صاحب‌خبر - لاله تقیان پژوهشگر تئاتر در ستایش میراث فرهنگی ناملموس به بهانه اجرای نمایش «انسانم آرزوست» بدیهی است که هر جامعه‌ای نیاز به سرگرمی دارد و نمایش‌های شادی‌‌آور معمولاً برای سرگرم کردن مردم تولید می‌شوند. اما در کشور ما سابقه این نوع نمایش‌ها که از دسته‌های مطرب که در مجالس برای شادی جمع به اجرای برنامه‌هایی با ساز و آواز می‌پرداختند، پدید آمد و سرانجام مبدل به نمایش‌هایی شد که «پهلوان کچل» نام داشت و با تغییراتی امروز هم ادامه یافته و با نام‌هایی چون «خیمه‌ شب بازی» و «تخت حوضی» شناخته می‌شوند. اما این نمایش‌های عامیانه تنها برای سرگرم کردن مردم پدید نیامده‌اند، بلکه آنان نیاز داشتند آثاری خلق کنند که جز سرگرم کردن مردم، توجه آنان به مسائل اجتماعی و سیاسی را هم جلب کند و به این ترتیب نمایش‌های شاد جنبه نقد و نقادی نیز پیدا کرد و به‌همین دلیل بتدریج بنیاد این گونه‌های نمایشی بر بداهه‌سازی بازیگران استوار شد، هرچند شخصیت‌های آن از میان مردم معمولی آمده بودند و هر یک معرف بخشی از طبقات اجتماعی بودند. امروز نیز این نمایش‌های شاد که اغلب با موسیقی نیز همراه است، از مهم‌ترین سنت‌های ایرانی است و در مورد جزئیات آن نیز پژوهش‌های قابل توجهی انجام شده است، اما بدیهی است که باید این تحقیقات ادامه یابد و برای حفاظت از این شیوه‌های نمایشی که بخشی از «میراث فرهنگی ناملموس» کشور ماست کوشش‌های بیشتری صورت گیرد. به عنوان مثال گروه‌ها مورد حمایت قرار گیرند و سالن‌های نمایشی خاص اجراهای آنان در نظر گرفته شود. ë ë ë نمایش «انسانم آرزوست» تولید بنگاه شادمانی تماشا به نویسندگی و کارگردانی داوود فتحعلی بیگی تا 10 شهریورماه ساعت 19:30 در تماشاخانه سنگلج به صحنه می‌رود.∎​