شهر یک میلیون و دویست هزار نفری تهران در سال ۱۳۲۸ تنها یک تیمارستان داشت، که آن هم ای کاش نداشت!
به گزارش خبرآنلاین، ماجرا از این قرار بود که ۲۳ سال پیش از آن یعنی در سال ۱۲۹۷ دارالمجانین تهران در باغ اکبرآباد واقع در خیابان «سینا»ی کنونی واقع در منطقهی ۱۸ راهاندازی شد. ۲۷ سال بعد یعنی در سال ۱۳۲۴ شهرداری وقت دلش به رحم آمد و برای توسعهی این مکان باغ روزبه (محل کنونی بیمارستان روزبه) را نیز برای توسعهی دارالمجانین به قسمت پیشین ضمیمه کرد. این مرکز تا سال ۱۳۳۸ برقرار بود و از آن تاریخ به بعد بیماران آن را به امینآباد منتقل کردند. در تیرماه ۱۳۲۸ وقتی چیزی بیش از دو دهه از تاسیس دارالمجانین اکبرآباد میگذشت خبرنگار مجلهی فردوسی گزارش میدانی از آنجا و بیمارانش تهیه کرد که بسیار اسفآبار بود. این گزارش که ۲۶ تیر ۱۳۲۸ در مجلهی یادشده منتشر شد به این شرح بود:
اقامتکاه مجانین تهران از دو قسمت تشکیل شده: یکی همان باغ وسیع است که به علت نداشتن ساختمان کافی فقط ۶۰ نفر بیمار بیآزار در آنجا مسکن دارند، بقیه ۵۵۰ نفر مجنون در چند حیاط مخروبه در خیابان مخصوص اکبرآباد در نهایت سختی و مشقت به این زندگی... ادامه میدهند.
هر سی و چهل نفر با پای برهنه و بدنهای نیمهعریان در اتاقهای متعفن این بنا که حتی گلیم هم در کف آنها نیست غرق در عوالم مخصوص خود به سر میبرند.
«یک پرستار و ۴۲ مریض! ۷۰ تومان حقوق، پنج سر عائله، ۵۰ سال سابقهی خدمت.» این بود جملات بغضآلودی که یک پرستار خطاب به ما اظهار میداشت.
این بنا به دو قسمت زنانه و مردانه تقسیم میشد و بیمارستان آنجا را که باید متجاوز از چهارصد و کسری بیمار را پذیرایی کند یک اتاق با ده تختخواب کثیف تشکیل میداد. تمام سقفها خراب و پیها متزلزل و هر دم بیم خطر میرفت ولی کو آنکه توجهی کند؟!
متاسفانه به علت وجود چند نفر خارجی در بین مجانین، بیگانگان نیز سری به این مزبلهی [زبالهدانی] مرگآور زده و این وضع ننگین را دیده بودند... دکتر نظام رئیس تیمارستان که میکوشید تمام معایب را به نظر نمایندگان مطبوعات برساند میگفت: «بودجه نداریم، و من خوارک و پوشاک این بیچارگان را از کجا تهیه کنم و با چه وسایل و با کدام دارو آنها را معالجه کنم؟!»
منبع: fararu-753925
نظر شما