محمد جودی-کنشگر حقوق معلولان: نیازی نیست به آمارهای گوناگون در زمینه بهبود شرایط زندگی افراد دارای معلولیت که اکثرا جنبه نمایشی داشته و در روز جهانی حمایت از معلولان منتشر می‌شود، نگاهی داشته باشید. فقط کافی است از در خانه پا به بیرون بگذارید. حتی قبل از بیرون‌آمدن هم متوجه تبعیض آشکار و غیرمستقیم علیه افراد دارای معلولیت خواهید شد. آری، نبود آسانسور، وجود پله، نبود شیب، وجود شیب‌های تند و غیراستاندارد، سد معابر و پیاده‌رو‌های ناهموار تنها بخشی از مشکلات رفت‌وآمد هستند که لازم به ذکر است در شهر‌های کوچک و روستاها با شرایط بسیار دردناک‌تری نیز مواجه هستیم. مستند به گزارش سازمان بهداشت جهانی حدود ۱۵ درصد جامعه را افراد دارای معلولیت تشکیل داده‌اند؛ ولی چرا این افراد به‌عنوان بزرگ‌ترین اقلیت جهان در کشور دیده نمی‌شوند؟! با گذشت ۴۵ سال از انقلاب اسلامی، امروزه شاهد آن هستیم که رهبری به‌صراحت بیان می‌کنند «کشور در عدالت عقب مانده است». امروز در کشور شاهد آپارتاید جسمی علیه معلولان هستیم. به این منظور که محدودیت برای معلولان تا حدی پیشرفت داشته است که شاهد عقب‌ماندگی چشمگیر این قشر در جامعه هستیم. تبعیض جسمی اتفاقی ناگوار در زندگی معلولان است. در واقع وجود انواع تبعیض‌های جسمی باعث می‌شود تا افراد احساس سرافکندگی و بی‌ارزشی داشته باشند. ما به‌وفور شاهد تبعیض غیرمستقیم در حمل‌ونقل عمومی، معابر، سد معبر، دسترسی به اماکن، تفریح و گردشگری، تحصیل، اشتغال، ازدواج و فرزندآوری هستیم. تا زمانی که شاهد موانع استقلال فردی، عبور‌و‌مرور شهری و روستایی و دسترسی به اماکن باشیم، چگونه می‌توان به حقوق اولیه و بدیهی انسانی اشاره‌شده دست پیدا کرد؟! سوی سخنان من با دولت حامی مستضعفان و محرومان است. مسئولان ناکارآمدی که با گذشت این‌همه سال و با وجود قوانین متعدد حمایتی ناقص و ناکافی تاکنون نتوانسته‌اند شرایط یک زندگی معمولی را برای افراد دارای معلولیت به سطحی مقبول برسانند. سازمان برنامه و بودجه به‌عنوان سازمان زیر نظر مستقیم قوه مجریه به دلیل تخصیص‌ندادن بودجه کافی برای اجرای قانون حمایت از معلولان، سازمان بهزیستی به دلیل نبود پیگیری‌های لازم برای اجرای قوانین، شهرداری و دهیاری‌ها به دلیل اجرانکردن قوانین مناسب‌سازی باید درباره این نارضایتی‌های بحق معلولان پاسخ‌گو باشند. تا کی باید شاهد این مشکلات باشیم؟!