ورای تمام اتفاقات و حاشیه‌های پرشماری که روز هفتم بهمن ماه ۱۴۰۰ در ورزشگاه آزادی و اطراف این ورزشگاه خاطره‌ساز فوتبال ایران شاهدش بودیم، یکی جنس کاملا متفاوتی داشت و آن هم ورود احمدرضا عابدزاده به زمین مسابقه پس از قطعی شدن صعود ایران به جام جهانی ۲۰۲۲ بود؛ سنگربان خاصی که خودش یکی از چهره‌های اصلی رساندن فوتبال ایران به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه پس از ۲۰ سال غیب در این رویداد مهم بود و زمانی که لنگ لنگان پا به زمین آزادی گذاشت، امیر که ۲۳ سال بعد درست مانند پدرش پرچم ایران را بر دوش گذاشته بود، به استقبال او آمد و به پای پدر افتاد.

گفت‌وگوی با احمدرضا عابدزاده را پیرامون احساساتش در یکی دیگر از روزهای تاریخی زندگی‌‍اش را در ادامه بخوانید. 

از حضور در ورزشگاه آزادی و تماشای صعود تیم ملی فوتبال ایران در حالی که امیر عابدزاده فرزند شما در درون دروازه تیم ملی بود چه حس و حالی داشتید؟

حس و حال من وصف ناشدنی است و این خوشحالی تمام شدنی نیست و اصلاً نمی توان آن را توصیف کرد، آرزوی هر پدری است که بتواند موفقیت پسرش در این سطح را ببیند و من در قبال امیر پنجشنبه شب به آرزوی خود رسیدم و امیدوارم که باز هم این اتفاقات خوب ادامه داشته باشد و امیر روز به روز پیشرفت کند و قانع به همین صعود نباشد. او تازه اول راه قرار دارد و باید بیشتر از امروز و جایی که قرار گرفته است، درخشش خود را ادامه داده و به یکی از بهترین‌های دنیا تبدیل شود. 

شما در استرالیا و در دیدار مقابل این تیم چنین صعودی را تجربه کرده بودید. به نظر می رسد بعد از حدود بیست و چهار سال دوباره خاطرات آن روزها برایتان تداعی شد

درست است این بازی برای من خاطرات همان روزها را دوباره زنده کرد و اتفاقاً همان بازی آخر مقابل استرالیا که در درون دروازه قرار گرفتم و با همت و غیرت همه بازیکنان توانستیم به جام جهانی صعود کنیم و پنجشنبه شب امیر و سایر بازیکنان تیم ملی یک بار دیگر خاطرات ۸ آذر ۱۳۷۶ در ملبورن استرالیا را برایم زنده کردند. حالا افتخار می کنم که این بار پسرم در درون دروازه آن خاطرات را زنده کرد و خودم هم حی و حاضر در ورزشگاه حضور داشتم تا یک بار دیگر این حس و حال را از نزدیک تجربه کنم. در هر صورت در این سالها زحمات زیادی را برای امیر کشیدم و لحظاتی که او در درون دروازه تیم ملی ایستاد، خودم را در درون دروازه می‌دیدم و همان حس و حال را داشتم و به قدری از این اتفاقات خوشحالم که نمی توانم آن را توصیف کنم. از اینکه تیم ملی یک بار دیگر به جام جهانی رسید و امیر هم در این مسیر نقش ایفا کرد و موجب شد تا مردم خوشحال شوند و کار به جشن صعود رسید از این امر بسیار شادمانم. 

جام جهانی ۹۸ فرانسه به خاطر صعود دراماتیک تیم‌ملی همواره در خاطرات مردم ایران باقی مانده چرا که یک صعود سخت را سپری کردیم اما این بار راحت ترین صعود به جام جهانی محقق شد

جام جهانی ۹۸ و اتفاقات آن دوره را از هر لحاظ با هیچ جام جهانی دیگر نمی توان مقایسه کرد چه بازیکنانی که در آن دوره بازی می کردند و چه سختی‌هایی که متحمل شدیم. البته دشواری و سختی همیشه وجود داشته اما در آن دوره واقعا تیم های خیلی قوی تری در مقابل مان قرار گرفتند و سد راه ما شدند و داستان مقدماتی جام جهانی ۹۸ که به جام جهانی فرانسه رسیدیم با همه جام جهانی ها متفاوت است و حتی متفاوت از سال هایی که خودم قبل تر یا در ادامه فوتبال بازی کرده و آن سال ها را اصلا نمی توانم با این دوره های اخیر مقایسه کنم. از هر لحاظ چه شرایط مسابقات و چه بازیکنانی که در تیم ملی بودند شرایط دو تیم با هم متفاوت بود.

اما نکته اینجاست که تیم ملی هم شرایط خوبی پیدا کرده که در چند دوره اخیر به‌راحتی به جام جهانی می‌رسد

بله درست است و این خیلی خوب است که تیم ملی فوتبال ایران با رکورد شکنی و بدون شکست و یا اینکه کار بخواهد به اما اگر بکشد و دغدغه ایجاد شود، بدون استرس به جام جهانی رسید و خدا را شکر می کنم هر چند که اسکوچیچ و سایر اعضای کادر فنی هم کار خود را به خوبی انجام دادند. اسکوچیچ مربی خوب و باهوشی است و بالاخره این رکوردها و پیروزی ها و شکست ناپذیری تیم ملی بی خود و بی جهت به دست نیامده و اگر حمایت و پشتیبانی ها از تیم ملی تا جام جهانی به خوبی صورت بگیرد مطمئن باشید می توانیم در قطر حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشیم. شاید عده ای می گویند که زیرساخت‌ها را قبلاً کی روش آماده کرده اما بالاخره اسکوچیچ هم به نحو احسن کار خود را انجام داد که امروز یک صعود آسان و بی دغدغه را تجربه کردیم. 

انتهای آرزوی شما در قبال داستان امیر و ادامه مسیر او چیست؟

همین که امیر سالیان سال در تیم ملی فوتبال ایران دروازه بانی کند همین موضوع می‌تواند امیدوار کننده باشد. ما گلرهای خوب دیگری را هم در فوتبال ایران داریم اما همین که از بالا میبینم امیر بدون استرس و محکم درون دروازه می ایستد بسیار امیدوار می شوم و امیدوارم که پسرم را با پیراهن تیم ملی در درون دروازه این تیم در جام جهانی را ببینم و اتفاقاً دوست دارم بعد از این رقابت‌ها یک پیشرفت محسوس را در قبال امیر شاهد باشم و انشالله جام جهانی سکوی پرتاب امیر باشد چون من خیلی دوست دارم پسرم را در دروازه رئال مادرید ببینم امیدوارم یک روز این اتفاق بیفتد. 

جو ورزشگاه آزادی در شب صعود به جام جهانی چطور بود. در هر صورت بانوان هم به ورزشگاه آمدند و در این جشن شادمانی به یاد ماندنی سهیم شدند

فضا بسیار ایده‌آل و عالی بود. باز کردن درهای ورزشگاه به روی زنان خودش انگیزه مضاعفی ایجاد کرده و دیدید که هیچ اتفاقی هم نیفتاد و آنها تشویق خود را کردند و واقعاً همه چیز لذت بخش بود و امیدوارم این اتفاقات شیرین و هیجان انگیز برای فوتبال ایران ادامه داشته باشد.