نادیا زکالوند: «لارنس ون وسنهوو» در سال ۱۹۹۳ در شرکت مخابرات فرانسه استخدام و پس از مدتی به یکی از شرکت‌های وابسته منتقل شد. خانم لارنس از بدو تولد به بیماری همی‌پارزی (فلج بخشی از عضلات بدن) و همچنین صرع مبتلا بود. در شرکت مخابرات به او حرفه‌ای که با وضعیت پزشکی او سازگاری داشته باشد، پیشنهاد شده بود. اما وقتی ۹ سال بعد از مخابرات اصلی به شرکت دیگر منتقل شد، کاری سازگار با مشکلات جسمی‌اش به او پیشنهاد نشد و آن شرکت به مدت ۲۰ سال به لارنس فقط حقوق می‌داد و از او انتظار انجام دادن کاری را نداشت. با وجود گله‌های لارنس به مدیران این شرکت، این روند همچنان ادامه دارد.
لارنس و وکیل او معتقدند این شرکت برای اینکه لارنس را وادار به ترک حرفه‌اش کند، بدون اینکه کاری به او پیشنهاد دهد، به او حقوق کامل می‌دهد. درواقع به نوعی با لارنس رفتار تحقیرآمیز دارد.
به همین دلیل لارنس سرانجام تصمیم گرفت علیه مدیران این شرکت به‌دلیل تبعیض علیه او مرتبط با وضعیت جسمانی‌اش شکایت کند.
بنابه گفته وکیل لارنس، داشتن حرفه برای یک فرد معلول به معنای داشتن جایگاه اجتماعی، شناخت و پیوندهای اجتماعی بین او و جامعه‌اش است و رفتار مدیران این شرکت در حق لارنس که ۲۰ سال او را تقریبا محروم از کار نگهداشته‌اند تا او را مجبور به ترک شرکت کنند واقعا بی‌انصافی است.
از طرفی شرکتی که این زن در آنجا شاغل است مدعی شد، آنها برای حفظ وضعیت اجتماعی این زن، حقوق کامل به او می‌داده و حتی چندین بار به او وام بلاعوض پرداخته‌اند. درضمن آنها چندین بار قصد داشتند به او کار مناسبی پیشنهاد دهند اما او دایما به مرخصی استعلاجی می‌رفته است.
منبع: