صاحب‌خبر - حمید سوریان است و کلکسیونی از مدال‌های طلا. مسابقات جهانی، بازی‌های آسیایی و المپیک هم فرقی ندارد، او در تمام این پیکارها با دست پر و خوشرنگ‌ترین مدال به کارش پایان داده است. حمید سوریان چند روز پس از پایان پیکارش در ریو، 31 ساله می‌شود و شاید جشن تولدش با مدالی خوشرنگ برایش ماندگارتر شود. کشتی‌گیر سبک‌وزن تیم‌ملی قولی مبنی‌بر کسب مدال طلا نمی‌دهد اما از بزرگ‌ترین آرزویش در این روزها می‌گوید که همانا کسب دوباره طلای المپیک است. او در چند ماه گذشته بیشتر از 20 کیلوگرم وزن کم کرد تا در نهایت موفق به کسب سهمیه شود و حالا هم المپیک ریو، شاید آخرین حضور ورزشی او باشد و چه کسی است که دوست نداشته باشد در اوج خداحافظی کند. اگر حمید در این المپیک به مدال طلا برسد، دومین فرنگی‌کار پرافتخار دنیا می‌شود؛ اول الکساندر کارلین افسانه‌ای و دوم سوریان نابغه. پیش از اعزام تیم فرنگی و در جریان مراسم بدرقه ملی‌پوشان به ریو، فرصت را مغتنم شمردیم و با او به‌مانند چهار سال پیش گپ و گفتی داشتیم. در ادامه این مصاحبه را می‌خوانید. بازهم مسافر المپیک شده‌ای. سومین حضورت را چگونه ارزیابی می‌کنی؟ اول کمی در مورد دو المپیک قبلی بگویم؛ المپیک پکن 2008 یکی از بدترین تجربه‌های ورزشی‌ام بود. اول راه بودم و با نیروی جوانی به فکر بردن طلا بودم و بس. دوست ندارم خیلی آن روزها را باز کنم اما تجربه کمی داشتم و نیاز به کوچینگی پرقدرت؛ اما برای المپیک لندن هم خودم تجربه خوبی به دست آورده بودم و هم مربیان کاربلدی کنارم بودند. برای فینال محمد بنا و جمشید خیرآبادی هر آنچه داشتند را برای من گذاشتند تا اولین طلای المپیک نصیبم شود. و حالا از دو المپیک قبلی باتجربه‌تر شده‌ای و بازهم محمد بنا کنار توست. تجربه که بالاتر رفته اما سنم هم بالاتر رفته است (با خنده). به هر حال در سبک‌وزن، سرعت یکی از آیتم‌های بسیار مهم و تعیین‌کننده است. ولی خوشحالم که محمدآقا (بنا) بالای سر تیم هستند و این یک غنیمت بسیار گرانبها نه برای من که برای کل تیم است. از سن و سال حرف زدی. چندساله به ریو می‌روی؟ (با خنده) الان 30 ساله هستم و چند روز پس از پایان مسابقاتم در ریو 31 ساله می‌شوم. اصلا دوست ندارم جایی بگویم 30 را رد کرده‌ام. چهار سال پیش که با هم از المپیک صحبت می‌کردیم، ‌انگیزه بسیار زیادی برای حضور در مسابقات داشتی و یک‌طورهایی مشخص بود که به غیر از طلا به چیزی فکر نمی‌کردی. این‌بار شرایطت چگونه است؟ المپیک پیکار بهترین‌های دنیاست که هر چهار سال یک‌بار گردهم می‌آیند. یعنی هرکس که به المپیک می‌آید، در پَسِ ذهنش به چیزی جز مدال و سکو فکر نمی‌کند. یعنی در خودش می‌بینید که شاید روی سکو برود. من هم مستثنی نیستم و دوست دارم دوباره در بالاترین سکو قرار بگیرم. وقتی آنجا بایستی تمام این سختی‌ها و مکافات‌هایی که کشیدی فراموش می‌شود و دوست داری پایین که بیایی، دوباره شروع به تمرین کنی. جالب بود، با این جوابت متوجه می‌شویم که اگر در ریو موفق باشی، کشتی را کنار نمی‌گذاری. ولی قبل از آن درباره این سختی‌ها و مرارت‌هایی که کشیدی بگو. به نظر می‌رسد در دوره‌ای استرس زیادی را تحمل کردی؟ استرس؟ زندگی من با استرس عجین شده است. 10، 15 سال است که شب‌ها با استرس سر روی بالش می‌گذارم. مادرم که همواره مشوق من برای ورزش حرفه‌ای و قهرمانی بوده، این‌بار به من می‌گوید که دیگر کشتی نگیرم. دو ماه درگیر مسابقات بسیار طاقت‌فرسایی بودم و نزدیک به 21 کیلوگرم وزن کم کردم. خدا را شکر درنهایت به المپیک رسیدم چون حضور در المپیک، خودش یک افتخار محسوب می‌شود ولی با توجه به انتظاری که از خودم دارم و زحماتی که کادر فنی کشیده، احساس می‌کنم المپیک باید با اتفاقات خوبی برایم تمام شود. یعنی بعد از المپیک می‌خواهی کمی از کشتی دور باشی؟ عقب‌افتادگی‌های زیادی در زندگی شخصی من به دلیل تمرکز بیش از حد روی دنیای ورزش قهرمانی به وجود آمده است. قطعا بعد از المپیک باید به خانواده، زندگی شخصی خودم، مسائل اقتصادی و بحث تحصیلی برسم. واقعا از ریو چه می‌خواهی؟ در حال حاضر کسب مدال طلای المپیک، بزرگ‌ترین آرزوی ورزشی زندگی من محسوب می‌شود. تلاش کرده‌ام و کارهایی که لازم بوده را انجام داده‌ام. زحمت کشیده‌ام و روزهای خیلی سختی را برای کسب سهمیه المپیک 2016 پشت‌سر گذاشته‌ام. امیدوارم از دعای خیر مردم محروم نشوم. از همه می‌خواهم برای موفقیت من و تیم فرنگی و تمام اعضای کاروان ورزشی ایران دعا کنند که این بهترین انرژی و بدرقه برای تک‌تک ورزشکاران است.∎​