صاحب‌خبر - کاش سهراب زنده بود تا بار دیگر در رثای اسطوره ای دیگر (داوود رشیدی) شعری چنین می‌سرود:
بزرگ بودو از اهالی امروز بودو با تمام افق های باز نسبت داشتو لحن آب و زمین را چه خوب می‌فهمید
بغضم از جنس بغض مسعود کیمیایی است آنگاه که از فرط اندوه مرگ عباس کیارستمی پیشانی در هم کشید و دیدگانش پر اشک شد و گفت: اندازه کیارستمی، در قواره کیارستمی به دنیا اومدن رو فقط خدا باید تصمیم بگیره. بغض می کنم و اشک ،دیدگانم
را پر آب می کند و می گویم: چقدر باید زمون بگذره تا مادر دهر گوهر دیگه ای مثل داوود رشیدی به دنیا بیاره؟ و تازه اگر به دنیا بیاره اونی که دنیا میاد نگاهش، حرف زدنش، راه رفتنش، فکر کردنش، بازی کردنش چقدر می تونه شبیه داوود رشیدی باشه. پیرمرد
پر تجربه‌ای که وقتی پا به سن گذاشت سینما یادش رفت که او چقدر بزرگ بود و با تموم افق های باز نسبت داشت. یادش رفت که داوود رشیدی و امثال او بودن که سینمای ایران رو به وجود آوردن، باهاش خون دل خوردن و به پاش پیر شدن تا به ثمر بشینه، اما حالا که سینما به ثمر نشست یادش رفت داوود رشیدی و داوود رشیدی‌ها بودن که امروز موجودی به نام سینما وجود داره. حیف، حیف که از روز اول سینما واژه بی‌رحم رو به یدک می کشه و هیچ‌وقت به خودش نمیاد تا بدونه نباید اسطوره‌هاش رو فراموش کنه، حیف که سینما بی‌رحمه اگه این نبود به قول حسین پناهی حالیت می کردم که کوه ها رو
چطوری جابجا می‌کنن و استکان‌ها رو چه جوری می‌سازن. مفتش شش انگشتی هم پرکشید و رفت. مردی که تو سینما مث یه سرو بود و حالا که مرده ستون سینمای ایران دیگه نیست که بتونه خونه سینمای ایران رو سرپا نگه داره. ژنرال بزرگی که شبیه اش فقط 4 تای دیگه توی سینمای ایران هست. یادمون نره، هزار بار گفتیم یادمون نره اما بازم یادمون رفته که وقتی یکی بره دیگه نه برمی‌گرده و نه شبیه اش میاد. داوود رشیدی تاریخ سینما و تلویزیون ایران بود، تاریخی که با بی توجهانه ترین حالت ممکنِ مایی که خودمون رو دوستدار سینما می دونیم اونقدر فراموشش کردیم که یه روز خبر رسید داوود رشیدی هم رفت. چقدر بده ارزش و اعتبار و قیمت دارایی های پرارزشمون رو نمی دونیم و با بی تفاوتی محض حتی وقتی بزرگ سینمامون از دنیا میره شونه بالا میندازیم
و با کج و معوج کردن چونه و لب و تکون دادن سرمون می‌گیم: عه؟ مرد؟ خدا رحمتش کنه. راحت شد. چقدر بده که یادمون میره که باید ناراحت باشیم، باید غصه بخوریم برای اینکه دیگه کسی نیست که بتونه نقش مفتش شش انگشتی رو به اون زیبایی که داوود رشیدی بازی کرد، بازی کنه. خدا بیامرزدت استاد، ما رو ببخش و سلام ما رو
به علی حاتمی برسون.∎