با وجود زحمت‌هايي زيادي که مسئولان کميته ملي المپيک و وزارت ورزش و جوانان و مربيان کشيدند، اما موفقيت کاروان ايران در حد انتظار نبود. قسمتي از اين عدم موفقيت‌ها در کاروان قطعاً مربوط به مسائل آمادگي ذهني و رواني است. به عنوان نمونه تيم تکواندوي مردان که با دو قهرماني جهان و يک نايب‌قهرماني جهان و پر از اميد به المپيک اعزام شد، خوب ظاهر نشد. اين اتفاقات تلخ در حالي رخ داده که پيش از اين پيشنهاداتي به فدراسيون در مورد خدمات روانشناسي ارائه شده بود. زمان زيادي نيز داشتند تا بتوانند اين موارد را اجرايي کنند، ولي در استفاده از روانشناس کاملاً ابراز بي‌نيازي مي‌شد. خصوصاً در تکواندو، ذوالقدر که مسئوليت فني فدراسيون را برعهده دارد در مصاحبه‌هاي پيشين خود نسبت به بي‌نيازي روانشناس تأکيد کرده و مدعي بود بچه‌هاي تيم‌ ملي قهرمان هستند و خود مي‌توانيم اين موارد را انجام دهيم اما پس از آنکه تکواندوکاران موفق نشدند، در مصاحبه‌هايي در مورد فشار رواني المپيک،  بحث  شد و گفته مي‌شد بچه‌ها تسليم فشار رواني المپيک شده اند. به ويژه در مورد مهدي خدابخشي و مبارزه او با ميلاد بيگي همه خطاها بر گردن رسانه‌ها نيست که اين مسابقه را بزرگنمايي کرده باشند.

به نظر مي‌آيد قسمت بزرگي از آن مربوط به مسئولان فدراسيون و گروه فني نسبت به مهدي خدابخشي بوده که دائماً در مورد اين موضوع با او سخن مي‌گفتند و الزام برد را به او گوشزد مي‌کردند. موضوعي که مهم به نظر مي‌رسد فشارهاي رواني است که در مسابقاتي مثل المپيک وجود دارد. اصولاً فشارهاي رواني که در المپيک وجود دارد هيچ شباهتي به مسابقات جهاني و آسيايي ماقبل ندارد. متأسفانه زماني که مربيان يا فدراسيون‌ها موفقيت‌هاي خوبي در عرصه جهاني و آسيايي کسب مي‌کنند به يکباره به اين نتيجه مي‌رسند که در همه علوم متخصص هستند. در صورتي که روانشناسان ورزشي که در اين موضوع تخصص دارند. اين مسائل ذهني، رواني و مهارتي است و قابل حل است. عکس‌العمل‌هاي مربيان نيز در اين مسئله دخيل هستند. مربي چون محمد بنا بعد از چند نتيجه نامطلوب نتوانست هيجانات خود را کنترل کند. کنترل هيجان و اضطراب يک مسئله خاصي است که بايد برطرف شود. مسائل رواني مختص ورزشکاران نيست. مربيان نيز مي‌توانند از اين کمک‌ها استفاده کنند. بايد حداقل از تجربه اين شکست‌ها در دوره‌هاي ديگر استفاده کنيم.