المپیک 2016 ریودوژانیرو برزیل در حالی پایان یافت که کاروان اعزامی کشورمان در این رقابت ها موفق به کسب سه مدال طلا، یک نقره و چهار برنز شدند تا مدال آوران کاروانی که نام امام رضا (ع) را نیز یدک می کشید در میان استقبال باشکوه و پرشور مردم و مسئولان به کشور و استان های خود بازگردند.
در این میان انتشار یک پست اینستاگرمی از سوی کیانوش رستمی که موفق به کسب مدال طلای دسته 85 کیلوگرم در المپیک شده بود تعجب همگان را برانگیخت و در حالی که همه آماده استقبال باشکوه از این قهرمان المپیکی بودند و حتی ستادی نیز در اداره کل ورزش و جوانان استان کرمانشاه تشکیل شده بود، برنامه ها را تغییر داد.
در این پست که رستمی آن را در اینستاگرامش منتشر کرده بود، عنوان شد که قرار است بدون هماهنگی به شهر خودش (کرمانشاه) برگردد و نیاز به استقبال از وی وجود ندارد.
در این که رستمی قهرمان وزنه برداری المپیک به دلیل ناراحتی از مسئولان ورزشی و حتی غیر ورزشی استان این پست را منتشر کرده شکی نیست اما آیا بهتر نبود تا کسی که در مقام یک قهرمان المپیک سخن می گوید در فضایی دوستانه تر گلایه های خود را مطرح و انتظاراتش را بیان می کرد؟
کم و کاستی ها و کم توجهی ها بخصوص به بخش ورزشی و ورزشکاران همیشه وجود داشته است اما بیان آن به این شکل و از ورزشکاری که حالا طلای المپیک را بر سینه آویخته کمی دور از ذهن و غیرمنطقی به نظر می رسد.
بدون شک هفت قهرمان المپیکی دیگر ایران نیز هر کدام توقعات و انتظارات خاص خود را قبل از اعزام به المپیک از مسئولان شهر و دیارشان داشته اند و بسیار بلندپروازانه است اگر فکر کنیم همگی آن ها برآورده و با حمایت کامل عازم بزرگترین آوردگاه جهانی ورزش شده اند اما هیچکدام آن ها عکس العملی مشابه رستمی در هنگام بازگشت نداشتند.
درست است که آنگونه که باید به قهرمانان ورزشی ایران نظیر بسیاری کشورهای دیگر توجه لازم که آن هم به دلیل برخی محدودیت ها صورت نمی گیرد اما به اذعان بسیاری از آن ها توجه و حمایت از قهرمانان در سه سال اخیر و در دولت آقای روحانی بیشتر از هر زمان دیگری بوده است که نمونه آن تصویب استخدام قهرمانان ورزشی در ادارات دولتی است که در هیات دولت تصویب شد.
شرکت نکردن در تمرینات گروهی تیم ملی وزنه برداری پیش از اعزام به مسابقات المپیک و نپذیرفتن انتخاب وزنه توسط سرمربی تیم ملی در حین مسابقات نمونه های دیگری از رفتارهای اخیر کیانوش رستمی است که شاید در فرهنگ ورزش پهلوانی و حتی قهرمانی امروزی جایی نداشته باشد.
فراهم شدن بهترین امکانات برای کسی که قهرمان المپیک می شود بدون شک انتظار و توقع زیادی نیست، اما چگونگی بیان این درخواست و انتظار مساله مهمی است که به نظر می رسد قهرمان وزنه برداری المپیک به درستی نتوانست آن را ادا کند.
متهم کردن مسئولان استان که چون حالا چیزی برایشان نمانده و دستشان خالیست پس به دلیل آن می خواهند به استقبالم بیایند از سوی کسی که امروز قهرمانی المپیک را یدک می کشد کار زیبنده ای نیست و به او به همان اندازه ای توجه شده که به سایر ورزشکاران و قهرمانان ملی استان نظیر مسعود حجی زواره قهرمان تکواندو جهان، مریم هاشمی قهرمان ووشو جهان، سعید احمدی قهرمان کاراته جهان توجه شده است، قهرمانانی که اگر امکان حضور در المپیک را می یافتند چه بسا با نشان زرین طلا به کشور بازمی گشتند.
یادمان باشد رمز ماندگاری بزرگانی نظیر تختی ها و پوریای ولی ها نه در کسب مدال و مقام و توقع از این و آن داشتن، بلکه به دلیل مردمی بودن و بی توقعیشان بود تا امروز و پس از گذشت سال ها از درگذشتشان هنوز هم نامشان به نیکی برده شود.
این رفتار رستمی موجب رنجش صدها جوان و نوجوان کرمانشاهی شد که خود را از روزها قبل برای استقبال از این وزنه بردار کشورمان آماده کرده بودند.
*خبرنگار ایرنا در کرمانشاه