خبرورزشی/ آرتین زهرابی: نه تنها در روزنامه های ورزشی و سایت ها درباره مشکلات مدیران غیر ورزشی بحث شده است که سال های سال عادل فردوسی پور در تلویزیون، منتقد اصلی مانور مدیران غیر فوتبالی بود.
حاصل تمام آن انتقادها و کلنجارها اما چه بود؟
می توانیم بگوییم تقریبا هیچ! فقط هر سال به جمع مدیران غیرورزشی و غیر متخصص اضافه شد.
بسیاری از افراد که رفیق شفیق یک مسول بلندپایه بودند در این فوتبال پست گرفتند. در نتیجه، متخصصان و چهره های ورزشی که عموما نادیده گرفته شده اند همیشه پشت درهای بسته ماندند و عاقبت به خیر نشدند.
در هیچ کجا، پروسه انتخاب مربی این گونه نیست که مسولان یک باشگاه به کشور همسایه بروند و با اقامت در یک هتل با مربیان مختلف دیدار و گفت گو کنند. نهایتا هم بدون نتیجه ای مشخص و یک تصمیم واحد، به تهران برگردند!
در تمام این سال ها آن قدر به افراد غیر ورزشی در دل ورزش میدان شده است که اگر قرار بود از آن ها یک مدیر بیرون بیاید تا به حال این اتفاق رخ داده بود اما سرانجام ملاحظه می کنیم هر مدیری که به یک مسول عالی رتبه متصل است سر از فوتبال در می آورد.
اگر بخواهیم در این زمینه یک وجه تشابه پیدا کنیم باید مدیریت فوتبال ایران را به قبرستان اتوموبیل های اسقاطی شبیه بدانیم.
در واقع هر مدیری که در صنعت، اقتصاد و ... پست ندارد، در فوتبال آفتابی می شود. انگار اینجا پرتگاهی است برای مدیرانی که بدون میز و صندلی ریاست باقی مانده اند.
محصول تمام این ندانم کاری ها این است که در حوزه های مختلف فوتبال، شاهد تصمیمات ابتدایی و غلط هستیم و هیچ پیشرفتی نیز در کار نیست...
همه این ها را دیگران نوشتند، تحلیل کردند و رفتند؛ فردوسی پور هم هر آن چه  لازم بود را گفت و فریاد زد؛ او هم در نهایت رفت. چه کسانی اما باقی ماندند؟ خودتان ملاحظه می کنید و می توانید تک تک آن ها را در همین فوتبال با دست نشان بدهید!