1:41

محمد حقیقت – پاریس: این کارگردان هنری بسیار خوب و بسیار بااستعداد فرانسه را از نزدیک می‌شناختم.
دو-سه باری هم با او در کافه‌ای در محله سن میشل پاریس دیدار داشتم که از سینما و درباره کارهایش صحبت کردیم.
لوران کانته در فیلم‌هایش نگاهی بسیار انسانی به آدم‌ها داشت. سوژه‌های بسیار قابل لمس و فراگیر مورد نظرش بود که آنها را از مسایل روزمره الهام می‌گرفت.
او زندگی روزانه‌اش هم خیلی ساده بود.
در فیلم‌هایش به ویژه «بین دیوارها» برنده نخل طلا که عنوان بین‌المللی‌اش «کلاس درس» بود، دوربینش مستندوار ، با دانش‌آموزان کلاس خیلی با احساس رفتار می‌کرد و نحوه دید افراد مختلف را با ظرافت مثل یک مستند، فیلم می‌کرد.

کانته آنچنان به آنها نزدیک شده بود که بازیگران غیرحرفه‌ای فیلم، اصلا حضور دوربین را حس نمی‌کردند. به خاطر دارم که روزی در یک گفت‌وگوی خودمانی از او در باره راز موفقیت فوق‌العاده میزانس‌اش در این فیلم پرسیدم؛ وی می‌گفت با سه دوربین در همان کلاس که فضای نسبتا بسته‌ای هم داشت کار می‌کردیم. من و گروه‌مان آنچنان با هنرپیشه‌ها خودمانی شده بودیم که واقعا بازیگران دیگر حضور ما را حس نمی‌کردند.
این فیلم برنده نخل طلا شد و هنگام نمایشش در سالن بزرگ کاخ جشنواره کن همه را به شدت تحت تاثیر گذاشت. با اینکه فیلم پر از دیالوگ بود و تماشاگر خارجی زبان می‌بایستی به سرعت از طریق زیر نویس موضوع را دنبال می‌کرد، اما شدیدا همه را از جمله (شان پن، رییس هیات داوران مسابقه کن در آن سال) را سخت تحت تاثیر قرار داد.
بدون شک «بین دیوارها» درخشان‌ترین اثر لوران کانته است؛ او با ساخت این فیلم، اثری ماندگار از خود بر جای گذاشت.
روحش شاد.