مجتبی شاکری در گفتگو با خبرنگار شهرخبر گفت: بر اساس برنامه پنج ساله که شهردار به شورا تقدیم کرده و اصلاحاتی جدی هم صورت گرفته، برنامه های مناسب ساز ی معابر، مترو، مبلمان شهری و بوستان هایی که محل رفت و آمد نابینایان است چشم انداز خوبی را نشان می دهد.

این عضو شورای اسلامی شهر ضمن بیان اینکه در شش ماه گذشته برنامه شورای شهر سوم عملی شده و تغییراتی که شورای چهارم ایجاد کرده در سال 93 نمایان خواهد شد، اظهار کرد:  از آغاز سال93 شروع برنامه ای خواهد بود که شورای چهارم رقم زده است.

وی در پاسخ به این سوال که تهران تا یک شهر ایده ال و راحت برای زندگی معلولان و نابینایان چقدر فاصله دارد گفت: فاصله زیادی وجود دارد هرچند اقداماتی صورت گرفته است ولی با وضعیت مطلوبی که یک نابینا، جانباز یا معلول ویلچری بتواند به تنهایی تردد کند و همه امکانات شهر در دسترس او باشد به دلایل مختلف فاصله زیادی دارد.

شاکری تاکید کرد: طبق موضوعاتی که در شورای شهر مطرح شده است،  وقتی در مورد مناسب سازی صحبت می شود منظور فقط جانبازان و معلولین نیستند که از این مناسب سازی بهره مند شوند حتی کهنسالان و کودکان به دلیل مناسب نبودن برخی معابر دچار آسیب خواهند شد. هیچ فردی تضمین شده نیست که در معرض حادثه  قرار نگیرد و لذا بحث مناسب سازی مختص همه شهروندان است. این نگاه گسترده یک سرمایه گذاری است برای همه شهروندان و همه سنین.

این عضو شورای شهر در خصوص مهمترین چالشی که شهرداری در زمینه معلولین توجه درخور نکرده خاطرنشان کرد: شناخت موضوع از منظر خود جانبازان و معلولین است، اینکه آنها چه نیازی داشته گاهی با ساختن شیبی کنار پله تصور می شود که تمام اقدامات رفاهی انجام شده، در صورتی که افراد بهره گیرنده باید وضعیت مناسب سازی را تایید کنند. من به اعضای شورا پیشنهاد کردم نیمی با چشم بند و نیمی با نشستن بر روی یلچر مسیرهای مورد ادعای مناسب سازی شده شهر را تردد کنند تا نسبت به راستی آزمایی در این خصوص قضاوت واقعی پیدا کنند.

وی ادامه داد: مدیریت یکپارچه باید اتفاق بیفتد، نمی توان بوستانی را مناسب سازی کرد ولی محیط اطراف آن این ویژگی را نداشته باشد، در جلسه ای با حضور معاونت حمل و نقل شهرداری تهران ازطرح ایجاد امکاناتی برای نابینایان و معلولین در برخی از ایستگاه های مترو اطلاع داده شد، انتقادی که به این مسئله وارد است اینکه اگر تمام ایستگاه ها مناسب سازی نشود در واقع امکان تردد از معلولین گرفته می شود، یا همه ایستگاه ها باید بهره مند باشد یا اختیار سوار و پیاده شدن از دست معلول یا جانباز گرفته خواهد شد.