خبرنامه دانشجویان ایران: پس از نقدهای وارد آمده به پوشش کاروان ایران در المپیک ریو و دستور رئیس کمیته ملی المپیک مبنی بر اعمال اصلاحاتی بر این طرح، این پرسش پیش آمده که اساساً چرا این طراحی به یک طراح بی‌تجربه داده شده و در وهله بعد، چرا به جای کسب میلیاردها تومان درآمد از محل واگذاری امتیاز طراحی و تولید لباس کاروان ایران، به دنبال لباس مفت باشیم؟!

به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران به نقل از «تابناک»، «برش‌هایی ناموزون با رنگ‌بندی که هیچ فلسفه‌ای حتی قابل ارتباط با رنگ پرچم ایران در آن نهفته نیست»؛ این تعبیر کوتاهی درباره لباس کاروان تیم ملی ایران در المپیک 2016 ریو است؛ لباسی که طراحش تأکید دارد به واسطه استفاده از مانکن‌های غیراستاندارد در مراسم رونمایی بدجلوه کرده، ولی وقتی برخی ملی‌پوشان این لباس‌ها را بر تن کرده‌اند و تصاویرشان منتشر شد، مشخص گشت ظاهراً ورزشکاران ایرانی نیز برای این لباس‌ها غیراستاندارد هستند.

در ابتدا عنوان شد که یک شرکت چینی تهیه کننده این لباس شرکت چینی لی‌نینگ Li-ning بوده؛ اما اندکی بعد اعلام شد که طراح لباس‌ها یک طراح زن ایرانی به نام مهناز آرمین است. البته این خانم دقیقاً کت و شلوار و مانتوی ملی پوشان را طراحی کرده و لباس‌های شرکت چینی لی‌نینگ مشتمل بر گرمکن و شلوار و سایر لباس‌های ورزشی همان تولیدات معمول این شرکت‌ است که به ملی‌پوشان ایران نیز داده شده است.

هنوز درباره کیفیت گرمکن‌ها و سایر پوشاک ورزشی ارائه شده توسط شرکت چینی لی‌نینگ Li-ning سخنی به میان نیامده اما بحث درباره کت و شلوارهای طراحی شده، داغِ داغ است. مهناز آرمین طراح این لباس‌ها که مطابق با مجموعه تصاویر منتشر شده توسط او، روابط حسنه‌ای با علی کفاشیان نایب رئیس فدراسیون فدراسیون فوتبال و عضو کنونی هیأت اجرایی (هیات رئیسه) کمیته ملی المپیک دارد، ادعا کرده در دانشگاه استانبول در زمینه طراحی تحصیل کرده، ولی بی‌بی‌سی خبر داده که این دانشگاه چنین رشته‌ تحصیلی ندارد.

در مقابل تصاویر منتشره از لباس‌های کاروان‌های سایر کشورها نظیر آمریکا، انگلیس، روسیه، سوئد، کره جنوبی، استرالیا و... نشان می‌دهد، موضوع طراحی آنقدر حل شده است که در حاشیه قرار گرفته و اکنون تمرکز به سمت کاهش وزن لباس‌های ملی‌پوشان این تیم چه در افتتاحیه و چه در زمان مسابقه است.

به عنوان نمونه لباس‌های کاروان ورزشی بریتانیا که توسط آدیداس طراحی شده، 10 درصد سبک‌تر از المپیک 2012 لندن است و این موضوع در مسابقات ورزشی المپیک که صدم ثانیه‌ها تعیین کننده هستند، معنای جدی دارد. آیا شرکت چینی لی‌نینگ Li-ning چنین ملاحظاتی را لحاظ کرده و لباسی مخصوص کاروان ایران طراحی کرده که آیرودینامیک بودن لباس و سبکی لباس در مقایسه با لباس سایر ورزشکاران مورد توجه قرار گرفته است؟ بعید می‌دانیم!

از سوی دیگر در لباس روسیه و آمریکا، رنگ پرچم و نشانه‌هایی از این کشورها مشهود است؛ اما آیا در لباس کاروان ایران اساساً رنگ پرچم ایران نمود یافته است؟ مشخصاً چنین نشانه‌هایی در لباس فرم کاروان ایران نیز دیده نمی‌شود و حتی کوچک‌ترین تلاشی برای طراحی لباسی که جلوه بیشتری به کاروان ایران در میان بیش از 200 کاروان ورزشی بدهد، پیدا نیست.

همچنین درباره منابع مالی این لباس‌ها باید تأکید کرد که کمیته ملی المپیک به جز اشتباه در انتخاب طراح لباس فرم، در ارائه ندادن طراحی لباس‌ها به برندهای مشهور نیز دچار اشتباه شده است. بدون تردید برندهایی همچون آدیداس، نایکی، پوما و... حاضر بودند بابت نصب برندشان بر روی لباس ایران در المپیک، نه تنها لباس کاروان ایران را تأمین کنند، بلکه به صورت مرسوم مبلغی را نیز پرداخت کنند، کما اینکه این رقم را به سایر کشورها از جمله بریتانیا پرداخت کرده‌اند؛ بنابراین چرا کاروان ایران زیر بار چنین قراردادی رفته است؟

در فاصله کمتر از ده روز تا آغاز بازی های المپیک 2016 ریو، کاروان بزرگ ورزش ایران با بحران مواجه شده و بسیاری از ورزشکاران عضو کاروان ایران، پوشیدن این لباس‌ها در روز افتتاحیه را اسباب شرمندگی خودشان و کشورشان خوانده‌اند؛ موضعی که باعث شده مسئولان کمیته ملی المپیک در وضعیت دشواری قرار گیرند. طراحی صدها دست لباس برای اعضای اصلی و همراهان کاروان ورزشی کشورمان در این زمان کوتاه، بسیار دشوار است و ای کاش این رونمایی زودتر صورت می‌پذیرفت تا بازطراحی دقیق‌تری رخ می‌داد.

در این شرایط احتمالاً ساده‌ترین راه پیش رو، انتخاب یکی از چند رنگ اصلی به عنوان کت و شلوار و مانتوی هیأت ایرانی و سفارش یک سری از این کت و شلوارهای آماده در بازار به عنوان لباس‌های جایگزین است، چرا که بعید به نظر می‌رسید در این فاصله کوتاه شاهد انتخاب یک طراح مناسب، اندازه گیری مجدد ورزشکاران، ارائه الگوی مناسب و تأیید الگوها، دوخت لباس‌ها و تحویل لباس‌ها باشیم؛ مگر اینکه گروهی عظیم از طراحان لباس و خیاطان ایران برای چنین هدفی متحد شوند که امری بعید است.