المپيك، بزرگ‌ترين رويداد ورزشي دنياست كه كسب هرگونه موفقيت و مدالي در آن افتخاري بزرگ براي هر ورزشكار و كشور به حساب مي‌آيد. اين رويداد با رسيدن به اختتاميه، معنا و مفهومي ديگر مي‌يابد و خيلي زود به دفترچه كسب تجربيات و نت‌برداري از نقاط ضعف و قوت ورزشكاران و تيم‌هاي ورزشي كشورهاي حاضر در آن تبديل مي‌شود. از همين‌رو هم هست كه بعد از پايان رقابت‌هاي المپيك، همواره شاهد تغييرات عمده در پيكربندي تيم‌هاي ورزشي سراسر دنيا هستيم.
المپيك، يك محك جدي ورزشي است. محك كل ورزش كشورها نه يك رشته خاص و فرصتي براي ارزيابي و شناخت ضعف‌ها براي برطرف كردن آن و قوت‌ها براي پرداختن به آن. اهميت بازنگري دقيق ورزشي بعد از المپيك و شروعي براي يك بازسازي تازه براي كشورهاي موفق و مطرح در اين رقابت‌ها همواره به اندازه كسب سهميه حضور در بزرگ‌ترين رويداد ورزشي كشور است. به طوري‌كه بعد از پايان اين رقابت‌ها بي‌هيچ‌گونه اتلاف وقتي، خود را آماده يك شروع تازه و دوباره مي‌كنند و در اين راستا، ديگر موفقيت يا عدم موفقيت در المپيك هم اهميت چنداني ندارد، چراكه اگر المپيك موفقي را پشت سر گذاشته باشند، به دنبال موفقيت‌هايي بهتر و بيشتر هستند و در اين خصوص برنامه‌ريزي و هدفگذاري مي‌كنند و اگر هم المپيك ناموفقي را داشته باشند، براي جبران ناكامي‌ها فكري كرده و به دنبال موفقيت در چهار سال آينده خواهند بود. نوع نگاهي كه باعث موفقيت هرچه بيشتر كشورهايي مي‌شود كه همواره در رتبه‌هاي بالاي جدول رده‌بندي اين رقابت‌ها قرار دارند. به طور مثال، تيم ملي بسكتبال امريكا، بلافاصله بعد از المپيك ريو، بي‌توجه به قهرماني در اين رقابت‌ها كادر فني خود را براي يك بازسازي اساسي تغيير مي‌دهد. اتفاقي كه نظير آن را همواره در بازنگري كشورهايي چون امريكا، چين، روسيه و ديگر كشورهاي موفق در المپيك مي‌بينيم. نوع نگاهي كه نشان از يك هدف بلندمدت براي بازنگري و بازسازي هرچه بهتر براي المپيك بعدي را دارد. اتفاقي كه البته در ايران هرگز شاهد آن نبوده‌ايم!
اين نگاه مهم كه مي‌تواند نقش پررنگي در موفقيت‌هاي ورزشي المپيك داشته باشد، در ايران هرگز مورد توجه قرار نمي‌گيرد و همواره مسئولان تا مدت‌ها بعد از پايان اين رقابت‌ها، در خواب مدال‌ها و عنوان‌هاي كسب شده به خواب مي‌روند. آنچه كه بعد از المپيك ريو نيز مثل هميشه شاهد آن بوديم. ورزش ايران برخلاف كشورهاي موفق در المپيك، هنوز در خواب هشت مدالي است كه ورزشكاران اعزامي ايران به برزيل با خود به سوغات آورده‌اند. حرف ديگري هم اگر باشد، مثل بحث تكواندو كه نقل محافل است، ربطي به مسائل فني ندارد و جز درگيري‌هاي شخصي و حاشيه‌اي نيست كه به آن پرداخته مي‌شود. درحالي كه درست همين امروز زمان يك بازنگري كلي و غربالگري براي موفقيت در چهار سال بعدي است اگر نمي‌خواهيم 12 مدال لندن كه در ريو به هشت مدال كاهش يافت، در المپيك 2020 نيز با كاهشي چشمگير مواجه نشود!
المپيك فرصتي براي محك زدن ورزش هر كشوري به حساب مي‌آيد و در اين بين موفقيت از آن، آنهايي است كه بتوانند از اين فرصت طلايي به نحو احسن استفاده كرده و با شناسايي نقاط ضعف و قوت خود، آينده‌اي روشن را براي رقابت‌هاي بعدي به تصوير بكشند. نه آنهايي كه در باد اندك موفقيت به دست آمده مي‌خوابند و زماني تصميم به بيداري مي‌گيرند كه رقابت‌هاي بعدي از راه رسيده و باز هم فرصتي اندك براي طي كردن مسير موفقيت باقي است و در اين زمان كم، مثل هميشه نمي‌توان شاهكاري خلق كرد. نوع نگاه ورزش ايران درست به همين شكل است، يعني هرگز بعد از المپيك تصميم به يك بازنگري و بازسازي اساسي نمي‌گيرد و گامي براي جبران ناكامي‌ها و تكرار موفقيت‌ها برنمي‌دارد و ترجيح مي‌دهد در رؤياي اندك رهاوردي كه داشته به خواب برود و از همين‌روست كه نه فقط نمي‌تواند موفقيت‌هاي قبلي را تكرار كند كه بايد شاهد پس رفتي فاحش باشد. درست مثل تفاوتي كه از المپيك لندن تا ريودوژانيرو شاهد بوديم و نتيجه يك نگاه اشتباه بود. نگاهي كه اگر خواستار موفقيت در المپيك بعدي هستيم، بايد آن را تغيير دهيم. در واقع موفقيت در المپيك، نگاهي المپيكي مي‌خواهد. آن‌هم درست از همين امروز و بدون هيچ‌گونه اتلاف وقتي، نه از چند ماه مانده به المپيك و با شعارهاي بي‌عمل!
