علیرضا ایمانخانی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

ظاهرا شرکت یا عدم مشارکت در رای گیری یازدهم اسفند ماه به بزرگترین سوال و البته چالش مردم ایران در سپهر  سیاسی و ساحت اجتماعی تبدیل شده است.

مشکل آنجاست که دو طرف نزاع آنقدر دلایل و براهین توجیه کننده دارند که در کفه ترازو سنگینی خاصی به چشم نمی‌خورد.

در سوی مشارکت کنندگان‌ دلایلی وجود دارد که بیشتر متوجه  عدم مشارکت بوده و تبعات بدی  نصیب مردم خواهد کرد. که به طور خلاصه از پاسخ آنها استنتاج می شود.

اول. دادن پالس منفی  به غربی‌ها و مخصوصا آمریکا و اسراییل برای تحریم های بیشتر به جهت متحد نبودن جامعه ایرانی و نفوذ و ترور و… به خاطر شکاف امنیتی

دوم. سپردن تمام منفافذ و ارکان به تندروها برای راندن در جاده یکطرفه

سوم. طرد شدن از طرف حاکمیت به جهت تنبیه

چهارم. تنگ‌تر کردن فضای آزادی و مدیا به جهت انتقام از سوی تندروها.

و البته در کمال نامیدی اندکی امیدی هم به انتخاب چندین نفر میانه رو و تحول خواه در صورت مشارکت مردم و تلطیف فضا سیاسی و… چند موفقیت هر چند کوچک به صورت احتمالی دارند. در حقیقت بیشتر ترس آنها از عدم مشارکت و تبعات منفی آن است وهیج نوید و قول مساعدی هم برای تحقق در صورت مشارکت بیان نمی‌کنند.

از سوی دیگر تحریم کنندگان هم دلایل و براهینی دارند که شاید بتوان به طور خلاصه اهم آن را به شرح ذیل برشمرد.

اول. همین عدم مشارکت و یا تحربم گسترده را یک نوع مشارکت در بیان نظر می‌دانند که تا حالا کمتر استفاده شده اما هم در شرایطی که اعتراض خیابانی بسیار پر هزینه می باشد.

دوم. تعداد نامزدهای تایید صلاحیت شده را بسیار کمتر از ایجاد حتی یک فراکسیون کوچک می‌دانند که‌ بخواهند کوچکترین تاثیری در روندها داشته باشند.

سوم. تجربه انتخاب افراد ناشناس به ظاهر میانه رو گزینه بسیار تلخ بوده و آنها به محض انتخاب به تنظیمات اولیه برگشته و چون انتخابات حزبی نیست هیج تعهدی هم برای اصلاح ندارند.

چهارم. تجربه مجالس ششم و دهم به مردم ثابت کرده حتی در صورت داشتن اکثریت و یا فراکسیون قوی شورای نگهبان به خاطر داشتن حق وتو مصوبات مردم پسند را باطل می‌کند.

حالا این وسط برای نگارنده و بسیاری دیگر که شرایط مردد دارند چندین و چند سوال وجود دارد و به جهت حمایت وبسایت وزین انصاف نیوز و مدیریت آن از مشارکت در رای گیری شاید با پاسخهای متین آنها از حال تردید خارج شده و به جرگه رای دهندگان اضافه شویم که به اختصار بیان می شود.

اول. چه تضمینی وجود دارد بعد از مشارکت ما مردم و پیروزی قطعی اصولگرایان در انتخابات مضحکه آنها نشده و آنها عدم پیروزی منتقدین را به مثابه نداشتن طرفدار قلمداد نکنند؟

دوم. آیا اشکالی دارد که این بار جامعه از فاکتور تحریم مشارکت  استفاده کرده و اتحاد خود را به این مدل نشان دهد.
آیا اگر رقم احتمالی بالای  تحریم کنندگان برای مسولان نظام زنگ خطری بزرگ نیست که در رفتار و کردار خود تجدید نظر کنند؟

سوم. بزرگترین ناراحتی و عدم رضایت تحریم کنندگان سفره خالی و دغدغه معیشت است. حالا که با تغییر دولت‌ها ثابت شد که ریشه خرابی اقتصاد و  معیشت در تحریم و سیاست خارجی است و دولتمردان و مجلسی ها در تصمیم گیری و تصمیم سازی در این حوزه نقش چندانی ندارند پس حتی فرستادن چندین نماینده تحول خواه هم دردی از دل مردم برنمی کند پس فایده مشارکت چیست؟

در پایان باید گفت مردم ایران به اندازه بسیار زیاد فهیم و رشید هستند و قطعا تصمیم درست را خودشان در لحظه آخر  خواهند گرفت. اگر به هر دلیلی تصمیم گرفتند و اکثریت مشارکت کردند که خوب یعنی کماکان با انتخابات و صندوق رای قهر نکردند ولی اگر  خدایی ناکرده شاهد تحریم گسترده باشیم واقعا این فرض بر مسئولان نظام مفروض است که در سیاست‌های کلی نظام در حوزه های مختلف و مخصوصا سیاست خارجی تجدید نظر کرده تا ایران و ایرانی پایدار بماند. و در یک فضای با نشاط سیاسی دوباره شاهد انتخابات با مشارکت گسترده باشیم که همه عقاید و نظرها در آن سهیم باشند نه رای‌گیری با مشارکت محدود!

انتهای پیام