خبرورزشی: مدیران ورزش ما این روزها از واکسیناسیون تعدادی از ورزشکاران المپیکی با افتخار یاد می کنند.

به این بخش از حرف های معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش و جوانان توجه کنید؛ «ایران جز اولین کشورهایی است که کاروان ورزشکاران المپیکی خود را واکسینه می‌کند.»

این حجم از ذوق زدگی درباره واکسیناسیون ورزشکاران که هنوز آمار درست و درمانی هم در این زمینه وجود ندارد برای ما عجیب است؛ چون وقتی از برخی ورزشکاران در باره این مساله سوال می شود می فرمایند ما واکسن عشق و تعصب زده ایم!

اگر قرار است خبرهای خوب را این طور در بوق و کرنا کنیم، بهتر است هر اعتراض دیگری را هم در این زمینه بررسی کنیم. راستی شما دوست دارید درباره واکسن با هم وارد بحث شویم و نیاز مردم را در قیاس با آنچه انجام شده را به رخ کسی بکشیم؟

اگر ما جزو اولین کشورهایی هستیم که واکسیناسیون ورزشکاران را انجام داده ایم بهتر است به سایر شاهکارها هم اشاره کنیم؛ اصلا جای دوری نمی رود!

ما اولین کشوری هستیم که در فوتبال، زمین چمن به اندازه کافی نداریم و شاید جزو معدود کشورها که در شمال کشور و شرایط آب و هوایی و طبیعت بکر، به جای چمن طبیعی به چمن مصنوعی روی آورده ایم. سالن های ورزشی در شهرستان های نه چندان دوردست، بعضا تبدیل به ویرانه شده اند؛ در این زمینه هم کم رکورد نزده ایم.

در فوتبال جزو معدود کشورهایی هستیم که به سادگی حق میزبانی را از ما سلب می کنند و باید رنج سفر پرماجرا به هندوستان را تحمل کنیم! سعودی ها در اعتراض به مسائل سیاسی، حاضر به بازی در کشورمان نیستند اما کنفدراسیون، مجبورمان می کند در خاک عربستان به میدان برویم.

ما جزو معدود کشورهایی هستیم که یک مربی خارجی را از بلژیک به ایران می آوریم و در ازای دو ماه بیکاری مفرط و البته سیر و سیاحت و به مخاطره افتادن پروسه صعود تیم ملی به جام جهانی، تاوانی 150 میلیارد تومانی هم باید بدهیم.

ما جزو معدود کشورهایی هستیم که ستاره فوتبالمان در انتخابات فدراسیون رای نمی آورد؛ درعوض کاندیدایی که حتی در عمرش توپ فوتبال را بغل نکرده حائز اکثریت آرا می شود. این هم حاصل عملکرد مدیریتی اش در کمترین زمان ممکن؛ بفرمایید جمعش کنید!

وقتی به افتخارات خودمان در هر مقطع زمانی می بالیم و از این مدیریت مشعشع نیز قاطعانه دفاع می کنیم، یادمان باشد که کجا ایستاده ایم، چه وضعیتی داریم و آمارها چگونه با ما در دنیا حرف می زنند...