∎
المپيك، يك محك جدي ورزشي است. محك كل ورزش كشورها نه يك رشته خاص و فرصتي براي ارزيابي و شناخت ضعف‌ها براي برطرف كردن آن و قوت‌ها براي پرداختن به آن. اهميت بازنگري دقيق ورزشي بعد از المپيك و شروعي براي يك بازسازي تازه براي كشورهاي موفق و مطرح در اين رقابت‌ها همواره به اندازه كسب سهميه حضور در بزرگ‌ترين رويداد ورزشي كشور است. به طوري‌كه بعد از پايان اين رقابت‌ها بي‌هيچ‌گونه اتلاف وقتي، خود را آماده يك شروع تازه و دوباره مي‌كنند و در اين راستا، ديگر موفقيت يا عدم موفقيت در المپيك هم اهميت چنداني ندارد، چراكه اگر المپيك موفقي را پشت سر گذاشته باشند، به دنبال موفقيت‌هايي بهتر و بيشتر هستند و در اين خصوص برنامه‌ريزي و هدفگذاري مي‌كنند و اگر هم المپيك ناموفقي را داشته باشند، براي جبران ناكامي‌ها فكري كرده و به دنبال موفقيت در چهار سال آينده خواهند بود. نوع نگاهي كه باعث موفقيت هرچه بيشتر كشورهايي مي‌شود كه همواره در رتبه‌هاي بالاي جدول رده‌بندي اين رقابت‌ها قرار دارند. به طور مثال، تيم ملي بسكتبال امريكا، بلافاصله بعد از المپيك ريو، بي‌توجه به قهرماني در اين رقابت‌ها كادر فني خود را براي يك بازسازي اساسي تغيير مي‌دهد. اتفاقي كه نظير آن را همواره در بازنگري كشورهايي چون امريكا، چين، روسيه و ديگر كشورهاي موفق در المپيك مي‌بينيم. نوع نگاهي كه نشان از يك هدف بلندمدت براي بازنگري و بازسازي هرچه بهتر براي المپيك بعدي را دارد. اتفاقي كه البته در ايران هرگز شاهد آن نبوده‌ايم!
اين نگاه مهم كه مي‌تواند نقش پررنگي در موفقيت‌هاي ورزشي المپيك داشته باشد، در ايران هرگز مورد توجه قرار نمي‌گيرد و همواره مسئولان تا مدت‌ها بعد از پايان اين رقابت‌ها، در خواب مدال‌ها و عنوان‌هاي كسب شده به خواب مي‌روند. آنچه كه بعد از المپيك ريو نيز مثل هميشه شاهد آن بوديم. ورزش ايران برخلاف كشورهاي موفق در المپيك، هنوز در خواب هشت مدالي است كه ورزشكاران اعزامي ايران به برزيل با خود به سوغات آورده‌اند. حرف ديگري هم اگر باشد، مثل بحث تكواندو كه نقل محافل است، ربطي به مسائل فني ندارد و جز درگيري‌هاي شخصي و حاشيه‌اي نيست كه به آن پرداخته مي‌شود. درحالي كه درست همين امروز زمان يك بازنگري كلي و غربالگري براي موفقيت در چهار سال بعدي است اگر نمي‌خواهيم 12 مدال لندن كه در ريو به هشت مدال كاهش يافت، در المپيك 2020 نيز با كاهشي چشمگير مواجه نشود!
المپيك فرصتي براي محك زدن ورزش هر كشوري به حساب مي‌آيد و در اين بين موفقيت از آن، آنهايي است كه بتوانند از اين فرصت طلايي به نحو احسن استفاده كرده و با شناسايي نقاط ضعف و قوت خود، آينده‌اي روشن را براي رقابت‌هاي بعدي به تصوير بكشند. نه آنهايي كه در باد اندك موفقيت به دست آمده مي‌خوابند و زماني تصميم به بيداري مي‌گيرند كه رقابت‌هاي بعدي از راه رسيده و باز هم فرصتي اندك براي طي كردن مسير موفقيت باقي است و در اين زمان كم، مثل هميشه نمي‌توان شاهكاري خلق كرد. نوع نگاه ورزش ايران درست به همين شكل است، يعني هرگز بعد از المپيك تصميم به يك بازنگري و بازسازي اساسي نمي‌گيرد و گامي براي جبران ناكامي‌ها و تكرار موفقيت‌ها برنمي‌دارد و ترجيح مي‌دهد در رؤياي اندك رهاوردي كه داشته به خواب برود و از همين‌روست كه نه فقط نمي‌تواند موفقيت‌هاي قبلي را تكرار كند كه بايد شاهد پس رفتي فاحش باشد. درست مثل تفاوتي كه از المپيك لندن تا ريودوژانيرو شاهد بوديم و نتيجه يك نگاه اشتباه بود. نگاهي كه اگر خواستار موفقيت در المپيك بعدي هستيم، بايد آن را تغيير دهيم. در واقع موفقيت در المپيك، نگاهي المپيكي مي‌خواهد. آن‌هم درست از همين امروز و بدون هيچ‌گونه اتلاف وقتي، نه از چند ماه مانده به المپيك و با شعارهاي بي‌عمل!