گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو: احسان سالمی؛ مسعود فراستی چند سال پیش، در جریان نقد فیلم «در مدت معلوم» وحید امیرخانی در «هفت»، اشاره‌ای هم به برنامه «دورهمی» مهران مدیری و فرم و شیوه اجرای مدیری در این برنامه کرد و از تعبیر «فریب» برای مسئله استقبال ظاهری مخاطبان از این برنامه استفاده کرد. فراستی به درستی به این موضوع اشاره کرد که آنچه که مدیری در قالب استندآپ و گفتگو و به طور کلی برنامه‌ای سرگرم‌کننده با عنوان «دورهمی» به مخاطبش عرضه می‌کند، یک «فریب» است!

مسئله اصلی در واقع تضاد میان پوسته ظاهری «دورهمی» با آن چیزی است که در ذات برنامه نهفته است؛ مهران مدیری به عنوان مجری و مغز متفکر «دورهمی» در طی چند فصلی که از آغاز این برنامه می‌گذرد، سعی کرده چه آن زمان که خود به عنوان یک استندآپ کمدین به اجرا در برابر تماشاچیان می‌پردازد و چه در مواجهه با مردم، از دغدغه‌هایی همچون کم بودن سرانه مطالعه در کشور، آفت‌های گسترش فضای مجازی، عدم آشنایی عموم مردم با اشعار کهن فارسی و آثار شاخص سینما و موسیقی کلاسیک و مسائلی از این دست، صحبت کند؛ این در حالی است که ماهیت سرگرم‌کننده «دورهمی» و البته بالا گرفتن سطح رقابت در تولید برنامه‌های سرگرم‌کننده داخلی و خارجی، در نهایت «دورهمی» و مغز متفکرش را به همان مسیر مورد انتقاد مدیری می‌کِشاند.

مدیری آثار موسیقی کلاسیک را می‌ستاید، اما برای دیده شدن و سرگرم کردن مخاطب دست به دامن بهنام بانی، آرون افشار و ماکان‌بند می‌شود. از آفت‌های گسترش فضای مجازی گلایه می‌کند؛ اما در برنامه‌اش با ورود به حوزه زندگی شخصی سلبریتی‌ها، خوراک زردترین صفحات اینستاگرامی را تولید می‌کند. از مردمی که مهمان «دورهمی» هستند درباره حافظ و سعدی و فردوسی سوال می‌پرسد، اما با دعوت از چهره‌ای همچون «اندیشه فولادوند» بحث را به غزل پست‌مدرن می‌کشاند.

اینجا همه چیز برای «فریب» کنار هم چیده شده است و البته این برای برنامه‌ای که ذات آن با سرگرمی گره خورده، مسئله‌ای غیرقابل انکار است.