رقابت‌هایی که به مراحل حساس رسیده و کمترین اشتباه داوری می‌تواند معادلات قهرمانی را تغییر می‌دهد. همین هفته در بازی پرسپولیس با هوادار صحنه گل دوم سرخ خا بسیار بحث‌برانگیز شد و چه بسا اگر VAR بود داور مسابقه به راحتی می‌توانست صحنه را مورد بازبینی قرار دهد. از سوی دیگر بسیار از مربیان به اتفاقات داوری واکنش نشان داده و حجم عمده‌ای از حاشیه‌های به وجود آمده از نبود کمک داور ویدوئی نشات می‌گیرد. خرید تجهیزات کمک‌داور ویدئویی تکلیفی بود که ابتدا فدراسیون فوتبال برای باشگاه‌ها تعیین کرد و در ادامه با اعتراض باشگاه‌ها قرار است فدراسیون فوتبال برای ورود این تکنولوژی از دولت کمک بخواهد. درحالی‌که به‌خوبی می‌دانیم به‌جز چند باشگاه بقیه باشگاه‌ها در لیگ برتر ایران دولتی هستند و از بودجه‌های وزارتخانه‌ها ارتزاق می‌کنند. دقیقا به همین دلیل است که هیچ‌گاه حق پخش در فوتبال ایران به نتیجه نمی‌رسد. صداوسیما از دولت بودجه می‌گیرد و باشگاه‌ها هم از دولت. یکی از دلایلی که توسط نایب‌رئیس فدراسیون فوتبال دراین‌باره اعلام شد، این بود که استادیوم‌ها در اختیار باشگاه‌ها نیستند. استادیوم‌ها اجاره تیم‌های لیگ برتری هستند و این برای اجرای کمک‌داور ویدئویی در استادیوم‌ها مشکل ایجاد کرده است. سوال اساسی و مهم اینجاست، آیا باشگاهی که استادیوم را برای برگزاری دیدارهای خانگی اجاره می‌کند، این اجازه را ندارد تجهیزات کمک‌داور ویدئویی را در آن نصب کند؟ آن‌هم تجهیزاتی که به‌خوبی می‌دانیم قابل جابجایی هستند. درحالی‌که در خیلی از شهرها، استادیوم‌ها در حال واگذاری طولانی‌مدت به باشگاه‌ها هستند. نمونه‌اش در اصفهان استادیوم نقش‌جهان اداره‌اش به باشگاه سپاهان واگذارشده است. یا در قائم‌شهر اداره کل تربیت‌بدنی استان مازندران استادیوم شهید وطنی را به تیم نساجی واگذار کرده است. پیاده کردن کمک‌داور ویدئویی در استادیوم‌های اجاره‌ای به‌طور حتم یک الگوی جهانی دارد. اگر قرار است هزینه خرید این تجهیزات از سوی باشگاه‌ها پرداخت شود، این باید الزام شود و تجربه ثابت کرده در فوتبال ایران تا چیزی الزام نشود، باشگاه‌ها به اجرای آن تن نمی‌دهند. در این میان چند مورد استثنا هم وجود دارد که می‌توان به بازی تیم‌های ایرانی در ورزشگاه آزادی که با VAR انجام شد و یا دربی 102 که همین شرایط را داشت اشاره کرد. البته دربی هم باوجود تکنولوژی تجهیزات ویدئوئی کلی حرف‌وحدیث با خود به همراه داشت و بی حاشیه به پایان نرسید. اما به‌هرحال آنچه موجب شده تا همه طلبکار شوند همین نبود VAR است که اجازه می‌دهد تا هر تیمی خودش را متضرر از داوری بداند. نکته جالب این که کمیته داوران هم در این مورد کاملا منفعلانه عمل کرده و حتی توضیحات گاه‌وبیگاه خداداد افشاریان هم که بیشتر توجیه بوده تا توضیح. این در حالی است که فدراسیون فوتبال باید هر چه زودتر به این وضعیت نا به سامان و آشفته پایان دهد. شرایطی که موجی از نارضایتی را در تیم‌های باشگاهی به دنبال داشته و آن‌ها را وادار به واکنش می‌کند. واکنش‌هایی که بیشتر مبتنی بر شائبه قضاوت بودار داوران است. این در حالی است که کمک داور ویدوئی در بدترین حالت می‌تواند به نیمی از این حاشیه‌ها پایان دهد.