اعتمادآنلاین|طبیعت‌گرایی یا ناتورالیسم (Naturalism) جنبشی هنری با ماهیت فلسفی است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم توسط برادران گنکور و به ویژه امیل زولا از فرانسه شروع شد.
ناتورالیسم به لحاظ فلسفی به این معناست که تنها قوانین و نیروهای طبیعت (نه قوانین و نیروهای فراطبیعی) در جهان فعال‌اند.
ناتورالیست‌ها معتقدند: تمام پدیده‌های هستی، در طبیعت و در محدوده دانش عملی و تجربی جای دارند و هیچ چیز در ورای ماده، وجود ندارد.
اصول مکتب ناتورالیسم عبارتند از:
علم‌گرایی: آنچه اندیشه ناتورالیستى را تشخص مى‌بخشد، ایمان راسخ و صریح به علم و روش‌هاى مشاهده و آزمایش است.
به عبارت دیگر، ایمان به اصالت روش‌هاى تجربى در آفرینش متون ادبى و تحلیل آن است. ناتورالیسم را باید «فرمول کاربرد علم جدید در ادبیات» دانست.
اخلاق‌ستیزی و زشت‌نگاری: ناتورالیسم قیامى علیه پیش‌داورى‌ها و قراردادهاى اخلاقى و مذهبى بود.
پیروان این مکتب سانسورى را که جامعه بر بخشى از مظاهر طبیعت و زندگى اعمال کرده بود، در هم شکستند و از چیزهایى سخن گفتند و مناظرى را تشریح کردند که تا آن زمان در آثار ادبى راه پیدا نکرده بود.
سخن گفتن از زشتى‌ها و پیامدهاى فقر و بى‌عدالتى در آثار چارلز دیکنز آغاز شد و در آثار امثال زولا به اوج رسید.
براى نخستین بار، عشق به صورت خواست جسمانى و جنسیت به عنوان یک تجربه مشروع در آثار ادبی مطرح شد.
توجه مفرط به جزئیات: از نظر ناتورالیست‌ها، حقیقت تنها از طریق بررسی دقیق اشیا و مکان‌ها به دست مى‌آید.
از نظر آنها تنها آنچه دیده مى‌شود، مهم است نه شنیده‌ها.
سادگى و صمیمیت زبانى: یکی دیگر از ویژگى‌هاى ناتورالیسم زبان صمیمى و نزدیک به زبان محاوره ناتورالیست‌هاست.
در حقیقت، اولین بار ناتورالیست‌ها بودند که در نقل‌قول‌ها و گفت‌وگوهاى شخصیت‌هاى آثارشان سعى کردند از جملات و تعبیراتى استفاده کنند که در زبان روزمره و عادى مردم جارى است.
نظر شما