداشتن نقد اصلاح‌طلبان به برخي رفتارهاي دولت نيست كه در ماه‌هاي اخير بيش از هر زمان ديگري، اين اصلاح‌طلبان بوده‌اند كه نقد دولت را به مثابه نورافشاني بر مسير پر خطر ماشين دولت، به رييس دولت هديه داده‌اند. هر چه هست افق سياسي اصلاح‌طلبان و اعتدال گرايان امروز يكي است. اين همان چيزي است كه داريوش قنبري و يد‌الله طاهرنژاد در گفت‌وگو با «اعتماد» گفته‌اند.