صاحب‌خبر - رحمان احمدی بوکس ایران در سال‌های اخیر دچار فراز و فرود زیادی شد و همین امر موجب شد این رشته نتواند همچون دوره‌های گذشته در رقابت‌های کسب سهمیه المپیک پرفروغ ظاهر شود. در این میان تنها بوکسوری که توانست برای المپیک سهمیه بگیرد، احسان روزبهانی است. او که تجربه حضور در المپیک لندن را نیز دارد، نخستین ورزشکاری است که 2 سال پیش توانست با درخشش در لیگ بوکس نیمه حرفه‌ای جهان در بلغارستان بلیت حضور در ریو دوژانیرو را برای خود رزرو کند. احسان از آن زمان شبانه روز تمرین می‌کند تا ناکامی‌های المپیک لندن را جبران کرده و این بار بوکس ایران را صاحب یک مدال خوشرنگ کند. در آستانه آغاز بازی‌های المپیک ریو، با احسان روزبهانی قهرمان ارزنده بوکس ایران و آسیا گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که می‌خوانید. آقای روزبهانی! سقف آرزوهای شما در المپیک ریو کجاست؟ تمام تلاش و هدفم برای کسب مدال خوشرنگ المپیک است، آن هم قشنگ‌ترین رنگش. شما تنها بوکسوری هستی که توانستی برای المپیک سهمیه کسب کنی! آیا این مسأله مسئولیت شما را زیاد نمی‌کند؟ من دو سال است بدون وقفه دارم تمرین می‌کنم چون هدفم فقط کسب مدال در المپیک است و برای موفقیت در المپیک همه جور برنامه‌ریزی کردم ولی آقایان حمایت نکردند تا بتوانم برنامه‌هایم را پیاده کنم. تنها کاری که برای من انجام دادند، سفر چین بود چون میدان ندیده بودم، یک آسیب‌دیدگی هم قبل از المپیک داشتم؛ بینی‌ام شکستگی داشت، امیدوارم در المپیک اذیتم نکند و به هدفم برسم. مسابقات چین را چگونه ارزیابی می‌کنی؟ واقعیت این است که حریفان در این رقابت‌ها از من حساب می‌بردند اما مدتی بود که رینگ ندیده و در مسابقاتی در این سطح شرکت نکرده بودم. در این بازی‌ها استرس داشتم، راند اول به خاطر شرایطی که بود، دست و پایم با هم هماهنگ نبود ولی راند دو و سه بهتر شدم، البته با یک مسابقه نمی‌شود ارزیابی کرد که در چه سطحی قرار دارم امیدوارم شرایط بهتر شود و بتوانم در المپیک نتیجه خوبی بگیرم. شما در المپیک لندن تا یک قدمی مدال پیش رفتی ولی به دلایلی از کسب مدال بازماندی. برای المپیک ریو چه برنامه‌ای داری؟ در المپیک لندن قول مدال داده بودم و همه دیدند که چه اتفاقی افتاد ولی الان می‌ترسم قول مدال بدهم چون بوکس مافیاست و ما هم هیچ لابی نداریم. دو برابر المپیک لندن تلاش کرده‌ام و در رینگ هم کم نمی‌گذارم امیدوارم که مثمرثمر باشد و نتیجه خوب بگیرم. با توجه به اینکه چند روز دیگر رقابت‌های بوکس المپیک آغاز می‌شود، به لحاظ آمادگی در چه شرایطی قرار داری؟ از لحاظ آمادگی مشکلی ندارم و مربی‌ام راضی است؛ تمریناتم را مرتب انجام داده‌ام اما موفقیت در المپیک فقط به آمادگی بدن نیست، قهرمانی المپیک 30 درصدش آمادگی بدنی است بقیه آمادگی ذهن و روح و شرایط مسابقه است. چون بازی‌های المپیک سنگین است و بهترین بوکسورهای جهان در این رقابت‌ها حضور دارند از حالا نمی‌شود قضاوت کرد. پیش‌بینی نتیجه سخت است. ما بشدت تمرین می‌کنیم تا قهرمان تمرین‌مان شویم اما قهرمان مسابقه نیستیم. امیدوارم بتوانم بهترین نتیجه را کسب کنم. به لحاظ روحی در چه شرایطی هستی؟ به لحاظ روحی خیلی آماده نیستم، کسی هم کاری از دستش برنمی‌آید. دو سال پیش باید برایم کارهایی انجام می‌دادند که ندادند و من هم فعلاً دارم با خودم می‌سازم. امیدوارم نتیجه‌اش را ببرم. چقدر از رقیبان المپیکی‌ات شناخت داری؟ شناخت خوبی از حریفان دارم. در وزن من تمام بوکسورها خوب هستند مثلاً حریف قزاقستانی که دوم جهان بود، در رقابت‌های جهانی مدال نگرفت و به ازبکستان باخت و بوکسور ازبک هم به ایرلند و خود او هم به کوبا باخت. در المپیک معمولاً همه آماده و خوب هستند و با آمادگی کامل می‌آیند. به نظر شما چرا رقابت‌های المپیک اینقدر سخت است؟ چون مسابقات المپیک هر چهار سال یکبار انجام می‌شود و رقابت‌های بزرگی است، به خاطر اینکه سهمیه دارد و تمام گلچین‌های دنیا در این رقابت شرکت می‌کنند. در وزن من 28 نفر از بهترین‌های دنیا بازی می‌کنند که این تعداد در کل دنیا کم نیست به همین خاطر رقابت‌های سختی است. اما در رقابت‌های جهانی و آسیایی معمولاً هر ورزشکار و کشوری با هدف خاصی شرکت می‌کند ولی رقابت‌های المپیک دیگر برای کسب تجربه نیست و تمام آزمون‌ها را پس داده‌اند و به المپیک رسیده‌اند. علاقه‌مندان بوکس معتقدند که المپیک یک مدال به احسان روزبهانی بدهکار است. با توجه به این انتظار چه جایگاهی را برای خودت پیش‌بینی می‌کنی؟ بیشتر استرسم مربوط به همین مسأله است. امیدوارم در برابر این همه لطف مردم بتوانم در المپیک روسفید شوم. مردم همیشه برایم سنگ تمام گذاشتند، دست تک تک‌شان را می‌بوسم و از همه آنها تشکر می‌کنم. من بوکس را به خاطر مردم و برای به اهتزاز درآوردن پرچم کشورم ادامه می‌دهم. امیدوارم با کسب یک مدال خوشرنگ، دینم را ادا کنم. تمام تلاشم را کرده‌ام، ان‌شاءالله با کسب مدال المپیک آن را کامل کنم. آیا بوکس ایران با سطح بوکس المپیک فاصله زیادی دارد؟ خیلی زیاد فاصله دارد. از چه نظر فاصله دارد؟ به این تفاوت اشاره بفرمایید. من دو سال در قزاقستان زندگی کردم. آنها به اندازه بچه‌های ما تمرین نمی‌کنند چون تمام امکانات برایشان فراهم است و جز ورزش، دغدغه خاصی ندارند. 5 خانه بوکس یا کمپ بوکس دارند که مثل هتل است در پایین آن محل استراحت، سالن تمرین، استخر و... قرار دارد، داور و هیأت ژوری و کمیته رسیدگی و... دارند. در آن دو سال یک بار حقوقم دچار مشکل نشد، همه چیز سر جایش بود. دو هفته قبل از اینکه به فینال مسابقات لیگ برویم، ما را به یک شهر دور بردند. در یک دریاچه ماهیگیری کردیم، فضای مفرحی برای ما فراهم کردند تا ورزشکارها دور از استرس باشند و آرامش داشته باشند. همه چیز سرجایش بود ماساژور، پزشک و... در حالی که در کشور ما هیچ چیز سر جایش نیست و با این قضیه فوق‌العاده فاصله داریم و ما هیچ چیز نداریم و به همین دلیل وقتی خودمان را با آنها مقایسه می‌کنیم، خیلی زیاد با آنها فاصله داریم. استعداد بوکسورها را چگونه ارزیابی می‌کنی؟ آیا کلاس بوکسورهای ایران هم با آنها زیاد فاصله دارد؟ بچه‌های ایران نه تنها چیزی از آنها کم ندارند، بلکه یک سر و گردن هم بالاتر هستند چون غیرت و جسارت ایرانی‌ها خیلی بیشتر است. بزرگ‌ترین مشکل بچه‌ها، دغدغه مالی و روحی است. ورزشکارهای ایران بیشتر نگران آینده هستند تا ورزش. اگر فکر ورزشکار راحت باشد، بوکس هم می‌تواند مدال‌های زیادی در میدان‌های مختلف کسب کند. به نظر شما تیم ملی بوکس چرا درمسابقات بین‌المللی آذربایجان کم فروغ ظاهر شد؟ نگویید بچه‌ها، بچه‌های تیم ملی بوکس با جدیت تمرین می‌کنند و زحمت می‌کشند در حالی که در این 7 یا 8 ماه تیم ملی چندین مربی عوض کرده است. تیم ملی کدام رشته این همه مربی عوض می‌کند؟ یک بار نشده از ما بپرسند که شما چه مشکلی دارید و چرا نتیجه نمی‌گیرید؟ همین وسایل بدنسازی ما را نگاه کنید که بیشترشان غیراستاندارد و فرسوده شده و خیلی اتفاقات دیگر. هیچ کس به فکر بوکس نیست همه به این فکر هستند که فقط سهمیه بگیرند. سال 93 من سهمیه المپیک گرفتم اما چه امکاناتی برایم فراهم کردند؟ چه چیزی تغییر کرد تا بچه‌های تیم ملی برایشان انگیزه شود تا با جان و دل مایه بگذارند. با توجه به فرصت کمی که برای شروع بازی‌های المپیک مانده، مهم‌ترین دغدغه شما چیست؟ (می‌خندد) هیچی، من هیچ دغدغه‌ای ندارم! سطح فنی مربیان ما نسبت به کشورهای صاحب سبک چگونه است؟ آیا سطح تکنیک و تاکتیک مربیان ما با کشورهای صاحبنام بوکس تفاوت دارد؟ مربی که الان با ایشان تمرین می‌کنم، آقای اکبر احدی است که سطح کلاس او کاملاً با سطح مربیان جهانی برابری می‌کند، چون هم علمش را دارد و هم به‌روز است. کارت مربیگری بین‌المللی درجه 3 را هم دارد. هیچ چیزی از مربیان سطح اول دنیا کم ندارد متأسفانه به دلیل شرایطی که دارد، فدراسیون هم زیاد رسیدگی نمی‌کند. فکر می‌کنم ایشان 399 هزار تومان در ماه حقوق می‌گیرد در حالی که مربی قزاقستان در ماه 5 تا 10 هزار دلار دستمزد می‌گیرد. اگر این حقوق را به خود شما بدهند، انگیزه‌ای برای کار کردن در تیم ملی باقی می‌ماند؟ خب ایشان هم مشکلات و شرایط خاص خودش را دارد و از لحاظ مربیگری فوق‌العاده است. مربیان زیادی را در خارج از کشور دیدم که کاملاً با آنها برابری می‌کند. شما تنها لژیونر ایرانی رشته بوکس هستی که توانستی در سطح مسابقات نیمه حرفه‌ای حضور پیدا کنی. چطور شد که از بوکس آماتور به بوکس نیمه حرفه‌ای راه پیدا کردی؟ لطف خدا شامل حالم شد، وقتی در المپیک حریف قزاق را بردم ولی امتیازم را ندادند، بعدها در آن وزن خود قزاق‌ها برای بازی در لیگ باشگاه‌های جهان مرا دعوت کردند که اولین دوره‌اش هم بود. من هم در این کشور لژیونر شدم. دو سال با بهترین‌های بوکس در وزن خودم بازی کرده و رنکینگ خود را بالا آوردم. سپس آیبا از من خواست که از لیگ جهانی به ستارگان جهان بیایم و الان هم عضو ای‌پی‌بی هستم. چطور به این نتیجه رسیدی که در بوکس حرفه‌ای و نیمه حرفه‌ای موفق می‌شوی و یک بوکسور حرفه‌ای نیاز به چه فاکتورهایی دارد؟ اول باید خدا باید بخواهد که در آن شکی نیست. بوکس حرفه‌ای دل و جرأت می‌خواهد و من لطف خدا شامل حالم بود که این خصوصیت را داشتم و در بازی‌هایی که می‌کردم و با حریفان می‌جنگیدم و به قول خود قزاق‌ها که می‌گفتند بوکس احسان تماشاگرپسند است یعنی اینکه برای تماشاگر بوکس می‌کند و این برایم جالب بود. در سال اول 7 تا مسابقه دادم بیشترین بازی را در میان اعضای تیم خودم انجام دادم ، در 8 ماه 7 مسابقه نیمه حرفه‌ای بازی کنی، خیلی سخت است و در این بازی‌ها 5 برد و دو باخت داشتم که در دو بازی با بوکسور اوکراین مرا بازاندند و خودشان هم می‌دانند. بعد از المپیک می‌خواهی چکار کنی؟ چه مدال بیاورم و چه مدال نیاورم، تصمیم دارم بعد از المپیک به بوکس حرفه‌ای بروم.∎​